Thotal pisze: Człowiek szanujący siebie, nie pozwala na wchodzenie sobie na głowę, nie dopuszcza do takich relacji z innymi, w których czyjaś dominacja zmusza go do działania wbrew sobie.
(witajcie ponownie )
Z szacunkiem wielkim do tego, coś napisał
Thotal dodać można, że z czasem przekraczamy szacunek do siebie, gdyż szacunek ów rozciąga się na wszystkich i wszystkie odmienności. Szacunek, który przekracza barierę siebie ( tego, który nie daje sobie wejść na głowę ) staje się automatycznie sam w sobie czymś większym, bezwarunkowym. Przykładowo .. dziecko wchodzi nam na głowę... niejednokrotnie dopuszczamy do zaistnienia takiej relacji mimo tego, że wiemy iż jest przejawem braku szacunku, ale .. to dziecko o tym nie wie. Trzeba znaleźć sposób, żeby je przekonać ale żeby jednocześnie nie naruszyć radosnej ufności dzieciaka w to, że kochamy go bezwarunkowo, bo tak przecież jest, prawda ? Uczymy zatem SWOJĄ postawą, którą przybieramy chwilowo tak, jak nauczyciel przybiera rolę wychowawcy mimo, że formalnie to uczy języka polskiego. To nie postawa , którą przybieramy chwilowo, jest tutaj najważniejsza. Jest tylko środkiem. Myśmy przekroczyli dawno ograniczenie postawy .. ale nie odrzuciliśmy jej samej, bo potrzebna jest do pokazania czegoś młodej, poszukującej duszy. Poszukującej czego ? Tej miłości bezwarunkowej, ideału, o którym fajnie piszesz
Thotal, że jest czymś złudnym samym w sobie. Paradoksalnie, poszukując ideału jednocześnie się od niego odsuwamy, bo czynimy go czymś , co dopiero gdzieś tam, w nagrodę za dobre sprawowanie, nas czeka.
A jest zupełnie inaczej.
Każdy człowiek oddycha nią tak, jak oddycha powietrzem, ale to nie znaczy, że każdy jest za dar tego powietrza wdzięczny i że rozumie, że ono jest dla Niego takie ważne. Oddychamy naturalnie, ponieważ .. było tak zawsze, jest nam to dane od dziecka. Ale dopiero ujrzenie z szerszej perspektywy, że to powietrze, które nam się "należy", jest w skali kosmosu cieniutką warstewką grubości " kartki papieru" na jednej z niezliczonych planet we Wszechświecie , czyniąc tę Planetę błękitną i pełną życia, ewenement na skalę wszechświatową, sprawia, że zaczynamy cieszyć się każdym cudem jakim jest chaust powietrza. Miłość jest nam dana , z niej się rodzimy, z uniesień którymi cieszyli się rodzice, ale tak jak do świadomości powietrza, do tej Miłości trzeba dojrzeć w procesie wzrastania, którego jednym z elementów jest to, co
Thotal napisałeś tutaj :
Szacunek do innej istoty polegający na nie ingerowanie w jego przestrzenie wiary, uczuć, ciała i otoczenia powoduje poczucie bezpieczeństwa, bezpieczeństwo to pierwszy krok w relacjach gdzie można budować wyższe formy uczuć, w tym MIŁOŚĆ.
Bezwarunkowym darem Życia dla nas jest taka Miłość, jak powietrze. Ono bez żadnych warunków pozwala się wdychać złoczyńcom jak i świętym, czy zwyczajnemu człowiekowi, który obok świętego stoi. To nas spaja, łączy, jest darem "grubości kartki papieru" , jest już wszędzie i nie trzeba tego wymyślać, nie trzeba do tego dążyć. Ludzie nie szanują drzew, które dają nam bezwarunkowo tlen, ten dar życia, a jednak one i tak obdarzają Nim Nas , w nadziei, że kiedyś, jako ludzkość, przestaniemy widzieć w drzewach tylko papier, który da sie sprzedać, na którym da sie napisać kolejną książkę o czymś do czego dążymy, nie widząc, że oddzielamy się od tego .
Miłość bezwarunkowa jest potrzebna tym, którzy nie potrafią wydostać się z uwarunkowanego życia, żyją w systemie z którego nie widzą wyjścia, żyją w strachu i nadziei na coś co nie istnieje, próbują wciągnąć innych w tą ideę, ale ona jest złudna.
Ona istnieje, ale nie jako wytwór umysłu człowieka. Oddychamy nią wszyscy, tylko niekiedy bywa, że zapomnieliśmy wykonać tych parę pierwszych, praktycznych kroków , z których jednym z wielu, jest SZACUNEK.
Ale po co przechodzić te wszystkie kroki, skoro Ona istnieje ?
Otóż drzewa, zwierzęta i rośliny nie muszą się tego uczyć, ale niestety, człowiek otrzymał ( czy w darze, to inna kwestia ) , UMYSŁ, który tego nie wie. On musi się dopiero nauczyć, bo uczenie się to zadanie umysłu, żeby przekroczyć własne ograniczenia, własne uwarunkowania. Bo nawet, jeśli czujemy sercem to, co nazywamy miłością bezwarunkową, to przecież ... coś w nas ( ten umysł właśnie ) , TO nazywa, ale on tego NIE WIE.
Gdybyż wiedział, gdybyż przekroczył uwarunkowania i oddzielenia w których się sam zamknął .. to nie byłoby potrzeby o tym pisać, a to forum byłoby całkowicie zbędne.
I właśnie doświadczenie życiowe, te wszystkie historie , które dzieją się z pozoru Nam, one są nauczycielami, którzy służą przekraczaniu kolejnych ograniczeń. Doświadczam = wiem, dzielę się , ale nie narzucam, z szacunku dla tych, którzy też wybrali doświadczyć osobiście. Nawet, jeśli wchodzą nam na głowę, nawet gdy nas to irytuje, że ktoś jeszcze tego nie wie co wiemy my ... mimo tego, uśmiechnijmy się serdecznie i odpuśćmy już pouczanki.
Chociaż, czasem najdzie taka ochota, by powrócić do tej przestrzeni na chwilę. No to chwilę z Wami pobędę uśmiechając się do nicków, które mnie tak potrafią ucieszyć, jak
Thotal kochany
