Rzeczywistość to iluzja – 5 oznak "błędów w matriksie"Rzeczywistość może rządzić się prawami, których jeszcze nie znamy, a przez dziury w jej tkaninie możemy zaglądać do równoległych światów. Tak przynajmniej twierdzą nieliczni, którzy mieli okazję spojrzeć za zasłonę rzeczywistości
Przeskoki w rzeczywistość równoległąChoć fizycy coraz częściej podejmują temat równoległych wszechświatów i innych wymiarów, są to rozważania czysto teoretyczne. Nikt nie ma bowiem pojęcia, czy człowiek kiedykolwiek będzie mógł dotrzeć do tych egzotycznych sfer bytu, nawet jeśli dzieli je od nas bardzo cienka granica. Niemniej jednak istnieją osoby, które twierdzą, że otarły się o paralelną rzeczywistość. Wiele relacji na ten temat nadesłano przez lata do redakcji miesięcznika "Nieznany Świat". Świadkowie tych przeskoków w "inny wymiar" opisywali je zwykle jako nagłe, płynne przejścia w inną rzeczywistość – pozornie podobną do naszej, ale sporo się od niej różniącą. Niezwykle interesująca była historia pana Jacka D., do której doszło wiele lat temu, kiedy mężczyzna mieszkał we Wrocławiu. Pewnego dnia, jak mówi, idąc do domu, przeniknął do innej rzeczywistości. "Nie można zabłądzić w dzień na placu, gdzie bywało się wielokrotnie" – relacjonował. "Poczułem się nieswojo, tak, jakbym wracając po pracy do domu zobaczył na przykład, że dom sąsiada z lewej styka się z domem sąsiada z prawej, a mojego domu pośrodku nie ma. Zacząłem kręcić się wokół placu. Przeszedłem do Parku Grabiszyńskiego i tu spotkało mnie miłe zaskoczenie. Leżące tam głazy narzutowe i wielkie kamienie były poukładane w formy rzeźb tworzących piękne estetyczne kompozycje. Pamiętam, że jedna z nich przypominała matkę z dzieckiem. Alejki wypielęgnowane, równe krawężniki z jasnego granitu, nawierzchnie wysypane kamiennym żwirkiem lśniły w deszczu. W oddali było widać okazały wielopiętrowy biurowiec Fabryki Aparatury Technicznej – mógłbym przysiąc, że takim widzę go po raz pierwszy". Pan Jacek był zaskoczony, ale szybko zdał sobie sprawę, że nie ma pojęcia, jak wydostać się z owej "krainy czarów". Po krótkim zastanowieniu uznał, że wróci do miejsca, z którego przyszedł i po chwili znowu był w szarej wrocławskiej rzeczywistości. Po kamiennych figurach i innych cudownościach nie było śladu
Synchroniczność – czyli "nieprzypadkowy przypadek"Synchroniczność to ulotne zjawisko na styku fizyki i psychologii, które pokazuje, że wewnątrz naszej rzeczywistości mogą działać wciąż niepoznane mechanizmy. Mówiąc najprościej, synchroniczność to "nieprzypadkowy przypadek" lub taki zbieg okoliczności, który wygląda na umyślną odpowiedź od losu. Autorem tego terminu jest Carl G. Jung – światowej sławy psychiatra i psycholog, który zgłębiał to zjawisko przez wiele lat. Uznawał on synchroniczność za krewniaczkę przyczynowości, działającą jednak w "inną stronę" i wskazującą na istnienie niewidocznego porządku zakodowanego w chaosie rzeczywistości. Synchroniczność przytrafia się wielu ludziom. Doznał jej także Jung, który opisał ciekawy przypadek, jaki przydarzył mu się podczas sesji z pacjentką. Kobieta opowiadała mu swój niezwykły sen z poprzedniej nocy, w którym ktoś wręczył jej złotego skarabeusza. W tym samym momencie Jung usłyszał lekkie stukanie i zobaczył obijającego się o szybę złotego żuka – kruszczycę złotawkę (należącą do tej samej rodziny co skarabeusz). Psychiatra otworzył okno, schwytał owada i zaprezentował pacjentce, mówiąc: "Oto pani skarabeusz". Synchroniczność bywa też zabawna, o czym przekonał się francuski poeta, Émile Deschamps. W 1805 r. był jako dziecko na obiedzie, gdzie niejaki pan Fontgibu (wcześniej mu nieznany) poczęstował go zachwalanym przez siebie puddingiem śliwkowym. W 1815 Deschamps zamówił taki sam pudding w lokalu, ale kelner poinformował go, że dania nie ma, bo zjadł je inny gość. Był to siedzący nieopodal, niezauważony przez poetę pan Fontgibu. W 1832 Deschamps był na obiedzie u znajomych, kiedy znów otrzymał taki sam pudding. Kiedy zaczął opowiadać anegdotę o tym, że w jego życiu ze śliwkowym puddingiem zawsze związany jest pan Fontgibu, ten wszedł nieoczekiwanie do pokoju. Był spóźnionym gościem, na którego czekano.
Spotkania z sobowtóramiObok relacji o przeskokach do równoległej rzeczywistości pojawiają się też historie o ludziach, którzy spotkali samych siebie. W latach 60. pan Zdzisław – wówczas młody chłopak, idąc z kolegą po ulicy rodzinnego Radomska, dosłownie wpadł na drugiego siebie. Nagle zauważył, że ma przed sobą kogoś, kto wygląda identycznie jak on i ma nawet taką samą koszulę z non-ironu. Obcy sobie "bliźniacy" zmierzyli się wzrokiem i minęli się. Zaraz potem pan Dzidek obejrzał się, ale sobowtóra już nie zobaczył. Ani wtedy, ani nigdy potem. Istnieje wiele podobnych relacji o ludziach, którzy spotkali swoich sobowtórów. Ciekawe przeżycia tego rodzaju opisała w "Kwantowej rzeczywistości" dr Danuta Adamska-Rutkowska. Książka opiera się na relacjach Danuty Dudzik, która twierdzi, że kilkakrotnie zdarzało jej się przenikać do równoległych rzeczywistości i spotykać kopie samej siebie. Najdziwniejsza rzecz, jak mówi pani Dudzik, przydarzyła jej się, gdy była nastolatką. Pewnego razu trafiła do szpitala, z którego odebrała ją matka. W rodzinnym gospodarstwie w górskiej wsi, został ojciec, który nagle zauważył, że Danusia sama wróciła do domu. Zrobił jej za to awanturę, mówiąc, że matka będzie jej teraz szukać po mieście. Tymczasem, jak się okazało, druga Danuta (ta prawdziwa) naprawdę wracała z matką ze szpitala do domu. – Najdziwniejsze w tej sprawie, a zarazem najciekawsze było to, że wychwytywałam przy tym doświadczeniu natychmiastowe przeskoki mojej świadomości jakby z dwóch rzeczywistych swoich ciał i miejsc oddalonych od siebie o ok. 30 km. Wskakiwały mi do głowy fragmenty informacji o równoczesnym pobycie w drugim miejscu. Było to bardzo dziwne – wspominała pani Dudzik. Po powrocie do domu sobowtór dziewczyny zdematerializował się, przepadając w niejasnych okolicznościach, a jej rodzice, nieco przerażeni tym, co zaszło, rzadko o tamtym zdarzeniu rozmawiali.
Okna do innych rzeczywistościJedna z hipotez odnośnie miejsc, gdzie dochodzi do niewytłumaczalnych zaginięć ludzi lub maszyn uznaje, że są to portale do innych rzeczywistości. Choć koncepcja ta jest trudna do zweryfikowania i budzi wątpliwości, istnieje dobrze opisany przypadek mogący ją potwierdzać. W grudniu 1970 r. samolot pilotowany przez Bruce’a Gernona wystartował z wysp Andros na Bahamach. Na pokładzie był jeszcze ojciec i znajomy pilota. Maszyna kierowała się do Miami przez obszar Trójkąta Bermudzkiego, w którym Gernon nie doświadczył jednak nigdy niczego niezwykłego. Niespodziewanie w pobliżu Bimini przed samolotem zaczęła formować się duża chmura, mimo że warunki pogodowe pozostawały bardzo dobre. Gernon wleciał w nią, nie podejrzewając, że będzie to najdziwniejszy lot w jego życiu. Okazało się, że chmura dosłownie nie ma końca. W środku było ciemno jak w grobie, a mrok rozjaśniało jedynie pulsujące białe światło, nie przypominające normalnych wyładowań. Przyrządy oszalały. Gernon próbował wylecieć z chmury, ale okazało się to niemożliwe. Po pewnym czasie zobaczył jednak otwór, przez który prześwitywało błękitne niebo. Skierował się w jego stronę i przez kilkanaście sekund leciał uformowanym znienacka tunelem z prędkością ponad 200 km/h, aż w końcu opuścił obłok. Po dotarciu do Miami okazało się, że podróż, którą Gernon odbywał regularnie i która zajmowała zwykle 75 min., teraz trwała zaledwie 42 minuty! Jak to możliwe i czym była tajemnicza chmura, pilot, który opisał swą przygodę w książce "The Fog", nie potrafił wyjaśnić. Równie trudne pytanie dotyczy tego, co by się stało, gdyby nie znalazł on wyjścia z tej dziwacznej pułapki.
Efekt MandeliTo kolejne zjawisko mające demonstrować, że z naszą rzeczywistością dzieje się coś dziwnego. Opiera się ono na żywionym przez wiele osób przeświadczeniu, że pewne fakty i zdarzenia w przeszłości wyglądały inaczej, niż się obecnie przyjmuje. Nazwa efektu wzięła się od Nelsona Mandeli – przywódcy walki z apartheidem i prezydenta RPA. Wielu zwolenników teorii "efektu" jest przekonanych, że pamiętają śmierć Mandeli w więzieniu w latach 70., podczas gdy w rzeczywistości zmarł on w 2013 r. w swoim domu. To samo dotyczy zakończeń filmów, nazw produktów, położenia krajów i wielu innych spraw, które dawniej miały wyglądać inaczej niż obecnie. Różnice te bywają drobne, ale są zauważalne. Fiona Broome, która stworzyła portal poświęcony efektowi Mandeli i gromadzi relacje ludzi nim dotkniętych wspomina inny przykład – żywione przez wielu przeświadczenie, że stanów w USA było dawniej 51 lub 52 (w rzeczywistości jest ich 50). Zdaniem Broome i innych, efekt Mandeli wskazuje, że nasza linia rzeczywistości lub czasu przecięła się z inną, wskutek czego doszło do (na szczęście niegroźnego) "trzęsienia przeszłości". Czy te wszystkie dziwne zjawiska udowadniają, że w naszej rzeczywistości działają mechanizmy i siły, o których nie śniło się nawet filozofom? A może to (niedoskonała, bądź co bądź) percepcja po prostu czasami nas zawodzi?"
http://strefatajemnic.onet.pl/teorie-sp ... sie/7lp8gd
Lubię śpiewać, lubię tańczyć,lubię zapach pomarańczy...........
To jest tak złożone i skomplikowane że głowa mała, jednak rzeczywiście tak jest, i jest to wysoceprawdopodobnie możliwe - wg mojej jakże subiektywnej opinii. Z jednego snu - do końca nie wiem do dziś, czy był to sen - czy jawa - czy cokolwiek innego - wybudzałam się +/- z 10 razy, w różnych rzeczywistościach - nie wiem na ile one są prawdziwe - a może wszystkie jednocześnie - jednak zdziebko mnie to przeraziło przyznam - na szczęście udało wreszcie wybudzić się całkowicie w tej - aktualnej.
