Strona 1 z 1

Tajemnica Kryształowej Piramidy - Kapłan 718

: niedziela 06 sty 2013, 19:02
autor: Kapłan 718
Witam, napisałem nowy artykuł podsumowujący ostatnie 6 lat przekazów Samuela - Enkiego, a szczególnie skupiłem się na ostatnich sesjach z p. Anną Dolińską, dzisiaj został oficjalnie opublikowany, oto link:

http://www.projekt-cheops.com/plain.asp ... d=232&cmd=

pozdrawiam słonecznie,
718

Re: Tajemnica Kryształowej Piramidy - Kapłan 718

: piątek 08 lut 2013, 20:26
autor: Ramzes3
Nooo nieźle... "ciemna energia z Syriusza"? a to ciekawe od kiedy? To, że Syriuszanie patrzą pazernym okiem w kierunku Ziemi wcale nie oznacza, że płynie od nich ciemna energia. Jest to duże nieporozumienie a w zasadzie brak znajomości tematu.
"Szaraki z Syriusza"? - czyżby Szaraki opuścili gwiazdozbiór Smoka i rozpoczęli zasiedlanie Syriusza w miejsce emigrujących Syriuszan? Chyba trochę to wszystko mija się z logiką.
To, że z Wielkiej Piramidy prowadzą dwa otwory wentylacyjne tj. w kierunku Oriona i w kierunku Syriusza B ma bezpośredni związek z jej budowniczymi. Przedstawiany w sesjach En-ki Syriusz (strażnik piramidy i komnaty zapisów) był jednym z jej budowniczych.
Starożytni Egipcjanie i owszem utożsamiali Izydę (Aszte) z Syriuszem B ale wskazanym by było wiedzieć, że jako żona Ozyrysa (Asera) była jednocześnie córką Szangaza - Gubernatora Marsa (pochodzącego z Nibiru).

Re: Tajemnica Kryształowej Piramidy - Kapłan 718

: sobota 09 lut 2013, 14:03
autor: Kiara
Może warto zaakceptować tą wiedzę przed definitywnymi wnioskami......




Astronomia p.n.e


Astronomia jest najstarszą z nauk przyrodniczych. Jej początki sięgają ok. 3000 r. p.n.e., wtedy to jej niektóre prawa były znane Babilończykom, Indom, Chińczykom oraz Egipcjanom. Jednakże dopiero u Greków astronomia stała się tą właściwą wiedzą. W tym okresie najwyraźniej widoczne były dwa nurty:
praktyczny - związany z potrzebami życia codziennego,
naukowy - koncentrujący się na budowie modeli matematycznych, które pozwalały opisywać ruchy planet na sferze niebieskiej i przewidywać ich przyszłe położenia.
Pierwszy z tych nurtów dominował przede wszystkim w Egipcie, gdzie już ok. 3000 r. p.n.e. został wprowadzony kalendarz oparty na podziale roku na 365 dni oraz podział dnia i nocy na 12 części, skąd wzięła się nasza doba, mająca 24 godziny. Drugi był wykorzystywany w Grecji. Połączenie obu tych nurtów miało miejsce w Mezopotamii.
Sumerowie, zamieszkujący Mezopotamię, wnieśli swój wkład do astronomii poprzez wprowadzenie nazw dla gwiazdozbiorów. Najstarsze teksty astronomiczne, pochodzące za czasów babilońskich, datowane są na przełom XVIII/XVII w. p.n.e.. Najstarsze z nich to "Enuma Anu Enlil", które zawierało informacje o położeniach i okresach widoczności Wenus. W Mezopotamii rozwój astronomii wiązał się ściśle z astrologią życia społecznego i politycznego. Babilończykom zawdzięczamy wprowadzenie zodiaku (ok. V w. p.n.e.), zarówno jako konstelacji, jak i koła wielkiego (podstawa ekliptycznego układu współrzędnych na sferze niebieskiej). Oprócz tekstów o zaobserwowanych zjawiskach astronomicznych, pozostawili oni dokładnie wyznaczone "fundamentalne" parametry takie jak: rok zwrotnikowy, stosunki między obiegami planet itp. Już ok. 500 r. p.n.e. astronomia babilońska umożliwiała obliczanie czasu występowania zjawisk na niebie takich jak: nów i pełnia Księżyca, zaćmienia, okresy widoczności planet.
Astronomia w Grecji również "owocowała" w ciekawe osiągnięcia i teorie. W jej pierwszym okresie była nauką czysto opisową. Wtedy też pojawiło się wiele teorii kosmologicznych, które próbowały wyjaśnić fizyczną naturę świata i ciał niebieskich. Autorami tych teorii byli: Tales z Miletu, Anaksymander oraz Pitagoras. Tales z Miletu, przewidział zaćmienie Słońca 22 V 585 r. p.n.e.. Stwierdził on także, że Księżyc świeci światłem odbitym. Tales przedstawił również swój model świata, jako płytę pływającą po oceanie. Pitagoras, rozpoznał kulisty kształt Ziemi i wprowadził termin "kosmos". Wyobrażał on sobie niebo jako szereg kryształowych kul, obracających się dokoła Ziemi wraz z osadzonymi na nich planetami i gwiazdami. Poglądy Pitagorasa na budowę świata zachowali: Platon, Eudoksos i Arystoteles.
Teorii kulistości Ziemi bronił również Platon. Przyjmował on w swej kosmologii, że Wszechświat jest "urządzony harmonijnie". Zaproponował on także, aby przyjąć ruch ciał niebieskich jako jednostajny i kołowy. Jednak założenie to sprawiało duże problemy. Jako pierwszy, problem ten rozwiązał Eudoksos z Knidos, który był uczniem Platona, przedstawiając model świata w postaci współśrodkowych sfer. W modelu tym każda planeta była unoszona przez jedną lub kilka sfer, obracających się za stałą prędkością wokół Ziemi. Model ten rozwinął później Kalippos, zwiększając liczbę sfer z 26 do 35, a następnie przyjął go Arystoteles, który "rozbudował" go do 55 sfer. Jednakże model ten nie był wstanie opisać ruchu planet.
Arystoteles przedstawił również swoje dowody na kulistość Ziemi, poprzez kształt jej cienia oraz zmiany wysokości gwiazdy ze zmianą południka.
Kolejny okres w astronomii greckiej charakteryzował się wyznaczeniem modeli planetarnych wprost z obserwacji. Obserwacje takie rozpoczął w III w. p.n.e. Arystarch z Samos, który opracował metodę pomiaru odległości Ziemia-Księżyc i Słońce-Ziemia, stwierdzając przy tym, że Słońce znajduje się 19 razy dalej od Ziemi niż Księżyc. Wysunął on również, jako pierwszy, hipotezę że Ziemia wykonuje dwa obroty: jeden wokół swej osi, a drugi wokół Słońca, lecz nie mógł na to znaleźć dowodów. Pogląd ten choć odpowiadał rzeczywistości, nie pasował do tamtych czasów i został zapomniany na długie stulecia. Odległość Słońca do Ziemi próbował wyznaczyć także Eratostenes, który wsławił się obliczeniem obwodu Ziemi. Było to ok. 220 r. p.n.e.. Kolejnym etapem w dziejach astronomii było wprowadzenie przez Apoloniusza z Pergi dwóch modeli orbit planet (oba te modele były równoważne):
planeta krąży wokół Ziemi ruchem jednostajnym po okręgu, ale Ziemia nie leży w jego środku, lecz jest od niego nieco odsunięta, co miało powodować zmiany odległości planet od Ziemi,
planeta porusza się ruchem jednostajnym po małym okręgu (epicykl), którego środek również wędrował ruchem jednostajnym po dużym okręgu (deferent), natomiast środek deferentu pokrywał się z Ziemią.
Pierwszy z tych modeli wykorzystał Hipparch do opisania ruchu Słońca wokół Ziemi. Wyznaczył on parametry orbity na podstawie pomiarów długości dwóch pór roku: wiosny i lata. Drugi z modeli posłużył mu do przedstawienia ruchu Księżyca, w których korzystał z danych ze źródeł babilońskich. Jemu przypisuje się odkrycie zjawiska precesji astronomicznej, prowadzenie systematycznych obserwacji astronomicznych oraz sporządzenie pierwszego obszernego katalogu gwiazd. Był on "największym" ze starożytnych astronomów. Informacje o jego osiągnięciach zachowały się niemal wyłącznie we fragmentach "Megale syntaxis" ("Almagestu") - Ptolemeusza, który był kontynuatorem jego dzieła.
Tajemnicze światła na niebie, a przede wszystkim Słońce w dzień i Księżyc w nocy, przyciągały uwagę człowieka od początku jego istnienia. Istniały dwie przyczyny, dla których starożytny człowiek prowadził obserwacje astronomiczne:
w wielu religiach gwiazdy były czczone jak bogowie,
potrzeba wyznaczania czasu.
Ponieważ pierwsze obserwacje nieba służyły zarówno celom religijnym, jak i kalendarzowym, były prowadzone przez kapłanów-astronomów. Również niektóre budowle z tych czasów miały podwójne znaczenie. Przykładem może być tutaj Stonehenge w południowej Anglii. Budowla ta o kształcie okręgu powstała ok. 2500 r. p.n.e.. Wyznacza kierunki wschodów i zachodów Słońca i Księżyca. Kolejnym przykładem może być piramida Cheopsa w Egipcie. Jej boki wskazują dokładnie cztery strony świata (północ, południe, wschód i zachód). Z rycin, płyt kamiennych i innych tekstów można wywnioskować, że wiedza matematyczna i obserwacje ciał niebieskich była na wysokim poziomie np.: rękopis Majów mówi o całkowitym zaćmieniu Księżyca z 15 II 3379 r. p.n.e..


Wojciech Jonderko
19.10.2001

Przeczytaj także:





http://www.astronomia.pl/gwiazdozbiory/index.php?id=11


Obrazek

Re: Tajemnica Kryształowej Piramidy - Kapłan 718

: sobota 01 cze 2013, 01:17
autor: Kapłan 718
dla mnie jako autora tego tekstu, analityka i interpretatora Syriusz jest miejscem niezwykłym, świętym! bardzo pozytywnym, nie wierzę w szaraki itp itd etc, jednak zawarłem w tym artykule także interpretacje dla osób uważających Syriusz za negatywne miejsce gdzie mieszkają wspomniane szaraki. Czytanie ze zrozumieniem nie boli! :)

Re: Tajemnica Kryształowej Piramidy - Kapłan 718

: środa 05 cze 2013, 22:11
autor: Ramzes3
Kapłan 718 pisze: Czytanie ze zrozumieniem nie boli! :)

Święta prawda, z myśleniem powinno być podobnie ale podobno niektórym sprawia fizyczny ból. Dlatego też warto czytać co się pisze by uniknąć konieczności pisania sprostowań a inni mogli czytać ze zrozumieniem ;)

Re: Tajemnica Kryształowej Piramidy - Kapłan 718

: piątek 01 lis 2013, 15:08
autor: Dariusz
@Kapłan'ie, mógłbyś dużo zdziałać w połączeniu z naszym forumowiczem @Fedon'em.
Zerknij choćby do tego wątku >>.