Prawnik nie pozostawia suchej nitki na projekcie ustawy o chorobach zakaźnych
Not. Anna WiejakOpublikowano 12 grudnia 2017
KOMENTARZE
Publikujemy uwagi do projektu ustawy o chorobach zakaźnych, które opracował radca prawny Tomasz Zgoda.
Art. 16b ust. 1
Świadczeniodawca, o którym mowa w art. 16a ust. 1, lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, a w przypadku gdy lekarz podstawowej opieki zdrowotnej nie został wybrany, inny lekarz sprawujący profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pacjentem informuje pacjenta o obowiązkowych szczepieniach ochronnych, a także innych niż obowiązkowe szczepieniach ochronnych, których wykonanie jest zalecane u pacjenta ze względu na jego wiek, stan zdrowia lub inne okoliczności.
Uwaga: Brak jest zapisu nakazującego wprost lekarzowi poinformowanie pacjenta lub jego opiekuna prawnego o możliwych skutkach ubocznych szczepień i ryzyku ich wystąpienia.
Art. 16b ust. 3
W celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia ochronnego jego wykonanie jest poprzedzone badaniem kwalifikacyjnym, które przeprowadza lekarz.
Uwaga: Propozycje przepisów nowelizujących nie precyzują na czym polega badanie kwalifikacyjne. Należałoby przedstawić propozycję odmiennej treści tego ustępu, w którym wskazano by na szereg badań, których przeprowadzenie byłoby obowiązkowe przed podaniem szczepionki i które wykluczyłyby możliwość wystąpienia znanych skutków ubocznych szczepień. Proponowałbym dodać konieczność przeprowadzenia np. badań genetycznych, które wykluczyłby np. występowanie genu mhtfr oraz niedoborów odporności i innych przeciwwskazań do szczepień.
Art. 16b ust. 4
W przypadku szczepienia osoby pełnoletniej przeciw grypie badanie kwalifikacyjne, o którym mowa w ust. 3, może być przeprowadzone również przez pielęgniarkę posiadającą kwalifikacje do samodzielnego przeprowadzania badania fizykalnego oraz kwalifikacje określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 13.
Uwaga: Autorzy projektu wprowadzili możliwość prowadzenia badań kwalifikacyjnych do szczepień ochronnych nie tylko przez lekarzy, co było dotychczasowym standardem w tym zakresie, ale również przez pielęgniarki. Po analizie regulacji dotyczących uprawnień zawodowych lekarzy i pielęgniarek należy wskazać, że dotychczasowe przepisy umożliwiają prowadzenie badań przez pielęgniarki. Zostało to wprost wyrażone w treści art. 4 ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej. Ponadto art. 15b ust. 1 tej ustawy stanowi, że pielęgniarka i położna wykonują czynności zawodowe, o których mowa w art. 15a ust. 1, po uprzednim osobistym badaniu fizykalnym pacjenta.
Uprawnienia w tym zakresie zostały również wprost wyrażone w treści § 3 pkt. 1 lit. B) rozporządzenia, który stanowi, że pielęgniarka jest uprawniona do wykonywania samodzielnie bez zlecenia lekarskiego: świadczeń diagnostycznych obejmujących wykonywanie badania fizykalnego, jeżeli ukończyła kurs specjalistyczny lub posiada tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa uzyskany po 2001 r., lub ukończyła studia pierwszego stopnia na kierunku pielęgniarstwo, które rozpoczęły się w roku akademickim 2012/2013, lub posiada zaświadczenie o ukończeniu kursu z zakresu badania fizykalnego Advanced Physical Assessment.
Podsumowując, przyznanie pielęgniarkom uprawnień do przeprowadzania badań wydaje się potwierdzeniem dotychczasowo przyznanych im uprawnień.
Art. 17 ust. 1, 2
art. 17 otrzymuje brzmienie:„Art. 17. 1. Osoby określone w przepisach wydanych na podstawie art. 16c ust. 3 pkt 1 i 2 oraz art. 46 ust. 4 pkt 7 są obowiązane do poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym na podstawie tych przepisów.
1. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, obejmuje stawienie się w miejscu i terminie wyznaczonym przez lekarza, o którym mowa w ust. 3, w celu poddania się:
1) badaniu kwalifikacyjnemu;2) szczepieniu ochronnemu.
1. Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej sprawujący opiekę zdrowotną nad osobą podlegającą obowiązkowym szczepieniom ochronnym, o których mowa w ust. 1, jest obowiązany powiadomić ją o obowiązku poddania się szczepieniu ochronnemu oraz wyznaczyć miejsce i termin przeprowadzenia badania kwalifikacyjnego i szczepienia ochronnego.
2. W przypadku gdy obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu, o którym mowa w ust. 1, podlega osoba małoletnia lub bezradna, lekarz podstawowej opieki zdrowotnej sprawujący nad nią opiekę zdrowotną jest obowiązany powiadomić o obowiązku poddania się szczepieniu ochronnemu osobę sprawującą prawną pieczę nad tą osobą małoletnią lub bezradną albo jej opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz wyznaczyć termin i miejsce przeprowadzenia badania kwalifikacyjnego i szczepienia ochronnego.
3. W przypadku gdy osoba małoletnia lub bezradna nie została zgłoszona do objęcia opieką zdrowotną lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, obowiązek, o którym mowa w ust. 4, spoczywa na lekarzu sprawującym profilaktyczną opiekę zdrowotną nad tą osobą małoletnią lub bezradną.
4. W przypadku osób małoletnich lub bezradnych przebywających w zakładach leczniczych podmiotu leczniczego przez okres dłuższy niż 3 miesiące obowiązek, o którym mowa w ust. 1, oraz obowiązek zapewnienia przeprowadzenia obowiązkowych szczepień ochronnych, o których mowa w art. 16 ust. 3 pkt 1 i 2 lub art. 46 ust. 4 pkt 7, spoczywa na kierowniku tego podmiotu leczniczego.
5. W przypadku gdy badanie kwalifikacyjne daje podstawy do długotrwałego odroczenia obowiązkowego szczepienia ochronnego, lekarz kieruje osobę objętą obowiązkiem szczepienia ochronnego do konsultacji specjalistycznej.
6. Lekarz, który przeprowadził konsultację specjalistyczną, o której mowa w ust. 7, wydaje zaświadczenie o przeprowadzonej konsultacji specjalistycznej w zakresie szczepień ochronnych.
Uwaga: Taki zapis stanowi naruszenie szeregu przepisów:
– art. 68 ust. 1 Konstytucji RP – szczepionki stanowią zagrożenie dla życia i zdrowia a każdy ma prawo do jego ochrony,
– art. 47 Konstytucji RP – ochrona prawa życia prywatnego,
– art. 8 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
– art. 16 ustawy o prawach pacjenta,
– art. 32 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Art. 17 ust. 9, 10, 11
9. Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej albo lekarz sprawujący profilaktyczną opiekę zdrowotną, o którym mowa w ust. 5, jest obowiązany do przekazywania właściwemu państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu sprawozdania o osobach, u których – pomimo wykluczenia przeciwwskazań do szczepień ochronnych – nie zostały przeprowadzone obowiązkowe szczepienia ochronne.
10. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 9, zawiera następujące dane osoby, u której nie zostało przeprowadzone obowiązkowe szczepienie ochronne:
1) imię i nazwisko; 2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość;
4) adres miejsca zamieszkania;
5) rodzaj szczepienia.
11. W przypadku osób małoletnich lub bezradnych sprawozdanie, o którym mowa w ust. 9, zawiera także następujące dane osoby sprawującej prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, albo jej opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, uchylających się od obowiązku poddania szczepieniom obowiązkowym osoby małoletniej lub bezradnej:
1) imię i nazwisko;
2) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość;
3) adres miejsca zamieszkania.
12. Wierzycielem obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jest właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny.
13. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, okoliczności, terminy, sposób przekazywania oraz wzór sprawozdania, o którym mowa w ust. 9, oraz właściwych państwowych powiatowych inspektorów sanitarnych, którym są przekazywane te sprawozdania, uwzględniając konieczność pełnej ochrony zawartych w nich danych osobowych.”;
Uwaga: Przepisy są wadliwie skonstruowane.
W doktrynie wskazuje się, że przetwarzanie tzw. sensytywnych danych osobowych jest dopuszczalne, gdy:
,,1) przepis ustawy szczególnej nie pozostawia wątpliwości w kwestii uchylenia zakazu przetwarzania danych wrażliwych;
2) przepis ustawy szczególnej wyraźnie wskazuje na wrażliwe dane osobowe bądź niektóre typy danych należące do tej właśnie kategorii;
3) z przepisu wynika uprawnienie do przetwarzania danych wrażliwych bez zgody osoby, której one dotyczą;
4) przepis stwarza pełne gwarancje ochrony danych”[1].
W przepisach tych brak jest zwrotów wskazujących na uprawnienie do przetwarzania danych osobowych bez zgody osoby, której one dotyczą. Nie ma w nich również jakiegokolwiek zagwarantowania ochrony tych danych osobowych (choć pojawiają się głosy w doktrynie, że zapewniają to przepisy o tajemnicy zawodowej lekarzy i pielęgniarek). Przetwarzanie danych osobowych na podstawie tych przepisów będzie zatem wadliwe.
Wydaje się, że kwestia ta i tak nie będzie miała znaczenia po wejściu w życie (25-05-2018 r.) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych), na podstawie którego art. 9 ust. 2 pkt. h dozwolone będzie przetwarzane danych osobowych wrażliwych w zakresie w jakim jest to niezbędne do celów profilaktyki zdrowotnej.
Art. 17a ust. 1
po art. 17 dodaje się art. 17a–17l w brzmieniu:
„Art. 17a. 1. Opiekunowi osoby małoletniej, u której wykonano obowiązkowe szczepienie ochronne, a następnie w czasie określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 7 pkt 2, u tej osoby wystąpiły objawy chorobowe określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 7 pkt 1, które wymagały leczenia w warunkach hospitalizacji przez okres nie krótszy niż 14 dni, przysługuje opiekuńcze świadczenie kompensacyjne.
Uwagi: Takie określenie przesłanek przyznania świadczenia kompensacyjnego (de facto odszkodowania) budzą wiele zastrzeżeń. Trudno oprzeć się wrażeniu, że w praktyce uniemożliwiają one jego uzyskanie.
– świadczenia kompensacyjne mogą zostać przyznane jedynie za objawy chorobowe, które wystąpiły u osób małoletnich. Przepisy nie przewidują możliwości ubiegania się o nie przez osoby pełnoletnie. Stanowi to naruszenie art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, który wprowadził zasadę równości wobec prawa,
– z przesłanek uzyskania świadczenia kompensacyjnego koniecznie należy wykreślić konieczność uprzedniego odbycia przez osobę szczepioną 14 dniowego leczenia w szpitalu. Przesłanka ta w istocie uniemożliwia dochodzenie tego świadczenia. Należy sprawdzić ile trwa leczenie chorób, za które może być przyznane świadczenie i czy standardowo nie trwa ono krócej. Można w przybliżeniu przewidzieć jakiego rodzaju są to choroby. Może to pokazać na konkretnych przykładach, że ten konkretny zapis w praktyce uniemożliwi dochodzenie świadczenia,
– z przepisu tego wynika, że świadczenie nie przysługuje w sytuacji gdy wystąpił ciężki NOP ale np.:
1. a) osoba zaszczepiona nie została przyjęta do szpitala z powodu błędu lekarza,
2. b) osoba zaszczepiona nie została przyjęta do szpitala z powodu jej zgonu,
3. c) osoba zaszczepiona zmarła w szpitalu przed upływem 14 dni leczenia,
4. d) osoba zaszczepiona została wypisana 13 dnia ze szpitala.
Takie brzmienie ww. regulacji w praktyce wyłącza możliwość dochodzenia świadczenia w wielu przypadkach, w których jego przyznanie byłoby zasadne,
– świadczenie kompensacyjne nie przysługuje również w sytuacji, gdy objawy chorobowe nie wystąpiły w czasie, o którym mowa w rozporządzeniu,
– przepis art. 17a ust. 1 mówi o możliwości przyznania świadczenia kompensacyjnego w odniesieniu do objawów chorobowych tylko w nim wymienionych. A co z innymi? Na podstawie jakich kryteriów zostaną one wybrane? Co w sytuacji, gdy ujawnią się nowe, nieznane obecnie objawy chorobowe na skutek szczepień? Kto to uzupełni?
– w uzasadnieniu napisano, że obecnie 2-8 osobom rocznie możliwe byłoby przyznanie świadczenia. Pytanie brzmi według jakich kryteriów to ustalono,
– świadczenie kompensacyjne ma charakter odszkodowania. Odszkodowanie wypłaca się jedynie w przypadku związku przyczynowego między szkodą a działaniem podmiotu, który wywołał szkodę. Powołanie tego funduszu to przyznanie wprost, że szczepienia nie są bezpieczne,
– nielogiczne jest tworzenie całego systemu dla 2-8 (jak mówi uzasadnienie ustawy) osób, u których zdaniem autorów projektu wystąpiły objawy chorobowe uzasadniające przyznanie odszkodowania. Sama propozycja jego utworzenia wskazuje na powszechność i o wiele bardziej poważny charakter NOP,
– należy zorientować się jak funkcjonuje system wypłaty w Finlandii. W uzasadnieniu projektu powołano się na niego jako jeden z kilku obecnie funkcjonujących. Należy sprawdzić czy jest to system, który się sprawdza i jest korzystny dla osób poszkodowanych przez szczepienia.
Art. 17a ust. 5
Wysokość opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego jest równa jednej siódmej kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pomnożonej przez liczbę rozpoczętych dni hospitalizacji, jednak nie może wynosić więcej niż 70 000 zł.
Kwota 70.000,00 zł jest rażąco niska. Wskazane byłoby wykazanie przykładowych kosztów leczenia i rehabilitacji w przypadku leczenia chorób, które mogą być uznane za NOP.
Art. 17a ust. 7
1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) objawy chorobowe, o których mowa w ust. 1;
2) czas występowania objawów chorobowych, o których mowa w ust. 1.
Nie wiadomo kiedy zostanie wydane to rozporządzenie. Są przypadki, gdy jest to kilka lat albo nigdy.
Art. 17c ust. 1
Przychody Funduszu pochodzą:
1) z wpłat, o których mowa w art. 17b ust. 3;
Przepisy nie regulują co zrobić w sytuacji, gdy zabraknie środków na wypłacenie świadczeń. Sugeruję aby w takiej sytuacji świadczenia wypłacać z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
Art. 17c ust. 2 pkt. 3
2. Ze środków zgromadzonych w Funduszu są finansowane:
1) wypłaty opiekuńczych świadczeń kompensacyjnych;
2) odsetki za nieterminowe wypłaty opiekuńczych świadczeń kompensacyjnych;
3) wynagrodzenia członków Zespołu Opiniodawczego Funduszu Kompensacyjnego Narodowego Programu Szczepień Ochronnych, za wykonywanie zadań, o których mowa w art. 17d ust. 3.
Przyznawanie wynagrodzenia członkom Zespołu Opiniodawczego Funduszu Kompensacyjnego ze środków zgromadzonych w Funduszu Kompensacyjnym, którego głównym płatnikiem są wpłaty od podmiotów, które zawarły umowę na dostawę szczepionek podważa wiarygodność i niezależność członków tej komisji w rozpatrywaniu składanych do niej wniosków. Wynagrodzenie to powinno być wypłacane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
Art. 17f ust. 6
Art. 17f. 1. Wniosek o przyznanie opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego wnosi się do ministra właściwego do spraw zdrowia.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, może być złożony przez osobę, o której mowa w art. 17a ust. 2, zwaną dalej „wnioskodawcą”, w terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy od dnia, który był ostatnim dniem hospitalizacji, o której mowa w art. 17a ust. 1.
3. Złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 1, przerywa bieg terminu przedawnienia roszczeń określony w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, 933 i 1132) wynikający ze zdarzeń objętych wnioskiem.
4. Złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 1, podlega opłacie w wysokości określonej w przepisach wydanych na podstawie ust. 9, która nie przekracza jednej czternastej kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Opłatę uiszcza się na rachunek bankowy Funduszu.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) dane wnioskodawcy:
1. a) imię i nazwisko,
2. b) datę urodzenia,
3. c) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość;
2) adres do doręczeń;
3) numer rachunku bankowego, którego posiadaczem lub współposiadaczem jest wnioskodawca, na który ma być przekazane opiekuńcze świadczenie kompensacyjne;
4) uzasadnienie wniosku:
1. a) imię i nazwisko, numer PESEL osoby małoletniej, o której mowa w art. 17a ust. 1, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość,
2. b) stopień pokrewieństwa lub stosunek prawny, w jakim wnioskodawca pozostaje wobec osoby małoletniej, o której mowa w lit. a, oraz informację, czy zachodzą okoliczności wymienione w art. 17a ust. 3,
3. c) wskazanie objawu lub objawów chorobowych, o których mowa w art. 17a ust. 1, oraz obowiązkowego szczepienia ochronnego lub obowiązkowych szczepień ochronnych stanowiących podstawę ubiegania się o przyznanie opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) kopię karty uodpornienia, która zawiera potwierdzenie wykonania obowiązkowego szczepienia ochronnego lub obowiązkowych szczepień ochronnych wskazanych we wniosku;
2) kartę informacyjną leczenia szpitalnego, a jeżeli informacje zawarte w karcie są niewystarczające dla jednoznacznego ustalenia, czy zostały spełnione kryteria stanowiące podstawę przyznania opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego – dodatkowo odpis lub kopię dokumentacji medycznej;
3) potwierdzenie wniesienia opłaty, o której mowa w ust. 4.
7. Informacje przedstawione we wniosku składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia we wniosku klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
8. Minister właściwy do spraw zdrowia ocenia wniosek, o którym mowa w ust. 1, pod względem spełnienia wymogów formalnych i w przypadku wniosku niekompletnego lub nienależycie opłaconego wzywa wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 30 dni od dnia doręczenia ze wskazaniem stwierdzonych w nim braków, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór wniosku o przyznanie opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego,
2) wysokość opłaty, o której mowa w ust. 4
– biorąc pod uwagę konieczność ujednolicenia sposobu wypełniania wniosków oraz koszty postępowania w sprawie przyznania opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego.
Z treści proponowanego przepisu wynika, że do wniosku nie będzie można dołączyć wszelkich dowodów potwierdzających fakt wystąpienia objawów chorobowych. Doprowadzi to do sytuacji, w której będzie on niej świadczyła jedynie dokumentacja medyczna, na treść której nie mają wpływu opiekuni prawni osoby małoletniej.
Konieczna jest modyfikacja treści tego przepisu w taki sposób aby umożliwiał on wykazanie wystąpienia objawów chorobowych za pomocą wszelkich dowodów.
Art. 17f ust. 4, 6 pkt. 3, 9 pkt. 2
Często konieczność opłacenia wpisu od wniosku może stanowić podstawę do rezygnacji z jego złożenia. Sugeruję zmianę tego zapisu i wprowadzenie postanowienia o zwolnieniu wszystkich pism od konieczności uiszczania opłat.
Art. 17f ust. 8, 17g ust. 2
Przepisy nie regulują sytuacji, gdy dokumentacja, o której mowa w ust. 6 zostanie zniszczona i nie zostanie odtworzona po upływie okresu na złożenie wniosku albo sytuacji, gdy po prostu wnioskodawcy zostanie odmówione jej wydanie. W takiej sytuacji powinno to zostać opisane we wniosku a komisja rozpatrujące go powinna mieć uprawnienie do wystąpienia o bezpośrednie doręczenie jej tych dokumentów.
Art. 17h ust. 1
Od decyzji o odmowie przyznania opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, który składa się do ministra właściwego do spraw zdrowia, nie później niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania tej decyzji.
Organem odwoławczym od komisji ma być Minister Zdrowia. Zachodzi tu konflikt interesów bo nie jest on organem zainteresowanym w tym żeby uwzględniać wnioski. Będzie to bowiem prowadziło do uznania, że szczepienia nie są bezpieczne.
Art. 17j ust. 1
Od decyzji o odmowie przyznania opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego wydanej w postępowaniu, o którym mowa w art. 17h, wnioskodawcy przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Skargę wnosi się za pośrednictwem ministra właściwego do spraw zdrowia w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.
Wątpliwość budzi wprowadzenie kontroli sądowej przez sądy administracyjne a nie sądy powszechne. Generalnie postępowanie przed WSA będzie na pewno szybkie (6-9 miesięcy). Na termin rozprawy przed NSA trzeba będzie jednak czekać kilka lat. Postępowanie przed sądami powszechnymi może być paradoksalnie szybsze albo porównywalne. Różnica jest taka, że sądy administracyjne nie prowadzą postępowania dowodowego (jedynie w wyjątkowych sytuacjach przeprowadzają dowód z dokumentu). Taki sąd może co najwyżej uchylić decyzję czy postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. W przypadku jej dalszego wadliwego rozpoznania osoby ubiegające się o uzyskanie świadczenia mogą znów jedynie złożyć skargę do właściwego WSA (pewnie w Warszawie).
W ten sposób przy złej woli organu ewentualnie jego nieporadności uzyskanie świadczenia będzie rozciągnięte na wiele lat przez co w praktyce straci ono znaczenie dla osób, które się o nie ubiegają. Tymczasem w postępowaniu przed sądami powszechnymi możliwe byłoby powoływanie wszelkiego rodzaju dowodów na okoliczności istotne dla świadczeniobiorcy. Co najważniejsze sąd może wydać merytoryczny wyrok przyznający świadczenie. Podobna droga istnieje chociażby w sprawach odwołań od decyzji ZUS. W tego typu sprawach przepisy kodeksu postępowania cywilnego przewidują znaczne uproszczenie procedury, dopuszczenie odwołania nawet w sytuacji drobnych uchybień formalnych, zwolnienie z kosztów opłacenia odwołania i apelacji (do pewnych kwot) oraz niskie koszty zastępstwa procesowego (aby nie zniechęcały one do składania odwołań w sytuacji, gdy zachodzi ryzyko przegranej w procesie).
Może warto to zaproponować zamiast drogi odwoławczej przed sądami administracyjnymi.
Ponadto w postępowaniu przed NSA konieczne będzie opłacenie przez osoby ubiegające się o świadczenia radcy prawnego albo adwokata. Powoduje to kolejne koszty po stronie osób ubiegających się o świadczenia (zwolnienia z kosztów są przyznawane niezwykle rzadko i nie obejmują zwolnienia z kosztów pełnomocnika drugiej strony).
Tymczasem w postępowaniu przed sądami powszechnymi każda osoba fizyczna posiadająca pełnię władzy rodzicielskiej może występować samodzielnie,
Sprawy będzie rozpatrywać jedynie WSA w Warszawie (skargi będzie składało się na decyzję Ministra Zdrowia) więc można w tym zakresie podnieść zarzut ograniczenia prawa do sądu. Opiekunowie osób poszkodowanych będą musieli dochodzić swoich praw przed sądem w Warszawie co będzie wiązało się po ich stronie z dużymi kosztami dojazdu, koniecznością urlopu w pracy, znalezienia opiekuna do chorego dziecka na ten dzień itp. Podejrzewam, też że w jednym sądzie łatwiej będzie utrzymać jednolitą linię orzeczniczą w tego typu sprawach.
Art. 17k
Art. 17k. W zakresie nieuregulowanym przepisami art. 17a–17j do postępowania o przyznanie opiekuńczego świadczenia kompensacyjnego stosuje się odpowiednio przepisy art. 16, art. 24, art. 26 § 1, art. 32–36, art. 38, art. 39, art. 40–47, art. 57–60, art. 73, art. 107, art. 109 § 1, art. 111–113, art. 145, art. 146–150 oraz art. 156–159 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
Brakuje tu przepisów:
– rozdziału 4. Dowody – art. 75 – 88, których wprowadzenie jest postulowane w uwagach w związku z możliwością przedstawienia wszelkich wniosków dowodowych,
– rozdziału 5. Rozprawa – art. 89 – 96,
– brakuje art. 122a § 2 pkt. 1.
Art. 18c ust. 1 i 2
Art. 18c. 1. W przypadku gdy w wyniku przeprowadzonej u świadczeniodawcy kontroli zostaną stwierdzone nieprawidłowości w sposobie:
1) przechowywania szczepionek,
2) dysponowania szczepionkami, które zostały zakupione przez ministra właściwego do spraw zdrowia i przekazane świadczeniodawcy w celu prowadzenia szczepień ochronnych
– państwowy powiatowy inspektor sanitarny, w drodze decyzji administracyjnej, może nałożyć na świadczeniodawcę administracyjną karę pieniężną w wysokości do 10 000 zł.
Wprowadzenie tego przepisu spowoduje wstrzymanie i tak już ograniczonego zgłaszania występowania NOP przez lekarzy, gdyż będzie to groziło im ukaraniem karą pieniężną. Ogranicza to możliwość prawidłowego wykonywania przez nich zawodu. Ponadto brak będzie możliwości obrony przed nałożeniem kary, gdyż ma ona podlegać egzekucji w trybie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Stanowi to naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.
Art. 20b
Art. 20b. Główny Inspektor Sanitarny ogłasza, w dzienniku urzędowym ministra właściwego do spraw zdrowia, komunikat w sprawie sposobu realizacji Narodowego Programu Szczepień Ochronnych w danym roku oraz innych szczepień ochronnych, w którym podaje:
1) terminy i sposób realizacji szczepień ochronnych objętych Narodowym Programem Szczepień Ochronnych,
2) wynikające z aktualnej sytuacji epidemiologicznej wskazania dotyczące wykonywania szczepień pracowniczych,
3) wskazania w zakresie wykonywania pozostałych szczepień ochronnych
– w terminie do dnia 31 października roku poprzedzającego realizację tego Programu.”;
Terminy realizacji szczepień nadal mają być określane w formie komunikatów GIS co pozwoli na kontynuację argumentacji o naruszaniu w ten sposób art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 i 2 i art. 93 ust. 1 i 2 Konstytucji RP.
[1] P. Barta, P. Litwiński, Ustawa o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2016, komentarz do art. 27, system informacji prawnej Legalis; A. Drozd, Ustawa o ochronie danych osobowych. Komentarz. Wzory pism i przepisy, Warszawa 2008, komentarz do art. 27, system informacji prawnej Lex.
Źródło: STOP NOP