Trzezwy umysl bywa, ze jest przeszkoda, na przyklad wtedy, kiedy decyzja wymaga akceptacji wiekszego ryzyka.
Ano właśnie jedna z kolejnych iluzji dotyczących trzeźwości moim zdaniem. Akceptacja ryzyka to nic innego jak przekraczanie lęku. Da się zrobić też usuwając całkiem wszystkie iluzje czyli nabywając pełnej trzeźwości. Więc ten powyższy sposób to taka schodkowa, na drodze do celu pomoc doraźna ale na pewno nie docelowa moim zdaniem.
Dobra, wklejam co spłodziłam..
Chwilowo piszę "na brudno" bo mam wątpliwości. Z racji własnych problemów większą część życia "studiuję" siebie. Te studia pozwoliły mi zrozumieć nie tylko siebie ale również innych ludzi jak sądzę. No ale jak to zapodać? Można tylko od siebie. I tu właśnie mam dylemat bo zwyczajnie nie chce mi się takiej wiwisekcji publicznie uprawiać. Lubię siebie i akceptuję siebie taką jaką jestem (a przy okazji innych ludzi też) ale zdaję sobie sprawę z tego, że to co mam do powiedzenia w dużej części może być dla innych niefajne. Sama siebie z takiego właśnie powodu oszukiwałam i podobne mechanizmy dostrzegam w innych ludziach.
Tzw mechanizmy obronne. I OK one są potrzebne, pomagają funkcjonować w pewien sposób, trochę na zasadzie "radzenia sobie z życiem i rzeczywistością". Kiedy dostrzegana wokół rzeczywistość jest niefajna to najprościej jest ją zmienić za pomocą iluzji właśnie - wmawiając sobie że jest lepiej niż jest, tylko mi się wydaje bo nie rozumiem (co jest prawdą zresztą). To działa bo większość naszych autorytetów nas do tego przekonuje na wszelkie możliwe sposoby. Po prostu zapodają nam "swoje" sposoby radzenia sobie z niefajną rzeczywistością i "sprzedają" swoje iluzje, takie które im samym pomogły. Więc na ogół zamieniamy jedne iluzje na inne zamiast przytomnieć.
To właśnie jest mechanizm powstawania i trwania w iluzji czyli nietrzeźwości.W dzieciństwie spostrzegamy rzeczywistość taką jaka jest ale nie możemy nic zrobić z tymi jej aspektami, które są dla nas bolesne bo nie mamy żadnych instrumentów na to pozwalających. Będąc dorosłymi też sobie odbieramy te możliwości bo już jesteśmy bardzo mocno skołowani różnymi kłamstwami/iluzjami.
Nie czuję się gotowa, mam wciąż jeszcze wiele dylematów i wątpliwości, jestem pomieszana i porąbana co nieco. Np odruchowo zaczęłam pisać używając słowa "MY" bo to troszkę łagodzi mój własny dyskomfort powstający przy takim głębokim "ekshibicjonizmie" jak opowiadanie o sobie ale broń bosze nie próbuję niczego nikomu wmawiać ani przenosić na innych swoich problemów. Po prostu tak to widzę, rozumiem i czuję.
Bo na wypadek gdyby ktoś miał ochotę żyć inaczej, bardziej efektywnie to jak to się mówi "powinnam" swój kawałek wiedzy udostępnić, nie kisić wyłącznie dla siebie.
Moja definicja trzeźwości:
Człowiek w pełni świadomy, nie oszukujący się żadnymi złudzeniami.Czyli ten brak iluzji. We wszystkich tematach - dlatego tak mi się wszystko ze wszystkim łączy. Bo to co nas oddziela od innych ludzi to przede wszystkim błędy interpretacji czyli złudzenia właśnie, od własnych potencjalnie w nas istniejących możliwości też się w ten sposób oddzielamy nie będąc świadomymi tego co robimy naprawdę i od tego Boga/Absolutu/Źródla też nas oddziela błąd rozpoznawania (etymologia słowa grzech = błąd) zaś oddzielenie wywołuje lęk który jest źródłem wszystkich innych delikatnie mówiąc chorych zachowań i ratowania się iluzjami.
A że na górze tak jak i na dole zajmę się dołem.
Przyczyną braku świadomości jest wspomniany lęk i kłamstwo. Żyjemy w zakłamaniu, sami siebie okłamujemy odnośnie najpierw naszych bliskich, potem siebie samych i skutkiem tego nie potrafimy rozpoznać kiedy jesteśmy okłamywani przez innych ludzi. Nie potrafimy też rozpoznawać kiedy mówią do nas prawdę bo ekhm.. posądzamy ich o kłamstwa. Jedynym wyjściem z tego błędnego koła jest nabycie bezwzględnej uczciwości wobec siebie. Tutaj nie ma miejsca na ŻADEN kompromis.
Kłamstwo, nawet najdrobniejsze nawiasem mówiąc najbardziej ze wszystkich innych rzeczy uszkadza czakram serca. Trzeźwienie jest długotrwałym i trudnym procesem, wymaga wiele wysiłku, jest bolesne. Stąd to zdanie -
Prawda jest bolesna ale tylko prawda zwraca nam wolność.
Wracając do dołu. Osobiście wychowałam się w tzw dysfunkcyjnej rodzinie (żadna tam patologia "tylko" zwykła dysfunkcyjność) i w mojej rodzinie od pokoleń między innymi alkohol zrujnował życie wielu ludziom. W tym momencie życia będąc w czwartej już terapii uważam, że nie ma zdrowych rodzin. Są tylko mniej lub bardziej zaburzone na różne sposoby.
To pierwsza nieprzyjemna prawda o nas. Cóż, gdyby celem rodziny było być zdrową to nie mielibyśmy nic do zrobienia. Stąd ta tzw "karma" którą sobie bierzemy, czyli nasz potencjał do przerobienia. A każdy z nas ma coś do zrobienia i kiedy potrafimy nasze przeszkody życiowe obrócić w potencjał twórczy wszystko staje się stopniami służącymi wzrastaniu.
Więc jak wygląda mechanizm chorych zachowań. Dość prosty jest, powodowani lękiem czyli błędem/kłamstwem podstawowym (grzechem pierworodnym) stosujemy różne sztuczki i chwyty obronne. Umownie dzielimy się na ofiary i oprawców. Nie jest to w żadnym przypadku czysty podział. W rodzinie najczęściej nasz "oprawca" jest jednocześnie naszym darczyńcą i dobrodziejem, nie ma świadomości siebie i wydaje mu się, że nam "pomaga" (co zresztą jest prawdą nawet jeśli pomaga nam "inaczej"). Zaś wszystkie dzieci kochając swoich rodziców/opiekunów w sposób bezwarunkowy kupują te kłamstwa. Rodzice też kochają swoje dzieci ale ta miłość jest już zanieczyszczona ich iluzjami, kłamstwami odnośnie siebie samych. Najczęściej dzieci też robią podział na dobrego i złego rodzica/opiekuna jednego nadmiernie przerysowując na "potwora", drugiego na "ideał". Potem ten sposób spostrzegania przenosimy na resztę świata i uczestniczymy w światowych (czy duchowych) konfliktach opowiadając się po tej czy tamtej stronie.
Terapeutycznie leczenie/zdrowienie polega na kilku podstawowych etapach.
One nie występują występują po kolei, raczej są wymieszane. Ich celem jest nabycie samoświadomości, wzięcie odpowiedzialności za siebie czyli odzyskanie trzeźwości. No i zaakceptowanie siebie po prostu we wszystkich swoich aspektach.
1. Trzeba się przeciwstawić swoim "oprawcom", agresorom.
To trudne bo ich kochamy, a ponieważ wszyscy mamy deficyt miłości (wynikający ze spowodowanego iluzją oddzielenia od jej źródła) no, eee to takie wyrywanie głodnemu resztek jedzenia. Pozwalamy więc sobie na to odbieranie dopiero w momencie kiedy ktoś inny daje nam trochę lepszą gatunkowo akceptację nas samych. Niestety to właśnie jest najczęściej kupowanie innego poziomu iluzji. A jest ich od cholery do koloru i wyboru więc zawsze znajdujemy sobie taką, która nam się spodoba. Nic złego, takie etapy schodkowe, których celem ostatecznym jest samoakceptacja uniezależniająca nas całkowicie od akceptacji innych ludzi.
2. Trzeba zrezygnować z przyjemności bycia ofiarą.
To bardzo trudne. Często tzw ofiara jest mocniej zainteresowana utrzymywaniem toksycznej relacji niż tzw oprawca. Bo ofiarą jest być przyjemnie. To kolejna niemiła prawda tym razem o sobie. Na czym to polega? No cóż nie trzeba wkładać żadnego wysiłku w to żeby być "dobrym" człowiekiem i myśleć o sobie pozytywnie, wystarczy wystawiać się na lanie i szlachetnie "wybaczać". Oddawać albo nawet przeciwstawiać się jest bardzo be. Niestety trwanie w takim mechanizmie całkowicie pozbawia nas możliwości kreacji. Trzeba polubić swoją zdolność do gniewu.
3. Trzeba zrezygnować z własnej przemocy w każdym jej przejawie, zrezygnować z bycia "oprawcą".
To też jest bardzo trudne bo na ogół identyfikujemy swoją agresję (i słusznie) z jej funkcją obronną albo kreacyjną (misje). To jeśli przestanę być agresywny to jak się obronię przed czyjąś agresją? Jak zmienię to co mi się nie podoba jeśli odbiorę sobie siłę? Niczego nie trzeba się pozbywać, jeśli ma się pełną samoświadomość można odzyskać zaufanie do siebie i używać swojej siły wyłącznie adekwatnie do sytuacji. Z największą łagodnością.
4. Trzeba przeciwstawić się swiom "ideałom".
No to już meksyk i wyższa szkoła jazdy. Bo jak to tak, co ja zrobię jak nie będę mieć żadnego wzoru do naśladowania? Jeśli w dodatku nie mam zaufania do siebie to jak to zrobić?
5. Trzeba odbudować to zaufanie do siebie.
No tu jest problem ogromny bo najczęściej robimy to używając kolejnych zaprzeczeń albo iluzji żeby sobie złagodzić posiadanie w sobie cech, które nam się wydają niefajne. Korzystamy więc z cudzych interpretacji czyli na ogół znów kupujemy kolejne iluzje na swój temat "lepszej" jakości niż nasza. Kolejne etapy - pułapki na których najczęściej grzęźniemy.
6. Krok najtrudniejszy w dorosłość. Trzeba wziąć na siebie całkowitą odpowiedzialność za wszystko w czym się uczestniczy, co się robi, myśli, czuje a nawet słyszy i widzi.
Tak zwany świat zewnętrzny faktycznie jest naszym własnym odbiciem. Na tym najprostszym do zrozumienia poziomie - wszystkie przychodzące informacje przetwarzamy, interpretujemy je, więc nawet widzenie i słyszenie jest aktem twórczym.
Trzeźwienie więc polega na pozbywaniu się błędów interpretacji czyli iluzji. Celem jest zobaczenie rzeczywistości takiej jaka ona jest naprawdę. We wszystkich jej wymiarach i poziomach przejawienia.
7. TRZEŹWOŚĆ. I tu zaskoczenie. Rzeczywistość taka jaka jest naprawdę - jest dobra i piękna, jest czystą miłością.
Sławetny powrót do domu. Ale ze zdolnością kreacji i zmieniania tych aspektów które są dla nas niefajne. Poziom kreacji może być i na ogół jest bardzo różny. W zależności od tego ilu iluzji się pozbyliśmy a ilu nie i ilu możliwości/siły po drodze się pozbyliśmy a ile z nich zachowaliśmy. Jeśli niczego się nie pozbyliśmy to mamy do dyspozycji całą swoją potencjalną moc którą zgodnie z własną wolą przejawiamy. Nasza wola jest w tym momencie tożsama z tzw "boską" i płynie przez nas tyle mocy do jej przejawienia ile blokad/iluzji usunęliśmy w sobie z jej drogi.
O rany, tyle ogólnych stwierdzeń a żadnych konkretów, kiedy ja do tego dojdę, "wstąpił do piekieł, po drodze mu było". Sorek za "autorytarny" ton wypowiedzi, ciągle jestem w drodze to i narzędzia mam niedoskonałe.
cdn (mam nadzieję)
uprzednio.
( niech 
