Ciekawostki

[janusz]

Kolejne tajemnicze nagranie podbija sieci społecznościowe!

https://www.youtube.com/watch?v=I9VHuV8OQHQ

Opublikowany 19 mar 2018
Anglojęzyczny internet, a zwłaszcza użytkownicy mediów społecznościowych zainteresowali się niedawno kwestią niezwykłego nagrania udostępnionego za pomocą Twittera. Okazało się bowiem, że skrzynka głosowa użytkownika przedstawiającego się jako Ty, zarejestrowała wiadomość od nieznanego numeru posługującego się wojskowym szyfrem NATO. Czy jest to jedynie prowokacja? Czy może ślad po jakiejś rządowej akcji?

[Thotal]

Słodowy idzie do lamusa...

https://www.youtube.com/watch?v=LQ0vBsreAJM




Pozdrawiam - Thotal

[Thotal]

http://www.tvp.info/36751835/hyperloop- ... jekt-trasy



Pozdrawiam - Thotal

[Thotal]

łopata...

https://www.youtube.com/watch?v=vy5UeiP49J0

Pozdrawiam - Thotal

[devi]

http://jeznach.neon24.pl/post/143369,tulipany-stambulu

[forester]

Zebrzydowickie piramidy - z ametystem w środku

https://www.youtube.com/watch?v=KPav0o2vSPk

[janusz]

Opuszczony kościół ewangelicki w Żeliszowie.

Żeliszów (niem. Giersdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie bolesławieckim, w gminie Bolesławiec, na Pogórzu Kaczawskim w Sudetach. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.



https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBelisz%C3%B3w

[songo70]

Fantastyczny dosłownie, dzięki @janusz

[devi]

No, ale najważniejsze, że jest kasa na remonty synagog i żydowskich cmentarzy w Polin!

https://www.youtube.com/watch?v=efeHd3v_MKU

[janusz]

O Syberii inaczej - Od Hanumana po literę OM - Agnieszka Zell

https://www.youtube.com/watch?v=lTaZIE5QXjs

Opublikowany 10 maj 2018

[chanell]

Elektryczny bożek. Zagadka nepalskiej świątyni

Pod koniec XIX wieku rząd brytyjski wysłał młodego geologa Daniela Masona na północne krańce swojej indyjskiej kolonii, aby przeprowadził badania w górach Nepalu. Mężczyzna nie podejrzewał, że zetknie się tam z zagadką, której do końca życia nie uda mu się rozwikłać.

Oprócz Masona do północnych Indii wysłano również dużą grupę topografów wojskowych pod dowództwem majora Abrahamsa, doskonale obeznanego z lokalnymi zwyczajami. Oddział, w którego skład wchodzili także miejscowi Gurkhowie oraz angielscy ochotnicy, nieśpiesznie pokonywał wytyczoną trasę. W obozie czekało na nich pięćdziesiąt jaków obładowanych jedzeniem i sprzętem.

Dopóki trasy Abrahamsa i Masona pokrywały się, praca jawiła się geologowi niczym przyjemny, zupełnie niegroźny spacer po najpiękniejszych górach świata. Jednak w pobliżu nepalskiej granicy ich drogi się rozeszły: major ruszył dalej w stronę Saharanpuru, z kolei Mason musiał zatrzymać się i zbadać tutejsze formacje skalne. Abrahams, z dobrej woli, wyznaczył dwóch żołnierzy do ochrony swojego rodaka.

Niemniej już następnego dnia, podczas wspinania się po stromym zboczu, jeden z nich skręcił nogę, po czym utykając ruszył w drogę powrotną (Mason miał nieodparte wrażenie, że mężczyzna symulował).

Ekspedycja ograniczyła się więc do czterech osób. Należeli do niej oprócz Masona: pomocnik - młody Anglik, doświadczony żołnierz oraz miejscowy przewodnik. Towarzyszyła im para jaków obładowanych jedzeniem, namiotami oraz próbkami geologicznymi. Wkrótce mieli pokonać najniebezpieczniejszy odcinek trasy - granicę z Nepalem, która nie była precyzyjnie oznaczona nawet na najlepszych mapach. Poza tym w górach pojęcie granicy często bywa bardzo umowne.


Niedostępny kraj

Królestwo Nepalu powstało w XVIII wieku i wkrótce odczuło na sobie "życzliwe" zainteresowanie ze strony brytyjskiego imperium. Anglicy już wtedy próbowali wciągnąć górskie państewko w orbitę swych wpływów.

Właśnie z tego względu wspierali przewrót pałacowy w Nepalu zorganizowany w 1846 roku przez feudalny ród Rana. Król został obalony, a klan nowych władców rządził aż do 1951 roku. Jednak Anglicy bardzo się przeliczyli. Dynastia, która doszła do władzy, w okresie swojego panowania całkowicie odizolowała kraj od reszty świata.

Żaden Nepalczyk nie miał prawa opuścić państwa, z kolei obcokrajowiec - dostać się na jego terytorium. W zasadzie mógł to zrobić, nawet o tym nie wiedząc, tyle że z błędu z pewnością wyprowadziłby go niewielki oddział straży górskiej złożony ze wspomnianych już Gurkhów.

Gdy dochodziło do takiego spotkania, cudzoziemiec mógł mówić o szczęściu, jeśli wracał żywy tam, skąd przyszedł. Właśnie dlatego Mason tak ostrożnie zbliżał się do nepalskiej granicy. Bardziej niż na mapę liczył na swojego przewodnika. Jednak, jak się okazało, na próżno - przewodnik, jak wszyscy tubylcy, miał głowę na karku i tylko czekał na nadarzającą się okazję...

Uwięziony

Pewnego wieczoru ekspedycja rozbiła obóz na jednym z górskich tarasów. Tam, pod osłoną krzaków, jej członkowie przygotowywali się do noclegu. Późną nocą, gdy nadeszła pora dyżuru Masona przy dogasającym ognisku, wyszedł on z namiotu i po raz kolejny zachwycił się dalekimi górskimi szczytami przykrytymi połyskującymi w jasnym świetle księżyca śnieżnymi czapami.

Jednak naukowiec nie zdążył nasycić się tym widokiem. Nagle jakby coś eksplodowało w jego głowie, a wokół zapanowała zupełna ciemność. Mason ocknął się w równie nieprzejrzanym mroku, tyle że tym razem z powodu opatrunku, który szczelnie zakrywał jego głowę.

Mężczyzna z rękami związanymi za plecami siedział na jakimś jucznym zwierzęciu. Wszystko wskazywało na to, że jedzie pod górę po stromym zboczu. Od czasu do czasu wokół niego rozlegały się głośne, gardłowe krzyki poganiaczy, ale Mason, nieznający tutejszego języka, niczego nie rozumiał. Słońce przypiekało coraz mocniej, a to oznaczało, że nastał dzień.

Pojmanego naukowca nieznośnie bolała głowa, na dodatek zaschło mu w gardle. Jego prośby o wodę pozostawały bez odpowiedzi. Wydawało mu się, że minęło wiele godzin, zanim ludzie, którzy wieźli go nie wiadomo dokąd, zatrzymali się na postój i pozwolili mu napić się do woli. Potem pojechali dalej.

Gdy porywacze dotarli na miejsce, ściągnęli młodego geologa z grzbietu zwierzęcia, po czym dokądś zaprowadzili. Po pewnym czasie zdjęli opatrunek z jego głowy. Kiedy oczy Masona ponownie przywykły do światła, zobaczył, że wraz z dwoma strażnikami uzbrojonymi w zakrzywione kindżały idzie wzdłuż długiego kamiennego korytarza.


Bóstwo

Gdy tunel się skończył, wszyscy weszli do dużej podziemnej sali oświetlonej pochodniami, które trzymali ludzie w tradycyjnych hinduskich strojach. Na piersiach każdego z nich widniała wielka czarna swastyka. W tamtym czasie znak ten niewiele mówił Europejczykom, ale dla mieszkańców Tybetu był symbolem słońca lub błyskawicy mającym zapewnić szczęście i bezpieczeństwo. Tym razem swoiście rozumiane...

Pośrodku sali, na postumencie, stał złocisty tron, na którym siedziało olbrzymie, groźne, czwororękie bóstwo o okrutnej twarzy z trojgiem oczu. W każdej jego dłoni lśnił zaostrzony metalowy pręt podobny do wskaźnika, a w powietrze wylatywały z nich syczące fioletowe błyskawice mniej więcej metrowej długości. Jedna z rąk posągu była wyciągnięta w przód, a trzymany przez nią szpikulec miotał najjaśniejsze i najdłuższe błyski.

Na podłodze tuż przed cokołem znajdowało się złożone z metalowych wycinków koło o średnicy jednego metra. Mason przyglądał się temu dziwnemu "piorunującemu" bóstwu bez szczególnego strachu.

Przeklinał się w myślach za to, że wcześniej nie zgłębił na tyle dobrze hinduizmu, żeby określić, z którym z trójcy hinduskich bogów - Brahmą, Wisznu czy Sziwą - miał do czynienia. Zwykle z czterema ramionami przedstawia się pierwszego z nich, jednak "oryginalny" Brahma poza czterema kończynami górnymi posiada także cztery twarze i nie siedzi na tronie, lecz na łabędziu.

Do hinduskiego panteonu należy również bóg-gromowładca o imieniu Indra, czy wieloramienna Kali, ale to nie ich przedstawiał posąg miotający piorunami... Mason zwrócił uwagę, że błyskawice w rękach bóstwa pulsowały: to zmniejszały się do rozmiarów pędzelka i dzieliły na poszczególne włoski, to znów łączyły się w całość i powiększały. I tak bez końca.

Ofiary

W pewnej chwili geolog usłyszał jakiś hałas za plecami. Obejrzał się za siebie. Zobaczył dwóch strażników, którzy siłą ciągnęli opierającego się wysokiego Hindusa w przepasce na biodrach.

Wkrótce na oczach Anglika rozegrała się makabryczna scena: kiedy błyskawice niemal zupełnie zniknęły, strażnicy wepchnęli związanego Hindusa do środka błyszczącego koła. Ten stanął dumnie wyprostowany i bez najmniejszego lęku spojrzał w straszne oblicze bóstwa. Wówczas dało się słyszeć znajome syczenie, a słupy ognistych piorunów zaczęły wyrastać z metalowych prętów. Potem rozbrzmiał ogłuszający grzmot - jedna z błyskawic uderzyła w głowę nieszczęśnika.

Siła uderzenia odrzuciła go w tył. Zapachniało spalonym mięsem. Kiedy bóstwo nieco się uspokoiło, strażnicy, jak gdyby nic się nie stało, wyciągnęli ciało z metalowego koła i dokądś zawlekli. Dwóch innych prowadziło już nową

ofiarę - chudziutką dziewczynę, prawie dziecko, ubraną w sari. Widać było, że bardzo się bała: miała wytrzeszczone strachem oczy, przeraźliwie krzyczała i wyrywała się z nieludzką wręcz siłą.

Rozzłoszczeni strażnicy dosłownie wrzucili ją do metalowego koła. Biedaczka uderzyła głową o podłogę i zamilkła. Mason zamknął oczy, ponieważ nie chciał po raz kolejny oglądać tego makabrycznego widowiska, ale... nic się nie wydarzyło.

Gdy ponownie spojrzał na dziewczynę, ta dalej leżała w wyznaczonym miejscu, z kolei sycząca błyskawica niczym wijąca się żmija wpełzała tam, skąd się wydostała. I znów strażnicy złapali ciało, tym razem już bardziej delikatnie po czym zanieśli z powrotem do podziemnego korytarza. Mason zrozumiał, że nadeszła jego kolej: najwidoczniej specjalnie zostawili cudzoziemca na koniec, żeby poczuł, co to strach przed boską karą.

ofiarę - chudziutką dziewczynę, prawie dziecko, ubraną w sari. Widać było, że bardzo się bała: miała wytrzeszczone strachem oczy, przeraźliwie krzyczała i wyrywała się z nieludzką wręcz siłą.

Rozzłoszczeni strażnicy dosłownie wrzucili ją do metalowego koła. Biedaczka uderzyła głową o podłogę i zamilkła. Mason zamknął oczy, ponieważ nie chciał po raz kolejny oglądać tego makabrycznego widowiska, ale... nic się nie wydarzyło.

Gdy ponownie spojrzał na dziewczynę, ta dalej leżała w wyznaczonym miejscu, z kolei sycząca błyskawica niczym wijąca się żmija wpełzała tam, skąd się wydostała. I znów strażnicy złapali ciało, tym razem już bardziej delikatnie po czym zanieśli z powrotem do podziemnego korytarza. Mason zrozumiał, że nadeszła jego kolej: najwidoczniej specjalnie zostawili cudzoziemca na koniec, żeby poczuł, co to strach przed boską karą.

Ratunek

Oczywiście, jako naukowiec, Mason zdawał sobie sprawę, że wszystko, co widział, było spektaklem przygotowanym przez miejscowych kapłanów. Bardziej w tej chwili interesował go jednak fakt, że elektryczny bożek nie zabił dziewczyny ubranej w sari. Ta myśl, która błysnęła niespodziewanie w głowie Anglika, trzymała go przy życiu, gdy w końcu i jego zaciągnięto na miejsce kaźni.

Leżąc już na chłodnym metalu, na samym skraju koła, geolog wykręcił głowę i... zobaczył stempel niemieckiej firmy Siemens. Grom i tym razem nie gruchnął. Strażnicy wyprowadzili Masona z koła, po czym ponownie zawiązali mu oczy. Początkowo długo dokądś prowadzili, potem wieźli na grzbiecie muła albo jaka. W końcu postawili go na nogi i rozwiązali ręce.

Kiedy geolog zrozumiał, że jest wolny, chciał jak najszybciej zerwać przepaskę, ale to wcale nie było takie proste: strasznie spuchły mu ręce. Minęła godzina, zanim zdołał odsłonić oczy. Mason z trudem dochodził do siebie po nieoczekiwanym wyzwoleniu. Stał na wąskiej ścieżce przecinającej dno nieznanej doliny, przed nim w kamienistym korycie wartko płynął górski potok.

Właśnie tam znaleźli go stary żołnierz wraz z pomocnikiem, którzy szli po śladach porywaczy...

Tajemnica błyskawic

Wiele lat po powrocie do Anglii, tuż przed I wojną światową, Mason poznał znanego specjalistę w dziedzinie elektryczności atmosferycznej - profesora G. Simpsona - i opowiedział mu swoją historię.

- Możemy wyjaśnić tamte zdarzenia na dwa sposoby - odpowiedział po krótkim zastanowieniu Simpson .

Proszę sobie przypomnieć, co dzieje się z frontem atmosferycznym, gdy zbliża się do grzbietów górskich: chmury muszą jakby wdrapywać się po przeszkodach, a poza tym zaczynają rozwijać się w kierunku pionowym. Potem dochodzi w nich do grawitacyjnego podziału ładunków dodatnich i ujemnych, które znajdują się na dużych lub maleńkich kroplach wody. W ten sposób zwykłe chmury stają się tymi burzowymi...

Na pewno nie raz widział pan tuż przed burzą w górach, jak na ostrzu podniesionego nad głową czekana zapalają się ognie świętego Elma. Wtedy gradient pionowy pola elektrycznego może osiągać wielkości rzędu dziesiątków tysięcy woltów na metr. Jeśli postawi pan w okolicy wspomnianej podziemnej świątyni najprostsze kolektory ładunków i podłączy je do posągu, stworzy pan własnego karzącego boga-gromowładcę. Najwidoczniej to metalowe koło jest dobrze uziemione - na przykład przez górski strumień.

Nieszczęsny Hindus, o którym pan wspomniał, praktycznie bez ubrania, z mokrą skórą, posłużył za swego rodzaju przedłużenie tego uziemienia i przyjął na siebie całe wyładowanie. Z kolei pan leżał na podłodze w ubraniu i obuwiu, nie naruszając dzięki temu powierzchni ekwipotencjalnej - to pana uratowało. Podobnie sytuacja wyglądała w przypadku dziewczyny, która miała na sobie sari.

Pańska wzmianka o niemieckiej firmie skłania do rozważenia jeszcze jednej możliwej wersji wydarzeń. Niemcy już od dawna, pod najróżniejszymi pretekstami, próbowali dostać się zarówno na terytorium Indii, jak i rządzonego przez dalajlamów Tybetu. Być może nawiązali kontakt z jakąś miejscową sektą i skonstruowali dla niej tego potwora.

Wysokonapięciowe pole elektryczne mógł w tym przypadku wytwarzać najprostszy generator elektrostatyczny wprowadzany w ruch za pomocą wspomnianych wcześniej spadających kropli wody. Duża moc nie była tutaj potrzebna, ponieważ energia gromadziła się w butelkach lejdejskich lub specjalnych wysokowoltowych kondensatorach.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje, nie dziwi również cykliczny tryb pracy maszyny... Czy to wystarczające wyjaśnienie niezwykłej przygody Masona? Tego nie dowiemy się nigdy. On sam do końca życia usiłował rozwikłać tę zagadkę, z powodzeniem przeprowadzając różnego rodzaju doświadczenia elektrostatyczne.

Tajemnicę swych dociekań zabrał jednak do grobu...



Czytaj więcej na https://menway.interia.pl/styl-zycia/ci ... ign=chrome

[songo70]

Już Nie Ferdek Kiepski
https://www.tvn24.pl/slub-ksiecia-harry ... 900,s.html

[janusz]

Zagadkowe relikwie

https://www.youtube.com/watch?v=R3KKFYxlnms&t=91s

Opublikowany 25 wrz 2015

[św.anna]

U PANA BOGA NA JĘZYKU



Są takie dzieła sztuki, w których mimo najlepszych chęci artysty coś poszło bardzo nie tak. Dzieła, które można podsumować stwierdzeniem: co zostało zobaczone, tego się już nie od-zobaczy. Do tej właśnie kategorii należy moim zdaniem rzeźba z kościoła Św. Ducha (Heilig-Geist-Kirche) w Rothenburg ob der Tauber. Na pierwszy rzut oka wydaje się bowiem (zwłaszcza w ujęciu pod określonym kątem), że mamy tu do czynienia z przedstawieniem Boga, który liże (?!) nagie Dzieciątko.

Przedstawienie lizania Dzieciątka Jezus wbrew pozorom ma swoje precedensy w sztuce średniowiecznej, tylko że liżącym nie bywał Bóg. Natomiast zdarzały się takie przedstawienia Bożego Narodzenia, w którym wołek i osiołek liżą nowonarodzonego Jezusa leżącego w żłobie. Przykładem może tu być miniatura z Psałterza z St. Albans z 1 poł. XII wieku (Dombibliothek w Hildesheim).



Ciasno opatulone w pieluszki Dzieciątko leży w kamiennym żłobie, który ma nam się kojarzyć z sarkofagiem: już w momencie narodzin Zbawiciela pojawia się zapowiedź jego przyszłej męki. Jednocześnie zaś Ciało Chrystusa w żłobie/grobie jest Eucharystią, daną do spożycia całej ludzkości. Wołek i osiołek z kolei symbolizują pogan i Żydów: to również dla nich Słowo stało się Ciałem i również oni są zaproszeni do eucharystycznego stołu. Nie zmienia to jednak faktu, że na tej miniaturze Dzieciątko nie wydaje się być zachwycone faktem, że jest lizane przez woła i osła.



Jeśli jednak chodzi o rzeźbę z Rothenburga, to mamy tam do czynienia z zupełnie innym przypadkiem. Jakiś czas temu pisałam o przedstawieniach Zwiastowania z motywem Puer Parvulus Formatus, czyli z małym Dzieciątkiem Jezus lecącym w stronę Marii (wpis dostępny TU). Było to popularne w późnym średniowieczu zwizualizowanie Wcielenia: w momencie Zwiastowania Chrystus począł się bowiem w łonie Marii. A jak ktoś chciał te zawiłości teologiczne bardzo dokładnie pokazać, to mogło wyjść naprawdę dziwnie… Przykładowo, jeden z tympanonów Marienkapelle w Würzburgu (XV w.) zawiera niezwykle rozbudowane przedstawienie Zwiastowania. Oto Dzieciątko zjeżdża ku Marii wprost z ust Boga Ojca, a na końcu tej zjeżdżalni widzimy Ducha Świętego celującego do ucha Matki Boskiej.



I już wszystko jasne: Wcielenie spełnia się z udziałem całej Trójcy: jest Bóg Ojciec, jest Syn-Dzieciątko i jest Duch Święty. Zapłodnienie Marii następuje dzięki Duchowi Świętemu poprzez ucho, ponieważ poczęła ona Chrystusa gdy usłyszała pozdrowienie anielskie i na nie odpowiedziała. Chrystus to Słowo, które staje się Ciałem, a Słowo to pochodzi od Boga: stąd wyjazd wprost z ust Boga Ojca. Można by wręcz wywnioskować, że cała ta zjeżdżalnia to boży język.





I teraz wracamy do naszego kuriozum z Rothenburga: Bóg nie liże Dzieciątka, tylko to Dzieciątko wydobywa się z ust bożych, jest Słowem, które stało się ciałem i po tęczy zjeżdża ku Marii. Całość pochodzi z dekoracji sakramentarium z końca XIV wieku i jest faktycznie elementem przedstawienia Zwiastowania.



No ale trzeba powiedzieć, że nawet jeśli teologiczne intencje były dobre, to wykonanie jednak poszło w niezbyt dobrym kierunku. Jak widzę takie Zwiastowania, to nie dziwię się, że Sobór Trydencki zakazał przedstawień motywu Puer Parvulus Formatus.



***

Za inspirację dla niniejszego wpisu oraz za zdjęcia sakramentarium z Rothenburg ob der Tauber dziękuję panu Andrzejowi Dzikowskiemu.

http://posztukiwania.pl/blog/2018/06/02 ... na-jezyku/

[św.anna]

Włochy/ Hasła wyborcze odnaleziono w Pompejach


Doskonale zachowane hasła wyborcze zapisane na kamiennych płytach odnaleźli archeolodzy na terenie wykopalisk w Pompejach. Badacze terenu starożytnego miasta zniszczonego w erupcji Wezuwiusza podkreślają, że stale trafiają na zaskakujące odkrycia.

"Proszę was, wybierzcie Elvio Sabino, budowniczego godnego państwa, dobrego człowieka" - taki czarno-czerwony napis po łacinie widnieje na płycie odsłoniętej podczas kolejnej fazy prac wykopaliskowych. Kamień pomalowano na biało, by przykryć poprzednie napisy - wyjaśnili archeolodzy.

Na drugiej z odkrytych inskrypcji można odczytać imię i nazwisko budowniczego z pompejańskiego rodu Albucii.

Hasła te widniały na murach domów w mieście.

Stan odnalezionych napisów naukowcy ocenili jako doskonały.

http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/ ... ejach.html

[chanell]

Tajemnicze nagranie wysłane na skrzynkę pocztową Innego Medium!

https://youtu.be/ztxu3_tflPU

Inne Medium
Opublikowany 23 cze 2018

Czwartkowym popołudniem, gdy film o Całunie Turyńskim znajdował się już na kanale, na skrzynkę pocztową Innego Medium dotarł email zatytuowany słowem "Szukajcie". Zawierał on w sobie jedynie 2 minutowy plik mp4, który od początku wydawał się podejrzany dlatego też jako odbiorca maila poinformowałem nadawcę iż nie mam zamiaru pobierać żadnych załączników od anonimowych osób...

[janusz]

https://www.facebook.com/namelessnetworksavetheworld/videos/398859657274133/UzpfSTEwMDAwMTA5OTUzNjk1NToxODMyOTkyNTY2NzQ3Mzc3/
Ekologiczne bloki mieszkalne.

[janusz]

Tajemniczy zamek powstaje w Puszczy Noteckiej. Stoi za nim firma od "niekonwencjonalnych inwestycji"
oprac. Marcin Lis 09.07.2018



Kto bogatemu zabroni? To pierwsze, co nasuwa się na myśl, gdy patrzymy na zdjęcia lotnicze inwestycji w Puszczy Noteckiej. Widać na nich wyraźnie, że ktoś buduje sobie... zamek na jednym z jezior.

Zdjęcia budowanego zamku pojawiają się w sieci od kilkunastu miesięcy. Początkowo nie wzbudzały wielkiego zainteresowania. Wszystko zmieniło się w piątek 6 lipca. To wtedy na Wykopie pojawiają się nowe zdjęcia - pokazują bryłę ceglanego zamku zlokalizowanego na częściowo sztucznie utworzonej wyspie. Pierwsza myśl? To nie może być prawda. To fotomontaż.

Weryfikacja w rządowym Geoportalu oraz Google Maps rozwiewa wątpliwości. Budowa trwa, Zamek zaczyna dominować w krajobrazie.

To nie inwestycja Kulczyków

Dzięki rządowemu portalowi można ustalić numery działek, na których działka jest stawiana, co powoli prowadzi do kolejnych dokumentów. Inwestycją interesują się nie tylko dziennikarze, ale i aktywiści Miasto Jest Nasze. Podają krążącą w sieci opinię, że zdaniem mieszkańców za finansowaniem zamku stoi Sebastian Kulczyk, choć od razu zastrzegają, że to informacja mało wiarygodna. W końcu każda tajemnica inwestycja w Wielkopolsce automatycznie wiązana jest z rodzeństwem.

Informacje ujęte w obwieszczeniach burmistrza Obornik czy dyrektora Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Poznaniu potwierdzają, że Kulczykowie nie mają nic wspólnego z budowanym na jeziorze zamkiem. Jako wnioskodawca wskazywana jest poznańska spółka D.J.T. Stoją za nią dwie osoby - Dymitr i Tymoteusz Paweł Nowakowie. Obaj mają w firmie udziały warte po 1,9 mln zł.

Być może to zbieżność nazwisk, ale Michał Paweł Nowak to twórca odzieżowej marki Solar, który w 2013 r. wycofał się z przedsięwzięcia. W tym samym roku z Rady Nadzorczej wycofał się jego syn Dymitr, który deklarował chęć poświęcenia się karierze architekta. Zgodnie z danymi dostępnymi w sieci Dymitr urodził się w 1989 r., a Paweł w 1993 r.

Zbieżność dat także może potwierdzać domysły, że to rodzina twórcy Solara stoi za inwestycją w Puszczy Noteckiej. Choć plan zagospodarowania przestrzennego zmieniono w 2011 r., to kluczowe dokumenty wydano w roku 2014.
Spółka D.J.T. do chwili publikacji nie odpowiedziała na nasze pytanie o inwestycję.

Niekonwencjonalne inwestycje

Firma D.J.T. na swojej stronie internetowej chwali się, że jest działającym od 2002 r. na rynku rodzinnym przedsięwzięciem. "Prowadzimy działalność inwestycyjną na rynku nieruchomości mieszkaniowych, biurowych i magazynowych. Stawiamy szczególny nacisk na długoterminowe, niekonwencjonalne inwestycje mieszkaniowe" – czytamy. Faktycznie, budowa zamku odbiega od tradycyjnych inwestycji deweloperskich.

W 2015 r. publikowany jest raport o oddziaływaniu inwestycji na środowisko na potrzeby RDOŚ w Poznaniu - w końcu zamek miał powstać w obszarze chronionym Natura 2000. Autorzy dokumentu przesłanego Regionalnej Dyrekcji zapewnili, że nie ma żadnych przeciwwskazań dla budowy, nie zniszczy ona ekosystemu. Dokument daje obraz tego, co zobaczymy po zakończeniu inwestycji.

Otóż "budynek stanowić będzie formę piętrzącej się bryły zwieńczonej dominantą, z 15 kondycjami, w tym 14 nadziemnymi oraz jedną podziemną". "Smukła dominanta" to wieża, która w najwyższym punkcie sięgnie 47,96 m. Pozostała część budynku w przeważającej części nie przekroczy 15 m. Podanie jego wysokości jest o tyle trudne, że jego bryła nie będzie zwarta - "na szerokiej bazie dolnej kondygnacji zaprojektowano zestaw brył piętrzących się w górę i stopniowo wytracających wysokość”. Całość zamknie się w "kompozycji mniejszych form”.

By zachować charakter zamku, inwestor postanowił, że okna będą niewielkie. "W większości są to małe okna o powierzchni przeszklenia nie przekraczającej 1,5 m2" - składać się na nie będą małe tafle o wymiarach 30x40 i 30x50 cm.

Zgodnie z deklaracją z raportu na stałe w budynku mieszkać ma 97 osób i 10 osób obsługi. Zamek zostanie podzielony na 46 mieszkań. Ci, którzy zamieszkają na wyspie o długości około 200 m i szerokości około 50 m będą mieli do dyspozycji własną kotłownię i oczyszczalnię ścieków.

Dokument, w którym znalazł się opis inwestycji został przygotowany na polecenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Poznaniu. Jest opatrzony datą styczeń 2015 r. Jednym z autorów, który złożył podpis pod dokumentem jest prof. dr hab. Piotr Tryjanowski. Na co dzień wykłada na Uniwersytecie Przyrodniczym w Poznaniu. W sobotę 7 lipca na Twitterze przyznał, że zna inwestora i podtrzymuje swoje zdanie o tym, że budowa w Stobnicy nie wpłynie negatywnie na środowisko, ale ostateczna decyzja pozostaje w gestii RDOŚ. Wpis potwierdza łatwą do znalezienia w sieci informację, że Piotr Tryjanowski zasiada w radzie nadzorczej fundacji Fauna Polski razem ze wspomnianym już Pawłem Michałem Nowakiem.

Co ciekawe, w Biuletynie Informacji Publicznej starostwa Oborniki nie ma obwieszczenia o wydaniu zgody na budowę. Z uzyskanych przez nas informacji wynika, że jest datowana na 2012 lub 2013 r. i nie mam jej w publicznych rejestrach, bo wówczas taki obowiązek nie istniał. Poprosiliśmy także RDOŚ o udostępnienie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, która jest niezbędna przy realizacji tego typu inwestycji.

Sieć powiązań wokół zamku w Stobnicy. NOWE fakty w sprawie głośnej inwestycji


W styczniu 2015 r. pojawia się raport, w którym czytamy, że budowa zamku nad jeziorem w Stobnicy nie wpłynie negatywnie na środowisko, objęte w tym rejonie programem ochronnym Natura 2000. Wśród autorów raportu znajduje się wielu członków Fundacji Fauna Polska, do której należy również niejaki Paweł Michał Nowak. Jak zaznacza Stowarzyszenie Miasto Jest Nasze, to ojciec właściciela spółki, która stawia w Stobnicy zamek...

Od kilku dni w sieci nie cichnie temat gigantycznej inwestycji nad jeziorem w Stobnicy, na terenie Puszczy Noteckiej, na obszarze, który objęty jest programem ochrony "Natura 2000". Internauci zachodzą w głowę, jak uzyskano zgodę na budowę takiego obiektu na terenach chronionych.

Podstawą decyzji był niewątpliwie raport środowiskowy, jaki został przygotowany w styczniu 2015 r. Jego główny wniosek brzmi -

"Inwestycja nie będzie znacząco negatywnie oddziaływała na przedmioty ochrony obszarów Natura 2000. Nie przyczyni się do zmniejszenia spójności i integralności sieci Natura 2000. (...) W związku z analizą dostępnych materiałów nie stwierdzono przeciwwskazań do realizacji przedmiotowej inwestycji".

Pod raportem podpisał się prof. dr hab. Piotr Tryjanowski, o którego niedawnej aktywności w sprawie Puszczy Białowieskiej pisaliśmy już dzisiaj.

Okazuje się, że zarówno Tryjanowski, jak i inni autorzy raportu (m.in. Aleksandra Kraśkiewicz i Jacek Więckowski) związani jest z Fundacją Fauna Polska, mającą swoją siedzibę właśnie w Stobnicy. W radzie Fundacji, stanowiącej organ nadzorczy, znajduje się również przedsiębiorca Paweł Michał Nowak.

Jak wskazuje Stowarzyszenie Miasto Jest Nasze, Paweł Michał Nowak to ojciec Dymitra Nowaka, prezesa zarządu spółki D.J.T., inwestora budującego "zamek" w Stobnicy.

Wiemy kto napisał raport (https://t.co/HyIiX2YipW) stwierdzający brak wpływu na środowisko budowy zamku na wodzie w Stobnicy!

To osoby z fundacji FAUNA POLSKI (np. @GreatGreyTryjan). W radzie nadzorczej tej fundacji zasiad Paweł Nowak-ojciec Dymitra Nowaka, który buduje zamek!!! pic.twitter.com/uATuXbORcV
— Miasto Jest Nasze (@MiastoJestNasze) 8 lipca 2018

https://www.money.pl/gospodarka/wiadomo ... 10644.html
http://niezalezna.pl/230173-siec-powiaz ... inwestycji

[Piter1974]

Tu można zobaczyć film z dona.
https://video.wp.pl/i,zamek-z-puszczy-n ... &_ticrsn=3

[Piter1974]

Od 20 lat budują średniowieczny zamek, używając średniowiecznych metod – rezultat jest imponujący


Jeśli fascynuje Was średniowiecze, nie potrzebujecie wehikułu czasu aby choć na chwilę poczuć się jak w tamtym okresie. Guedelon Castle w regionie Burgundia we Francji, to wyjątkowe miejsce w którym wolontariusze, oraz pasjonaci historii, budują wspólnie autentyczny, 13-wieczny zamek, używając jedynie technik i materiałów które były dostępne w tamtych czasach.

Budowę rozpoczęli Michel Guyot i Maryline Marti w 1997 roku. Od tego czasu zamek pnie się ku górze. Po 20 latach pracy widać jak złożone jest to zadanie. Przez ten czas twórcy stworzyli 55 miejsc do pracy dla naukowców i ochotników. Rokrocznie plac budowy odwiedza 300 tysięcy gości z całego świata.

Projekt wspierają etnografowie i archeologowie z całej Europy. Dzielą się swoją wiedzą na temat realiów budowy zamków z epoki, a niekiedy mogą wypróbować własnoręcznie czy dane założenie miało sens w tamtych czasach. Miejsce jest ważne również pod względem edukacyjnym ponieważ umożliwia obserwacje procesu powstawania średniowiecznych zabudowań obronnych. Taka wiedza jest dla naukowców bezcenna.

Na potrzeby funkcjonowania zamku, wymyślono powiązaną z tamtym okresem przedakcję historyczną, która opisuje projekt oraz konstrukcję budowli. Zgodnie z kronikami Guedelon, prace zaczęły się 1228 r. Każdy tok budowy ma odzwierciedlenie w księgach zamku, według zapisów mamy teraz rok 1248.

„Zasada jest taka, że korzystamy tylko z narzędzi i środków, które są opisane w dokumentach z tamtych czasów” – mówi Sarah Preston, angielski przewodnik.

„Co jest zabawne, chociaż byliśmy niezwykle dokładni, zauważyliśmy że naszemu projektowi brakowało „duszy”. Wymyśliliśmy więc właściciela, który miewał swoje własne upodobania, pewne rzeczy lubił a pewnych nie, chciał to lub tamto”

Seigneur Guilbert jest średniowiecznym feudalnym lordem, który dostał wsparcie finansowe na budowę zamku, w nagrodę za to że stanął po stronie korony, podczas rebelii w 1226.

„Po jakimś czasie zdaliśmy sobie sprawę, że kamieniarze łupią kamienie na wieżę zbyt perfekcyjne, co byłoby niewłaściwe. To sugerowałoby, że właściciel ma dużo pieniędzy i jednocześnie małą armię w zamku, co nie byłoby zgodne z sytuacją.”

Zakończenie tej niesamowitej budowy planowane jest około 1253 roku, czyli w 2023 w dzisiejszym świecie.

W 2014 roku telewizja BBC Two nagrała program „Secrets of the Castle” dotyczący procesu budowy zamku Guédelon. W programie zamek został nazwany „największym na świecie archeologicznym eksperymentem”.

https://youtu.be/Yj2zIm1S2VA












































Źródło: http://dobrewiadomosci.net.pl/18616-20- ... mponujacy/
Źródło: good-news.center, guedelon.fr/en/

[songo70]

z tymi zamkami to już cały serial RP:

https://www.money.pl/gospodarka/wiadomo ... 10864.html



edit:
https://tajnearchiwumwatykanskie.wordpr ... noteckiej/

[Jancio]

A kto bogatemu zabroni to teraz taka nowo moda ostatnio widziałem w Portugalii jakiś szejk sobie wybudował na górce. Mi to nie przeszkadza.

[songo70]

..no tak, ale może nie w Sercu puszczy..

[songo70]

cd.- zamek

https://www.money.pl/gospodarka/wiadomo ... 8688203393

[songo70]

cd. zamek

Prezes Fundacji Fauna Polska zarzeka się, że o budowie zamku w Puszczy Noteckiej nic nie wiedział. Wydaje się to dziwne, bo firma, która wznosi "twierdzę", jest jednocześnie głównym fundatorem fundacji. Na dodatek siedziba Fauny Polskiej sąsiaduje z budową.