Podczas dyskusji w artykułach na temat poszukiwania naszej prawdziwej przeszłości Tartarii-Scytii wielu jest zgodna co do tego, że historia jest przepisana od nowa. Część komentatorów powołując się na to, że wszelkie dokumenty się spaliły uważa
lepiej zostawić fałszywą historię taką jaka jest. Miałem okazję podzielenia się na ten temat z Syberyjskim starowiercą, którego krewni żyli przez wieki na tych terenach
Tekst autorski bez poprawek!
Inder o Syberii
”
Nie jestem Słowianinem. Z zewnątrz 100% biały Europejczyk, podobny bardziej do Szweda lub Fina, ale według Rodu – rdzenny Sybirak. Żyliśmy na Syberii kilka tysięcy lat zanim powstała Ruś, a nawet długo zanim miała miejsce turkizacja Syberii. Żyło nas wielu dopóki 400 lat temu nie pokonali nas rosyjscy Kozacy zza Uralu, zgodnie z planem niszczenia wszystkich białych pogan jako szczególnie niebezpiecznych wrogów dla Moskowii.
W czasie Złotej Ordy było nas w carstwie Lukomorskim tylko 17 rodów. Prawdopodobnie około dziesięciu tysięcy ludzi.
W czasie Złotej Ordy żyło nam się dobrze. Potem w czasie upadku wielkich Syberyjskich carstw, mocno nas dotknęła inwazji Dżungarów, ale i oni też nie zniszczyli nas zupełnie. U ruskich Kozaków, na których czele stali prawosławni popi było lepiej
Na dzień dzisiejszy, pokrewnych tradycjonalistów na Zachodniej Syberii jest zaledwie 200 ludzi z 4 pozostałych Rodów.
Ale zachowali większość swoich tradycji, które przekazywane są z ust do ust po linii żeńskiej z babki na wnuczkę, chociaż wielu starych ludzi też jest nieświadomych. To te same podstawy, które dały swój plon w postaci Sławiańskiej (przedchrześcijańskiej), a później również i Indyjskiej kulturze i mitologii.
Nasza tradycja prowadzi do Głów Korzeni Rodowych już do ponad 560 kolan. A jeżeli uwzględnimy, że jedno kolano to 25 lat – wiek dojrzałego mężczyzny (wcześniej w tym wieku rodziły się również średnie dzieci) to nietrudno obliczyć, że 25×560=14000 lat (nie ma u nas kalendarza od jakiegoś dawnego wydarzenia, a odwrotnie od tego dnia i do tyłu w przeszłość).
Kiedyś na Syberii istniało wiele większych Carstw – „Jugorie” (Zach. Syberia i Ural), „Lukomorie” (okolice dolnego biegu rz. Ob i część północnych wybrzeży mórz), niemało „Biełogorii” (Sijanskoje, Manskoje, Janskoje itd.), „Biełowodie” (Górna Iria, część Górskiego Ałtaju) i inne carstwa. Przez kilka wieków wszystko to łączyło się w Wielką Ordę (Ardu).
Orda zawierała wiele carstw, chanatów, księstw, w których sprawowali rządy różni władcy z różnych narodów. „Złota Orda” – to tylko sukcesorka tego ogromnego w przeszłości wojennego i geopolitycznego stowarzyszenia, które pojawiło się praktycznie na ruinach tych wielkich carstw. Europejczycy, w tym Rosjanie zachowali tylko skrawki pamięci od tej epoce. Przede wszystkim utrzymywali kontakty z Jugoriem (Jugra, Ugra). Ugra, Jugra to stare nazwy rzeki Peczora. Wszystko to co za Peczorą po prostu nazywano Ugra, a ludzi Ugrami/Jugorami.
Pierwszymi żyjącymi w zach. Syberii przodkami byli ci, którzy żyli blisko Lukomoria (na „morskim” wybrzeżu). Lukomoriem później nazywano również jedno z Wielkich Syberyjskich carstw. Jest to dość konkretne miejsce geograficzne, basen rzeki Ob i Tom. Chociaż morza teraz tutaj niema, ale według całkiem wiarygodnych geologicznych danych 14000 lat temu na terytorium współczesnej zach. Syberii istniał ogromny, pozostały po stopnieniu lodu akwen, od północy spiętrzony przez lodowiec. Nie było to oczywiście morze w dosłownym słowa tego znaczeniu ale ogromny wodny basen, o którym w Rodowych przekazach z ust do ust nazywano morzem. Obdora
była wielkim carstwem wchodzącym w skład Jugorji, które długo należało do Lukomorii.
Terytorialnie Obdora leżała między północnym Uralem a zalewem Obu. Właśnie tam wszystkiego było najwięcej, w Obdorie. Może z powodu nazwy „Obda”. Nazwa Obda przypomina także nazwę jakiegoś narodu. Ale to nie dziwi, przecież wcześniej ludzi na Jugorji i większość dzikich tajemniczych zwierząt nazywano „leśnymi narodami”, praktycznie porównując je rangą do swoich plemion. Oczywiście prawdopodobnie jest to dowód potwierdzający starsze tradycje. Ale ja niestety z takimi na razie się nie spotkałem.
Nie chcę nic sugerować, ale wielu badaczy uważa, że przodkowie Słowian pojawili się na naszym kontynencie właśnie na Północy Syberii, stopniowo migrując do centralnych obszarów Eurazji, doszli na wschodzie do oceanu Spokojnego, na południu do oceanu Indyjskiego, a na zachodzie do morza Północnego i Atlantyku.
Ogólnie można przyjąć, że w środkowym i dolnym biegu rzeki Ob było centrum, skąd przodkowie Słowian a być może i w ogóle Europeidów, rozeszli się potem na cały świat. A skąd oni sami się tu wcześniej wzięli tego nawet nasze babki nie wiedzą. Mówią po prostu, że „z północy”, ale Północ jest wielka
To co zachowało się u nas w Tradycji prawie nie było zmieniane od kilku tysięcy lat, częściowo przypomina pewne tradycje w dzisiejszych Indiach. A Rusy w tym czasie tyle przejęli wpływów, że wiele pojęć po prostu stanęło „na głowie”.
Według oficjalnych podręczników historii opanowanie Syberii przez Ruskie nacje zaczyna się dopiero od wypraw Jermaka, samo Słowiaństwo terytorialnie ogranicza się do malusieńkiej zatoczki wokół Nowogrodu i Kijowa.. Nieprawda! Do nas należał i należy praktycznie prawie cały kontynent Euroazjatycki! A Rosja była i jest jego geopolityczną spadkobierczynią Wielkiej Ardy (Ordy).
Starzy Sybiracy opowiadają zadziwiające rzeczy, które nie pasują do żadnego istniejącego historycznego schematu:
* Mówią, że biali ludzie znikąd nie przybyli na Syberię a zawsze tam byli, wręcz odwrotnie rozprzestrzenili się stąd na inne ziemie.
* Zawsze żyliśmy i nadal żyjemy w Wielkiej Ardzie, z tym, że teraz inaczej ją nazywamy.
* Wiele innych narodów mieszkało razem z nami w Ardzie. Tatarzy to nasi bracia, ale w rodzie nie wszyscy są „Białymi Tatarami”, oni są nam bardzo bliskim narodem.
Arda – to swojego rodzaju żołnierskie i polityczne wykształcenie na terytorium współczesnej WNP
* Aby kontrolować ogromne terytorium nałożono daninę (podatki) i zawsze istniał żołnierski obowiązek.
* Granice Ardy przez tysiąclecia były podobne. Do dnia dzisiejszego prawie się nie zmieniły.
* Na terytorium zach. Syberii Arda zawsze stawiała opór Dżungarom i zastępom innych wojowniczych plemion, które przybywały z terytorium współczesnych Chin.
* Mówią u nas, że w naszych krajach istniały olbrzymie miasta, tak duże, że do tej pory takich nie ma.
O Asgardzie Iryjskim sam słyszałem jeszcze jako dziecko, to było kolosalne starożytne „metropolis”. Ale z kamienia niczego nie stawiano, tzn. rozumowanie było takie, że człowiek – to Czoło dodane Duszy na Wiek, i nic co zrobiono rękami nie powinno dłużej niż Ludzki Wiek trwać.
Postać Piotra I była w narodzie bardzo nie kochana. Przy okazji, nazywano go pogardliwie „Pietruszką” u nas i w Rosji. Ta postać historyczna wyrządziła najwięcej szkód naszej kulturze swoimi prozachodnimi reformami. Według jego osobistych rozkazów, na Syberię podążały specjalne ekspedycje, celem których było zbieranie i niszczenie wszelkich dokumentów i artefaktów potwierdzających starożytną historię Wielkich Syberyjskich carstw. Cerkiew ochoczo im w tym pomagała, mają oni do tej pory dokumenty potwierdzające odnajdywanie na tej ziemi pogańskich starożytności.
Nadworny „istoryk” Miller miał bezpośrednie zadanie zrobienia z Syberii „ziemi nieistorycznej”
I to mu się całkowicie udało
Dziś w Rosyjskich podręcznikach nie znajdziemy nawet wzmianki o olbrzymich miastach Tarch-Tarii, choć na przykład takie informacje można znaleźć na wielu uniwersytetach zachodu, gdzie uczy się historii. Przemilcza się to tylko u nas. Ale kto szuka ten znajdzie. Zachowały się kozackie gramoty z wczesnej ekspansji. Swoiste raporty do cara o syberyjskich miastach w liczbie ponad 70-ciu. Siedemdziesiąt miast! I to w okresie największego upadku Tarch-Tarii! O stronnicze opisy nie da się posądzić Kozaków, ponieważ ten jasak (rodzaj daniny) ściśle przestrzegano i wysyłano do Moskowii. W rzeczywistości były to zwykłe dokumenty podatkowe. Najprawdopodobniej bardziej by im się opłacało zaniżyć liczbę zdobytych miastach niż zawyżyć, więc ta informacja jest całkowicie obiektywna.
Nasi Przodkowie w starożytności byli bez wyjątku piśmienni – po prostu tą umiejętność (czytania i pisania) posiadali od dziecka. Przy czym pismo było rozprzestrzenione wśród prostego ludu. Wiedzący przekazywali w charakterze wiązania.
Na naszej ziemi schowany jest specjalny „pamiętny kamień”, który kiedy będziemy oswobodzeni z ciemności więzienia ujrzy słońce, przemówi w różnych językach i otworzy wielkie tajemnice. Kto go nie znajdzie – po prostu przejdzie obok. Tzn. dosłownie, jak tylko dotkną go promienie słoneczne, zacznie „przemawiać” i wyjawiać tajemnice, na razie jest w więzieniu, jest niemy i matowy jak szkło w butelce (to przytaczam niemal dosłownie).
Tak, wielu walczyło. Ale niektórzy również całe wieki ślubowali niestosowanie przemocy. W moich 4 rodach byli nie tylko wojskowi ale też z dziada pradziada kowale a dynastie ich wywodziły się od starożytnych rusznikarzy. O „żmijo-mieczach” od dziecka nie raz słyszałem. Ale podstawą „Złotej ordy” dla niektórych z nie całkiem zrozumiałych przyczyn wojskowe tradycje zostały zerwane. Prawdopodobnie „Złota orda” trzymała się innych zasad, niż „Wielka Arda”, w której właściwie formowała się kultura tradycjonalistów w tym wyglądzie, w której przetrwała do dnia dzisiejszego.
Ciekawe szczegóły:
W głównych obszarach gdzie Arda odpierała najazdy z zewnątrz, istnieją punkty pod nazwą Koływan (Kołowan). Babka mi opowiadała co to są „Koływany”
To związana z wojną świątynia
Budowla z bali (briowien) w specjalnych miejscach, wewnątrz której i na zewnątrz były miejsca gdzie suszono prowiant i układano rannych w walce. O tych miejscach wiedzieli tylko specjalnie poinformowani kołduni/wołchwy, prosty człowiek nie miał prawa wiedząc, zbliżając się tam można było nawet umrzeć lub zestarzeć się o wiele lat. Można było i odmłodnieć! W ogóle, to dość przerażające miejsca były te Koływany, bardzo się ich bano. Koływany robiły wokół siebie dziwne i niekiedy straszne rzeczy
Tam ożywali i wędrowali w kółko martwi, tam miejscami można było z dnia na dzień posiwieć i zestarzeć się, można było odwrotnie odmłodnieć! Obserwowali to ze świątyni Koływanskie-Wołchwy, znający wszystkie osobliwości tego strasznego miejsca. Jeżeli przed budową Koływana w tych miejscach ryto studnie, to po jego wybudowaniu woda w jednych stawała się „Martwa”, a w innych „Żywa”.
Podobnie jak w „martwych miejscach” rzędami układano rannych w walce i umierających żołnierzy, aby ich rany się zabliźniły. A potem przenoszono w „żywe” miejsca, żeby nabrali sił i stanęli na nogi! Wykute miecze tam „odmładzano”. A w miejscach „martwych” surowe mięso wysychało i brano je na wyprawy wojenne i do odległych strażnic, ponieważ się nie psuło! I zawsze wznoszono te osobliwości tam, gdzie najczęściej odbywały się bitwy! Tam właśnie były „czarne kuźnie”, gdzie kowale-czarownicy kuli najbardziej zaawansowane zbroje i broń. W obwodzie Nowosybirskim jest Koływan
, w kraju Ałtajskim również jest. Starożytna nazwa stolicy Estonii to Koływan.
Opowiem „straszną” bajkę (usłyszaną jeszcze w dzieciństwie od babci), o tym, jak nasz rodowy Przodek poszedł do Koływana za „Martwą wodą”. „W rodzinie zdarzyło się nieszczęście, pokaleczyła się młodsza siostrzyczka. Leżała poraniona z gorączką i majaczyła, latem rany szybko zaczynają gnić. Doświadczeni ludzie doradzili zdobycie „martwej wody”, aby obmyć rany. Dostać taką wodę można było tylko w Koływani! Ale pójście do Koływani to straszna próba, miejsce to magiczne! Tak więc poszedł on do Koływani. Koływańskie wołchwy wskazali mu studnię, gdzie była potrzebna woda. I powiedzieli – „nie trać czasu, jeden raz wrota przekroczysz, pięć lat się zestarzejesz, dwa razy dłużej – jeszcze więcej
a jeśli ceber upuścisz, to nie zdążysz wyjąć i ze starości w miejscu umrzesz!”. Ale on się nie bał i poszedł do studni! Przyniósł pełne wiadro „Martwej wody” wołchwom, ale niestety stał się całkiem szary i zgrzybiały jak stuletni dziadek. Wtedy najstarszy wołchw widząc jego nieustraszoność podniósł biały kamień i odrzucił go daleko na bok jak najdalej od Koływana, nakazawszy przynieść go z powrotem do niego. A gdy poszedł siwy starzec i przyniósł wołchwowi biały kamień znów stał się młody jak i przedtem! Wrócił w rodzinne strony, przyniósł „Martwą wodę” i biały kamień. Siostrze jego po obmyciu wodą szybko zagoiły się rany na nogach. A kamień położony przy wezgłowiu dodał jej siły, stała się ona jeszcze piękniejsza i weselsza niż dawniej! A kamień ten w rodzinie przechowywano jak święty, posiadał cudowną uzdrawiającą moc!”
Chiński mur według niektórych ekspertów w dziedzinie fortyfikacji, zbudowano jako defensywną linię obrony aby odpierać ataki nie z północy a z Południa i Południowego-wschodu
To było w czasach rozkwitu Ardy Wielkiej. Znaczy to, że zbudowano ten mur przez nas. Później wielokrotnie przebudowywano i dopasowywano już przez samych mieszkańców Chin
Komunikacja między państwami była o wiele aktywniejsza niż przedstawia się to dzisiaj. I nie „500 lat przed kozakami”, a o wiele wcześniej i częściej. „Północna droga morska” istniała 3,5 – 5 tys. lat temu a karawany przypływały morzem, a następnie w górę Syberyjskich rzek i z powrotem, regularnie. Żyliśmy bardziej w osadach/grodziskach, ale wcześniej na Syberii były również duże miasta! Przy czym z rozwiniętym systemem komunikacji, nawet z czymś co przypominało pierwowzór metra. Z powodu śnieżnych zim i bardzo chaotycznej nisko piętrowej zabudowy i wąskich uliczek przenoszenie towarów/produktów było problematyczne. Dlatego, kiedy miasto rozrastało się do określonych rozmiarów, kopano pod nim tunele, które przecinały się ze sobą. Przy czym były one bardzo szerokie, dwa parokonne wozy lub dwa bojowe rydwany swobodnie mogły się zmieścić. O tych tunelach do tej pory na Zach. Syberii krążą legendy.
Wiele naszych Rodów wolało osiadłe życie, nie zmieniając miejsca w ciągu często setek pokoleń. I te osady-sioła nazywano swojską nazwą – Rodowe Sioła. Można przypuszczać, że kiedyś po otrzymaniu od miejscowego władcy prawa do ziemi, a następnie jej dziedziczenia przez potomków, ludzie zadomawiali się tam, a osada była najpierw jako odludzie/pustelnia, a następnie stopniowo rosła i rozwijała się z Rodowego Sioła (posiadłości) w Wieś, a nawet Grodzisko. W czasach starożytnych carstw Syberii powstawały co najwyżej drewniane lub pół-ziemne budowle. Uważano, że mieszkanie jak i sam Czło-wiek, powinno służyć wszystkim na wiek (ludzki wiek
). Czyli była przestrzegana zasada współistnienia i nieszkodzenia otaczającej przyrodzie.
Ponadto, topory, potrzebne do budowy domów, też przecież z czegoś wykonywano. Z żelaza, naturalnie. Na współczesnym terytorium Kuzbasu, gdzie są złoża rudy żelaza i ogromne zapasy węgla kamiennego w starożytności było bardzo rozwinięte rzemiosło hutnicze. Był to przecież strategicznie ważny terytorium Zachodniej Syberii stale najeżdżane przez plemiona ze wsch. Chin, a wreszcie i do Dżungarów – broń była niezbędna jak powietrze. W epoce „wczesnego brązu” Jugorie i inne starożytne carstwa Syberii, miały ogromną przewagę pod względem posiadania najdoskonalszych w tym czasie broni. Wytapiano żelazo niemal w co drugiej rodzinie.
Było bardzo wielu kuzniczy. Od tej starożytnej nazwy terytorium Kemerowskiego wzięła się ziemia Kuźniecka. Oddzielne Rody i rodziny, całe wsie zajmowały się wydobywaniem i przywozem rudy, podczas gdy inni specjalizowali się w wydobyciu węgla (jest w naszych miejscach wieś Pestieri – dawna nazwa, w swoim czasie pracowali tam najlepsi „pestieri” – wykonawcy koszy do przenoszenia węgla z kory brzozowej, nie każdy mógł sobie pozwolić na konia). Inni specjalizowali się w wytopie i rzemiośle kowalskim. Bywało że w każdym domu osiedla była wytapialnia ziemna. Nieduży piec z miechami lub podziemnym nadmuchem taki jak w Arkaim.
Żelazo wtedy było cenione na wagę złota! Do ochrony kolumn z bronią i stalowymi surówkami, traktami i szlakami końskimi kwaterowało się ochronne Artele (drużyny). Na przykład, współczesny ośrodek Artyszta (Kemerowsk) był za dawnych czasów nazywany Arda stu (setna drużyna). O niej do tej pory u miejscowych jazyczników krążą legendy – doskonale uzbrojeni i opancerzeni od stóp do głów w najlepsze stalowe zbroje wojownicy. I to najwyraźniej 3-4 tys. lat temu, na długo przed tym jak rzymska piechota z gołymi tyłkami i drewnianymi tarczami biegała
Rzemiosło było rzeczywiście bardzo rozwinięte, żelazo nawet w formie sztab wymieniano, nawet do odległych krajów, co potwierdzają badacze, którzy po składzie chemicznym metalu określili do jakiego złoża i z jakiego czasu ono pochodziło. Arkaim nie jest wyjątkiem, tam jest to bardzo wyraźnie. W ogóle Prasłowiańska-Wedyjska cywilizacja zaopatrywała w metale połowę świata (na przykład wyrażenie „stal damasceńska (bułatnaja)” słowo zniekształcone przez Turków, wymawiało się – „stal błotna”). W późniejszych czasach, kiedy biała rdzenna ludność Syberii praktycznie zniknęła, żelazo-hutnictwo i kowalstwo zostało tylko u Szorców, małego azjatyckiego narodu żyjącego w górskiej części Kuzbasu. Podczas ekspansji Rosji na Syberię 400-300 lat temu, ich (Szorców) nazywano Tatarami Kuźnieckimi, chociaż właściwie z obecnymi Tatarami nie mają nic wspólnego a rzemiosło przejęli od białych Jugorów i zachowali aż do początków 20 wieku.
W ogóle na terytorium współczesnego Kuzbasu było bardzo rozpowszechnione wszelkiego rodzaju rzemiosło. Zawsze pędziło się tam smołę, ktoś inny węgiel drzewny przepalał, jeszcze inni kopali/wozili węgiel kamienny, palono wapno, zajmowano się pszczelarstwem, na Syberii zawsze aktywnie handlowano. Rybołówstwo a nawet hodowla ryb w stawach i zbieractwo, przy czym najwyraźniej już od 3000 i więcej lat hodowano ryby w stawach.
U nas w Rodach wspomina się taki fakt, że każdego roku po jesieni bardzo drożała sól, jeździły za nią kolumny na południe przez Koływań (podejrzewa się, że nazwa powstała od Kadzi), gdzie ją odparowywano specjalnie do solenia dużej ilości ryb ze stawów. Stawy spuszczano na jesień a rybę zbierano całą wsią, wędzono, suszono, ale najwięcej solono. Czyli w tych bardzo odległych czasach była dość rozwinięta specjalizacja i kooperacja gospodarstw.
W ogóle nasi starsi zawsze mówili, że na świecie w rzeczywistości nic się nie zmienia, wszystko co było tysiące lat temu jest również dziś, chyba, że zgiełk robi się coraz większy. Całe to życie kipiało i wszystkie współczesne formy gospodarek były już tysiące lat temu
Syberia nie była bynajmniej bezludna, była kwitnącym centrum przecinających się głównych dróg handlowych kontynentu.
Ale procesy destrukcyjne dla całych imperiów i nawet cywilizacji są nieuchronne. One są częścią ewolucji, należy to rozumieć. W rosyjskich podręcznikach szkolnych tego nie napiszą
A święte dla nas – rdzennych Sibiraków pojęcie Arda Wielka, dla pozostałych to prawie obelżywy termin „Złota Orda”. Ermu Temudżyna zamienili na Kozaka Ermaka Timofieicza, którego nigdy nie było, był Ermu Temudżyn ze sławnego rodu Wan, tego właśnie Wan, którego lekką ręką historycy z jakiegoś powodu nazywają Iwanem. Jest nawet w kronikach takie – „carstwo Iwanowo” na Syberii. Ermu Temudżyn po prostu zawarł związek między Moskwą i resztkami „Syberyjskiej Ordy”, rozdrobnionej do tego czasu najazdami i poddawanej przymusowej islamskiej ekspansji ze strony Chana Kuczuma (Kuczum – tłumaczy się jako obcy).
Największego władcę Eurazji Czyngis-chana uważa się za najgorszego złoczyńcę. Sibir/Tarch-Taria – kraj tysięcy miast i setki ludzi na ziemi jako „ahistoryczne”. Zapomniano Ardę Wielką a jej sukcesorkę Złotą Ordę z której, nawiasem mówiąc te same nogi z Rusi wyrastają, poczytają jako „imperium zła” dawnego świata, jakoby trzymającą pod „jarzmem” wiele narodów
A tymczasem „jarzmem” tym była dziesięcina na wojsko, która szła na utrzymanie spółdzielni wojskowych, gdzie młodzi ludzie przechodzili obowiązkowe nauki sztuki wojennej. „Gorowaja” był systemem szybkiego powiadamiania przed zewnętrznymi atakami. Plus połączenie wielu ziem na zasadzie jedności kultur, bezpiecznego handlu i ustanowienia cywilizowanych zasad jego stosowania w ogóle po dziś dzień
I oczywiście próby rozkładu i osłabienia tego starożytnego systemu, przerwano szybko i stanowczo.
Nie na darmo w Ardu byli zdrowo myślący władcy wszystkich czasów. Ale to już było wtedy, kiedy tradycje Słowiano-Ariów mocno zostały osłabione, a ludność pomieszała się z azjatycką. Wielkie carstwa znalazły się w stanie upadku lub nawet w całości zniknęły. Ostatnią próbą zjednoczenia wszystkich było stworzenie „Złotej Ordy”. Ale Zołotoordyńcom niestety, również nie udało się skonsolidować całej tej masy ludzi, i po rozkładzie imperium Czingisidów upadek pogłębił się jeszcze bardziej. W takim stanie Syberię, prawie bez rdzennej białej ludności, zastali carscy Kozacy i popi, którzy za pomocą szabel i krzyży dokończyli dzieła zniszczenia. Gdzie podziała się Wielka Arda? Wielu u nas uważa, że nigdzie się nie podziała.
Ona istnieje nadal, ale w innych formach. Z pewnymi zmianami transformowała się w Złotą Ordę. Następnie stała się Imperium Rosyjskim
Z czasem przekształciła się w Związek Radziecki. Dzisiaj jest Federacją Rosyjską i ze skrzypem i zgrzytem próbuje nadal wykonywać swoje geopolityczne funkcje, które wykonywała kiedyś Arda Wielka. Nie najciekawsze czasy, tak to prawda
I mimo wszystko za wszystkim tym stoi Arda Wielka. To czym ona stanie się jutro, nie wie nikt. Ale w ogólnych zarysach, a nawet w swoich granicach ta geopolityczna struktura istnieje na terytorium Eurazji już od 6-7 tys. lat. Jesteśmy tymi samymi ludźmi, są w nas te same geny, i jakby nie było są w nas ukryte tysiące lat.
Dodatek: Geny Ordy
„Główne wyniki:
1. Według współczesnych populacji Mongołów tworzące genetyczne markery-indykatory zdarzenia „Mongolskie podboje 13 wieku”. To haplogrupa C (jej częstotliwości wśród Mongołów to około 60%) i haplogrupy O i D (spotykana u Mongołów w niewielkim stopniu).
2. Wśród Rosjan są nosiciele haplogrupy C. Jednak w nielicznym stopniu (przykładowo 3 ludzi na 1000) świadczy o tym, że ich przodkowie nie byli uczestnikami wydarzeń „Mongolskich podbojów 13 wieku” i mongoło-tatarskiego jarzma 13-15 wieku. To samo odnosi się do Ukraińców, wśród których markery-wskaźniki danego zdarzenia nie są zidentyfikowane.
3. Znaczące częstotliwości „mongolskich” markerów zidentyfikowano tylko w 3 europejskich populacjach – Nogajowie z Dagestanu (C, O i D – 25,0%), krymscy Tatarzy (C, O i D – 22,7%), Turcy ze Stambułu (C – 4,5%), a także w grupach Baszkir (C i O – 4,0-16,3 %) w południowo-wschodnich, południowych i południowo-zachodnich częściach miejsc ich zasiedlenia. Sformułowaną hipotezę, tłumaczą właśnie te fakty. Pojawienie się etnicznych Mongołów na południu Europy Wschodniej i razem z nimi haplogroup C, O i D jest nierealne. Najprawdopodobniej te haplogrupy dostały się w region z terytorium Kazachstanu (po drugiej stronie Nogajów) lub od Kałmuków.
4. Czy są genetyczne ślady mongolskich podbojów w 13 wieku we Wschodniej Europie, na Środkowym Wschodzie, Kaukazie i Bałkanach? Nie ma.
Zamiast zakończenia.
Jeśli Imperium Mongolskie istniało w Eurazji, przy czym wchodzili w nie przodkowie narodów Wschodniej Europy, ale ich Mongołowie nie zawojowali, to
To ci Przodkowie narodów Wschodniej Europy zdobyli Mongołów. To bardzo prosta logiczna konstrukcja. Otrzymane wnioski bezpośrednio wynikają z rekonstrukcji HX Fin. Czy są genetyczne ślady podboju Rosjan przez Mongołów? Otrzymana odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta. Trzeba we współczesnej populacji Rosjan i innych narodów, których przodkowie byli zaangażowani w proces tworzenia Imperium, stworzyć genetyczne markery-indykatory „Ruś-Orda 14-16 (17) wiek” i sprawdzić Mongołów na ich obecność. Główny marker-indykator, który może stanowić charakterystyczną właściwość Rosjan na południe od dzisiejszego terenu ich pobytu (włączając Syberię), – to haplogrupa R1a1. Wśród Rosjan (centrum i południe europejskiej części Rosji) jest około 50% jej nosicieli. Czy taki marker występuje u współczesnych Mongołów? Tak. Wśród Chałchasów stwierdzono 3,5% jego nosicieli (tabela 1). W dwóch innych próbkach, które charakteryzują Mongołów, odsetek jej posiadaczy wynosi 9,5% i 4,2% (tabele 2 i 3).
Skoro wojska Rusi-Ordy zdobyły terytorium Mongolii, to pozostawili na niej wojska okupacyjne. Najprawdopodobniej, potomkowie tych żołnierzy dzisiaj stali się grupami etnicznymi Mongołów. Przy czym powinna wśród nich być stosunkowo wysoka częstotliwość markera R1a1. Czy są takie grupy etniczne wśród Mongołów? Tak. Są to przede wszystkim Uriankhai i Zakcnini, potomkowie Ojratów. W języku angielskim ostatnie słowo pisze się jasno i zrozumiale – OIRAD. To niewiele transformowane rosyjskie słowo Orda. Czyli Uriankhai i Zakcnin są potomkami ORDyńców, żołnierzy Rusi-Ordy. Częstotliwość nosicieli haplogrupy R1a1 u Uriankhai i Zakcnin wynosi odpowiednio 6,7% i 13,3%.
Ale na zachodzie Mongolii jest jeszcze jedna grupa etniczna Mongołów – Khoton. O jej przodkach „mgliście” wiadomo tylko tyle, że skądś przybyli do regionu, mówili w języku tureckim i wyznawali islam. To jest jeden z naborów markerów żołnierzy Rusi-Ordy. Tak więc i u Khoton zauważono anomalną wysoką częstotliwość nosicieli haplogrupy R1a1 – 82,5%. Tu mamy tylko „odrobinę” zidentyfikowane pytania na genetyczne i lingwistyczne markery Rusi-Ordy u Mongołów. Oczywiście, zasługują one na pogłębioną analizę”.
Komentarz tego kto wstawił wywiad starowiercy:
Wersje G. Sidorowa i Indera, które w swoim fundamencie nie są sprzeczne ze sobą, poparte są wynikami prac archeologów, dają możliwość odrzucenia starego dogmatu Millera o „niehistoryczności” Syberii i mówienia o niej jako nie o kontynentalnej praojczyźnie białego człowieka i innych rodów. O tym wiedziano jeszcze w 1480 roku z listu do Iwana III od zołotoordyńskieogo gorodeckiego murzy Saraja Oblaza Silnego: „O, carze! Bezsensownie jest mieć wielkie carstwo do końca opustoszałe i zdewastowane, ty sam jesteś i my wszyscy w ojczyźnie naszej”.
„Kryzys” syberyjskiego społeczeństwa w 2 tysiącleciu p.n.e., jak to nazywają historycy, a raczej degradacja, która dała powód nauce historycznej do wyciągnięcia tak pochopnych wniosków na temat rozwoju Syberii ze spadkiem negatywnym wynika z kilku oczywistych powodów: duży odpływ w ciągu tysiącleci rdzennej białej ludności z Syberii stało się generatorem nowych idei (twórców); przyjście na opustoszałe ziemie nowych osadników z południa, kultura których jak widać w tym momencie nie dorównywała poziomowi Rodów, które odeszły; genetyczne pomieszanie, zmieniające świadomość nowego etnosu (jak na przykład, los państwa „Kirgiskiego”, rozgromionego przez chanów Złotej Ordy w 13 wieku); stałe wojny z Dżungarami (północno-zachodnimi Arimami); nestoriańska chrystianizacja i islamizacja Ordy, a po rozpoczęciu „podboju”Syberii – ludobójstwo prawosławnych kościelnych struktur (powtórna chrystianizacja ludności miejscowej), wzmocnione wojskową pomocą (Kozaków, strzelców itd.), w zasadzie przeciwko białym starowiercom, którzy odrzucili reformy Nikona. Znamiennym przykładem jest „Tarski bunt”, o którym mało kto wie.
„Nie uzyskała rozgłosu historia Tarskiego buntu roku 7230 (1722 r.). Bunt wybuchł w mieście Tarze, gdzie w przytłaczającej liczbie mieszkali starowiercy-Słowianie i prawi starowiercy-razkolniki, wyznawcy protopopa Awwakuma.
Przyczyną wystąpienia mas ludności była anty ruska reforma cara Piotra Pierwszego, wyrażająca się w zniemczaniu narodu, narzucaniu mu obcej kultury, w nieustannych prześladowaniach ludzi o odmiennych poglądach, przymusowe narzucanie Nikonowskigo ortodoksyjnego chrześcijaństwa.
Powstanie zostało krwawo stłumione przez aparat państwowy. Z błogosławieństwem naczelnych hierarchów kościoła Nikonowskiego. Dekretem cara Piotra Pierwszego, zaczęły się masowe egzekucje, porażające swoim chrześcijańskim okrucieństwem.
Setki ludzi o odmiennych poglądach „skitskich starców” (żyjących w pustelni lub świątyni) zostało powieszonych, łamanych kołem, ćwiartowanych, wbitych na pal, ponieważ to działanie pozbawia człowieka pośmiertnej drogi (do tej pory w grodzie Tarze jest miejsce zwane Kołasznyj riad, tzn., że w tym miejscu starowierców i staroobrzędowców nabijano na pal). Złapanych w pustelniach bito batem, nie oszczędzano ani dzieci ani kobiet. Ogólna liczba ukaranych liczyła tysiące, co świadczy o tym, że na Syberii żyła znaczna ilość Ruskich, którzy nie zdradzili wiary swoich przodków, w dokumentach urzędowych tego czasu mówi się następująco: „
w 722 roku, po ukazie jego cesarskiej wysokości
kazano wszystkim rosyjskim poddanym uczynienie przysięgi, wtedy nastąpiło wśród Tarskich obywateli nieposłuszeństwo i bunt duchowieństwa, wielu Tarskich mieszkańców skazano na karę śmierci przez: odcięcie głowy, powieszenie za żebra, innych wbijano na pal oraz poskromienie innymi karami. W tych czasach do 500 domów najlepszych obywateli zniszczono, od tego momentu miasto Tara dawną potęgę i piękno utraciła”. (” Opis Tobolskiego namiestnictwa”RGWIA, f. WUA, d.19107.).
Nowe wybuchy protestów w latach 20-tych 18 stulecia doprowadziły do tego, że siły wojskowe zaczęły stosować masowe palenie ludzi o odmiennych poglądach, na ogromnym terytorium od Uralu po Ałtaj. Później, aby ukryć ślady swoich akcji karnych, przestępstwa te zaksięgowano jako samospalenia, do obiegu weszły nowe terminy – samospalenia, gary”.
„Przede mną zawsze majaczyło pytanie (pisałem Indery): jak to się stało, że Arda składająca się duchowo i fizycznie z Potężnych ludzi, posiadających takie technologie (Wiedzę Wed), zdolnych do zdalnego rażenia przeciwnika, niepokonanych od broni zwykłych i palnych, tak beznadziejnie oddała pozycje na pohańbienie swojej Kultury i ludzi Rodów? I odpowiadam, że ta Arda, o której mówi się w naszych przekazach, już nie znała działania broni ani oddziaływania na ludzi. W opowieściach najwyraźniej nie ma mowy o wydarzeniach nie tak dawnych i nie wychodzących poza ramy rodowej pamięci. Ale oprócz niej jest pamięć ludowa, która choć nie tak dokładnie, ale w pieśniach, bajkach, mitach przekazuje wydarzenia ze znacznie głębszej przeszłości. Zwróćmy się w końcu do doświadczeń naszych przodków. Według współczesnej oficjalnej archeologii jednoznacznie wychodzi, że nasi przodkowie europeidzi-Ariowie żyli (i okresowo nawet kulturowo rozkwitali) na terenie Eurazji nie mniej niż 4-6 tys. lat temu! I to, co wyznawali obiektywnie nie może być nazwane religią! To właśnie całokształt Rodowych tradycji jest złożony praktycznie z całkowicie materialistycznego poznania otaczającego ich świata (wiedza, wiedanie).
