Pierwiastki śladowe, takie jak cynk i selen, biorą udział w produkcji ważnych enzymów, które odgrywają istotną rolę w setkach reakcji chemicznych, niezbędnych dla zachowania zdrowia i podtrzymania życia. Metale ciężkie, takie jak rtęć lub nikiel, mogą zastąpić pierwiastki śladowe w produkcji enzymów, co prowadzi do wystąpienia poważnych problemów. Gdy rtęć zajmuje miejsce cynku, powstają zupełnie dysfunkcyjne i bezużyteczne enzymy. Obecność zbyt dużej ilości tych enzymów hamuje procesy chemiczne w ciele, co może prowadzić do wystąpienia chorób. Jeśli w twojej diecie brakuje wystarczającej ilości cynku i selenu lub jakichkolwiek innych pierwiastków śladowych, toksyczne metale ciężkie mogą zająć ich miejsce. Aby ochronić się przed wpływem metali ciężkich, zapewnij sobie odpowiednie dawki pierwiastków śladowych. Zmniejszają one wpływ metali ciężkich. Gdy dostarczasz organizmowi dużą ilość tych pierwiastków, metale ciężkie będą rzadziej zastępować je podczas produkcji enzymów.
Jeśli w twojej jamie ustnej znajduje się rtęć lub nikiel, potrzebujesz suplementu zawierającego co najmniej minimalną zalecaną dawkę wszystkich pierwiastków śladowych. Committee on Dietary Allowances w Stanach Zjednoczonych ustaliło, że RDA cynku wynosi: 12 mg dla kobiet i 15 mg dla mężczyzn, a selenu: 55 mcg dla kobiet oraz 70 mcg dla mężczyzn. Przyjmuj również 2 mg miedzi dziennie. Cynk i miedź współdziałają ze sobą i powinny być przyjmowane razem w proporcji 8:1. Możesz przyjmować nawet podwojoną dawkę tych minerałów, dzięki czemu zapewnisz sobie jeszcze lepszą ochroną. Zbyt duża ilość cynku, selenu i miedzi również może być toksyczna, więc uważaj, by nie przedawkować. Podwojenie zalecanej dawki jest jednak w pełni bezpieczne.
Jedynym minerałem, którego dawek zwiększać nie można, jest żelazo. Ogranicz spożycie tego pierwiastka jedynie do ZDS, chyba, że twój lekarz zaleci inaczej.
Zdrowa dieta również stanowi źródło pierwiastków śladowych, pozwalając na zwiększenie całkowitego dziennego spożycia ponad zalecaną dawkę minimalną. Dieta w znaczącym stopni decyduje o wchłanianiu minerałów z suplementów i pożywienia. Witamina C i tłuszcz spożywczy zwiększają uwalnianie i wchłanialność pierwiastków śladowych z pożywienia w trakcie procesu trawienia. Diety niskotłuszczowe w rzeczywistości mogą przyczyniać się do wystąpienia niedoborów mineralnych. Spożywając sałatkę z niskotłuszczowym lub beztłuszczowym dressingiem, wchłoniesz jedynie część minerałów. Dodanie korzystnego dla zdrowia tłuszczu może dwukrotnie, trzykrotnie lub nawet czterokrotnie zwiększyć ich wchłanialność. Dobrym źródłem tłuszczu są takie pokarmy jak: awokado, orzechy, ser, oliwa z oliwek i olej kokosowy.
Zalecam przyjmowanie co najmniej 1000 mg witaminy C dziennie z rana wraz z suplementem wielowitaminowym i mineralnym, zawierającym przynajmniej minimalną rekomendowaną dawkę cynku i selenu. Przyjmuj suplementy ze śniadaniem i włącz do diety dobre źródło tłuszczu, aby zadbać o odpowiednią wchłanialność minerałów.
Kolendra
Natura dostarcza nam wielu sposobów na uzdrawianie i odtruwanie organizmu. Zioła od wieków znane są ze swoich właściwości uzdrawiających. Ostatnimi laty pewne zioło zyskało szczególny rozgłos, ze względu na zdolność wiązania toksycznych metali ciężkich i usuwania ich z organizmu. Nazywa się Corindrum sativum i powszechnie znane jest jako kolendra siewna. W Stanach Zjednoczonych stosuje się dwa różne określenia na liściastą część tej rośliny (ang. cilantro) oraz jej nasiona (ang. coriander), a w Polsce to rozróżnienie nie występuje (przyp. tłum.). To właśnie liście kolendry zyskały reputację naturalnego środka chelatującego.
Kolendra należy do rodziny selerowatych. Jest powszechnie stosowana do przyprawiania i przybierania potraw w kuchni azjatyckiej i meksykańskiej. Jej silne właściwości chelatujące zostały potwierdzone przez badania dr. Yoshiaki Omury, przewodniczącego i założyciela International College of Acupuncture and Elektro-Therapeutics oraz Dyrektora Medical Reserch of the Hart Disease Research Foudation w Stanach Zjednoczonych.
Dr Omura odkrył, iż antybiotyki stosowane do leczenia infekcji okazały się nieskuteczne, gdy w organizmie nagromadziły się złogi metali ciężkich, takie jak rtęć, ołów i aluminium. Rygorystyczna kuracja antybiotykowa wraz z zastosowaniem innych leków prowadziła do tymczasowego złagodzenia objawów, ale w ciągu kilku miesięcy infekcja powracała. Po dokładnym zbadaniu pacjentów odkryto, że zakażenie utrzymywało się w tych obszarach ciała, w których gromadziły się metale ciężkie. Złogi metali ciężkich współistniały z bakteriami i wirusami. Naukowiec dowiódł, iż metale ciężkie w jakiś sposób zmniejszają skuteczność leków, pozwalając na przetrwanie infekcji. Pacjenci wyleczyli się dopiero po oczyszczeniu organizmu z metali ciężkich, a następnie zastosowaniu kuracji antybiotykowej.
Właściwości chelatujące kolendry odkryto niemalże przypadkiem. W 1995 roku dr Omura wykrył zwiększone wydalanie rtęci wraz z moczem u pacjentów, którzy wcześniej zjedli zupę wietnamską zawierającą kolendrę. Dalsze badania wykazały, iż spożywanie kolendry zwiększyło również wydalanie z moczu ołowiu i aluminium. Okazało się, że zastosowanie kolendry wraz z antybiotykami pozwalało całkowicie wyleczyć infekcję. Badania zostały zaakceptowane przez innych specjalistów z dziedziny medycyny, a ich wyniki opublikowano w recenzurowanych czasopismach naukowych.
Jedna łyżka stołowa kolendry dziennie (typowa ilość stosowana do przyrządzania potraw) spożywana przez trzy tygodnie wystarczy, by pozbyć się większości złogów metali ciężkich z organizmu i umożliwić skuteczne działanie leków. Oczyszczające działanie kolendry nie ogranicza się jedynie do układu pokarmowego, ale obejmuje cały organizm, łącznie z płucami, nerkami, gruczołami dokrewnymi, wątrobą i sercem.
Usuwając plomby amalgamatowe stomatolodzy przedsiębiorą środki ostrożności, by nie narazić pacjenta na połknięcie drobinek lub wdychanie jej oparów. W ustach umieszcza się koferdam z silną rurką ssącą. Częste zasysanie wody i przemywanie ma służyć zapobieganiu połknięcia rtęci. Mimo powzięcia tych środków ostrożności, po usunięciu amalgamatu poziom rtęci w organizmie zwykle wzrasta.
Dr Omura udowodnił, iż pacjenci spożywający kolendrę codziennie przez dwa do trzech tygodni po usunięciu amalgamatu skutecznie pozbywali się rtęci z organizmu.
W przypadku ekspozycji na duże dawki rtęci, tak jak przy usuwaniu amalgamatów, dr Omura zaleca spożywanie większej ilości kolendry, kilka razy dziennie. W swoich badaniach nad amalgamatami stosował sproszkowaną kolendrę w kapsułkach po 100 mg cztery razy dziennie.
Badania dr. Omury nad chelatującymi właściwościami kolendry zostały w sposób niezależny potwierdzone przez innych badaczy. Naukowcy z Departament of Atomic Energy (Wydział Energii Atomowej) w Indiach odkryli, iż kolendrę można również zastosować do oczyszczania zanieczyszczonej wody. Działa ona niczym filtr, wchłaniając rtęć. Badacze ogłosili, iż kolendra całkiem skutecznie usuwała rtęć nieorganiczną i metylortęć z wody gruntowej.
Włączenie kolendry do diety jest prostym sposobem na ochronę przed zatruciem rtęcią, zwłaszcza jeśli masz wypełnienia amalgamatowe.
Kolendra ma przyjemny smak i może mieć podobne zastosowanie w kuchni jak nać pietruszki (do przystrajania potraw). Możesz ją również spożywać samą, dla odświeżenia oddechu. Dodaje smaku potrawom meksykańskim i orientalnym. Jest popularna w kuchni indyjskiej. Może być dodawana do kanapek oraz różnego rodzaju sałatek.
Kolendra może wyciągać tak duże ilości rtęci z tkanek, że organizm może mieć trudności z jej usuwaniem.
Rtęć zostaje usunięta dzięki żółci, uwalnianej do układu pokarmowego. Spożywanie diety bogatej w błonnik lub przyjmowanie suplementów z chlorellą, może wspomóc organizm w usuwaniu rtęci i innych metali ciężkich z układu pokarmowego.
Błonnik
Błonnik stanowi część pokarmów roślinnych, która nie może zostać strawiona przez ludzkie enzymy trawienne. Przechodzi on przez organizm praktycznie nietknięty. Chociaż nie ma on wielkiego znaczenia pod względem odżywczym, jest nieoceniony dla dobrego trawienia. Błonnik ma jeszcze wiele innych zalet – jedną z nich jest zdolność wchłaniania toksyn i metali ciężkich z układu pokarmowego i usuwanie ich z ciała. Wydłuża również czas pasażu jelitowego, zmniejszając ryzyko ponownego wchłonięcia toksyn przed ich wydaleniem. Najwięcej błonnika zawierają najzdrowsze pokarmy, takie jak rośliny strączkowe, orzechy, nasiona, potrawy zbożowe z pełnego ziarna, warzywa i owoce. Twoja dieta powinna być bogata w takie produkty.
Pewne rodzaje błonnika są bardziej skuteczne niż inne, jeśli chodzi o chelatację oraz wchłanianie metali ciężkich i innych toksyn. Istnieją dwa główne rodzaje – błonnik rozpuszczalny i nierozpuszczalny. Pektyna i guma guar, stosowane jako środki zagęszczające w pokarmach, są przykładami błonnika rozpuszczalnego. Błonnik nierozpuszczalny natomiast jest częścią rośliny jadalnej, posiadającą najsilniejsze właściwości chelatujące. Źródłem tego błonnika są otręby. Główną substancją, która czyni z tego skuteczny środek chelatujący jest heksafosforan inozytolu (kwas fitowy), zwany również IP6.
IP6 jest skuteczną substancją oczyszczającą i silnym antyoksydantem. Większość dotychczas przeprowadzonych badań odnośnie IP6 dotyczyła jego zdolności do stymulacji układu odpornościowego i zwalczania raka. Wykazano także jego skuteczność w zapobieganiu formowaniu się kamieni nerkowych. Produkty pełnoziarniste, orzechy, nasiona i rośliny strączkowe zawierają 1-6 gramów IP6 na stugramową porcję pokarmu. Produkty z białej mąki oraz polerowany biały ryż praktycznie nie zawierają IP6 i są bezużyteczne, jeśli chodzi o usuwanie metali ciężkich z organizmów. Kukurydza zawiera około 6 gramów, nasiona sezamu 5 gram, mąka pełnoziarnista około 4 gramów, a ryż brązowy 2 gramy na stugramową porcję. IP6 występuje w dużych ilościach w otrębach pszennych i ryżowych, przy czym pszenne zawierają prawie dwa razy więcej IP6 niż ryżowe.
Dr Abulkalam Shamsuddin, lekarz i profesor patologii na Uniwersytecie Maryland School of Medicine, znany jako jeden z najważniejszych autorytetów w dziedzinie IP6, zaleca spożywanie 1-2 gramów dziennie (jako dawkę podtrzymującą). Taką ilość błonnika możesz uzyskać, spożywając produkty pełnoziarniste, orzechy, nasiona i rośliny strączkowe, otręby pszenne i ryżowe oraz suplementy dietetyczne. Jedna szklanka ugotowanego brązowego ryżu dostarcza około 2 gramów IP6. Dodanie łyżeczki otrębów pszennych do posiłków jest kolejnym sposobem na zapewnienie organizmowi zalecanej dawki tej substancji.
Chlorella jest wyjątkową algą słodkowodną stosowaną jako suplement dietetyczny do detoksykacji organizmu z metali ciężkich. Pod wieloma względami przypomina ona otręby. To właśnie włóknista część chlorelli wiąże metale ciężkie i inne toksyny w układzie pokarmowym i wyciąga je z ciała. Podobnie jak IP6, chlorella wzmacnia układ odpornościowy i zwalcza raka, a także poprawia funkcje trawienne.
Chlorellę można spożywać w postaci tabletki, proszku lub płynu. Dorosłym zaleca się zwykle przyjmowanie 3 gramów lub 30 ml ekstraktu z chlorelli. Jedna łyżeczka proszku zawiera 5 gramów. Czasem dobrze jest zacząć od połowy zalecanej dawki. Niektórzy ludzie nie tolerują chlorelli i reagują na nią alergicznie. Mogą pojawić się u nich takie objawy jak: trudności z oddychaniem, bóle w klatce piersiowej oraz pokrzywka. W takim przypadku należy przerwać przyjmowanie suplementu.
Możesz użyć kombinacji błonnika, otrębów, IP6 i chlorelli w celu usunięcia rtęci z organizmu. Nie musisz jednak posiłkować się wszystkimi tymi substancjami. Spożywanie pokarmów z odpowiednią ilością błonnika jest konieczne dla zachowania zdrowej diety. Pozostałe suplementy nie są niezbędne, ale mogą być stosowane dodatkowo.
Nie spożywaj zbyt wielu pokarmów bogatych w IP6, ani nie przyjmuj suplementów z IP6 lub chlorellą wraz z suplementami mineralnymi z rana. Chelatujące właściwości IP6 i chlorelli mogą zmniejszyć wchłanialność minerałów. Suplementy z IP6 lub chlorellą należy przyjmować tuż przed lub podczas lunchu i kolacji.
Przeciwutleniacze (antyoksydanty)
Metale ciężki mogą zaburzać i uszkadzać wiele funkcji biologicznych organizmu. Jednym z najbardziej szkodliwych skutków działania rtęci i innych metali ciężkich jest powstanie szkodliwych wolnych rodników.
Rtęć jest bardzo toksyczna dla komórek. Działa niczym katalizator, transformujący wielonasycone kwasy tłuszczowe wewnątrz błon komórkowych w wolne rodniki. W rezultacie komórka zostaje zniszczona, umiera lub mutuje się (na przykład w komórkę rakową). Wolne rodniki natychmiast atakują pobliskie cząsteczki, przez co nieustannie się mnożą. Proces ten nie ma końca. Im jest ich więcej, tym większą szkodę wyrządzają. Na szczęście możemy się bronić przed tymi destrukcyjnymi terrorystami za pomocą przeciwutleniaczy. Substancje te „poświęcają się” w procesie neutralizacji wolnych rodników – są więc zużywane. Dlatego należy je regularnie uzupełniać, by zachować kontrolę nad wolnymi rodnikami.
Skąd je bierzemy? Z naszego pożywienia. Do jednych z najważniejszych przeciwutleniaczy substancji odżywczych należą witaminy A, C i E, kwas liponowy oraz koenzym Q10. Organizm wykorzystuje również pewne pierwiastki śladowe, takie jak cynk lub selen, do wytwarzania własnych przeciwutleniaczy. Witamina C jest najważniejszym przeciwutleniaczem w procesie odtruwania organizmu z rtęci. Jest tak po części dlatego, że można ją spożywać w dość dużych dawkach, bez żadnej szkody dla organizmu. Ogromne dawki witaminy C są często podawane dożylnie pacjentom po usunięciu amalgamatów. Jest to bardzo pomocne w zapobieganiu toksycznego działania rtęci, która przedostaje się do krwiobiegu.
Większość przeciwutleniaczy rozpuszcza się w wodzie (witamina C) lub w tłuszczu (witamina A, E, koenzym Q10). Kwas liponowy jest wyjątkiem w tej kwestii, ponieważ ma szerszy zakres oddziaływania niż inne przeciwutleniacze – rozpuszcza się zarówno w wodzie, jak i tłuszczu. Dzięki niewielkiemu rozmiarowi jest w stanie dotrzeć do tych obszarów ciała, które SA trudno dostępne dla wielu innych substancji. Może na przykład przedostać się do jądra komórki i zapobiec uszkodzeniu DNA przez wolne rodniki. Współpracuje z witaminą C i E, regenerując ich zdolności przeciwutleniające, po osłabiającej walce z wolnymi rodnikami. W przeciwieństwie do innych przeciwutleniaczy kwas liponowy ma również łagodne działanie chelatujące.
Nie można całkowicie pozbyć się wolnych rodników. Zawsze nam towarzyszą. Są wytwarzane przez różne substancje chemiczne i toksyny, a nawet powstają w rezultacie normalnego procesu trawienia i metabolizmu. Niezależnie od źródła pochodzenia, wszystkie wolne rodniki są szkodliwe i powinny zostać zneutralizowane. Dopóki w organizmie znajduje się rtęć, nieustannie wytwarza ona wolne rodniki i zużywa twoje rezerwy przeciwutleniaczy.
Jeśli masz plomby amalgamatowe, musisz spożywać odpowiednią ilość przeciwutleniaczy. Samo pożywienie może nie być wystarczającym źródłem. Możesz potrzebować suplementów, aby przeciwdziałać destrukcyjnemu oddziaływaniu rtęci znajdującej się w jakie ustnej oraz w różnych częściach ciała, takich jak mózg, wątroba, nerki.
RDA w Stanach Zjednoczonych dla witaminy A wynosi 1000 RE, a dla witaminy E – 30 IU. Nie ustalono obecnie zalecanej dawki kwasu liponowego. Zwykle rekomenduje się 50 do 100 mg dziennie. W celach leczniczych można zastosować większe dawki tego kwasu. W sprzedaży dostępne są dwa rodzaje kwasu liponowego: R alfa-liponowy i S alfa-liponowy. Ten pierwszy pochodzi z naturalnych źródeł, drugi jest syntetyczny. Kwas R alfa-liponowy jest dwa razy bardziej skuteczny niż jego syntetyczny odpowiednik.
Jeśli chorujesz na cukrzycę, skonsultuj się z lekarzem odnośnie suplementacji kwasu liponowego. Może ona doprowadzić do redukcji poziomu glukozy i insuliny, więc musisz monitorować poziom cukru we krwi i odpowiednio korygować dawki.
Fragment książki Pt.: „Płukanie ust olejem. Detoksykacja i uzdrawianie ciała poprzez usta” Dr Buce Fife Wydawnictwo Vital Gwarancja Zdrowia.
