Witamina E: strażnik zdrowia, witalności i młodości

[grzegorzadam]

z http://www.doctoryourself.com/news/v3n3.html

„Niech nikt, kto choćby w najmniejszym stopniu pragnął żyć w pokoju i ciszy, nie ulegał pokusie,
by pod żadnym pozorem podjąć się rycerskiego zadania próby naprawienia powszechnego błędu”.
(William Thoms, zastępca bibliotekarza w Izbie Lordów, ok. 1873)

LEKARZ SIEBIE NEWSLETTER (tom 3, nr 3) 18 grudnia 2002

„Bezpłatnie, bez reklam i bez AMA” Autor: dr Andrew Saul. http://www.doctoryourself.com , bezpłatnej biblioteki online zawierającej ponad 350 artykułów o naturalnym leczeniu i prawie 4000 odniesień naukowych.

HISTORIA WITAMINY E

Pierwszy kurs, jaki prowadziłem, nosił tytuł „Zapomniane badania w medycynie”.
To było w 1976 roku. Już wtedy było uderzająco wielu nieskazitelnie wykwalifikowanych badaczy i lekarzy, którzy porzucili medycynę opartą na lekach na rzecz podejścia naturopatycznego.
Widziałem tak wiele dobrze udokumentowanych dowodów na bezpieczeństwo i skuteczność żywienia terapeutycznego w przypadku poważnych chorób przewlekłych, że pomyślałem, że teraz musi to być oczywiste dla wszystkich.
Z pewnością, pomyślałem, to może być tylko kwestia czasu (powiedzmy najwyżej dwadzieścia lat), zanim wszyscy lekarze przestawią się na leczenie naturalne, ponieważ wieści rozejdą się lotem błyskawicy i wszyscy ich pacjenci będą tego od nich wymagać.

Czytałem różne artykuły dokumentujące niewiarygodnie gorzkie kontrowersje, które szalały w latach 50-tych w związku ze stosowaniem witaminy E (d-alfa-tokoferolu) w chorobach układu krążenia.

dr. Wilfrid i Evan Shute byli w centrum tej burzy, która otoczyła ich pracę w Ontario w Kanadzie. Byli jednymi z pierwszych lekarzy, którzy klinicznie zastosowali duże dawki witaminy zamiast konwencjonalnej terapii lekowej.

Jak wielu pionierów złapali wszystkie strzały. Prawie wszystkie pozytywne artykuły, które widziałem, były oparte na historiach przypadków i pochodziły z popularnej prasy. Prawie cała krytyka wydawała się pochodzić z prasy medycznej, która wydawała się wyjątkowo oporna nawet na wypróbowanie podejścia Shute'a, nie mówiąc już o jego poparciu. Jednak w jakiś sposób ich niechęć do testowania wysokiej dawki Shute'a,

We wczesnych latach 50-tych Kanada była wylęgarnią wiodących badań żywieniowych. Może tam coś jest w wodzie. Mniej więcej w tym samym czasie w Saskatchewan

dr Abram Hoffer i dr Humphrey Osmond odkryli, że niacyna
jest najlepszym sposobem leczenia psychozy.

Shutes odkryli, że witamina E jest najlepszym sposobem
leczenia chorób serca.

Można by pomyśleć, że jedyną możliwą profesjonalną odpowiedzią na tak ważne odkrycia byłoby
wdzięczne przyjęcie i powszechna publikacja w czasopiśmie.

Stało się dokładnie odwrotnie.



Od dziesięcioleci mówi się, że medycyna farmaceutyczna niewiele może zyskać na taniej kuracji witaminowej, której nie można opatentować i wykorzystać z dużym zyskiem.
Obserwatorzy byli również świadkami tego, co dzieje się z lekarzami, którzy odeszli od leczenia bez leków:

zyskują wielu wdzięcznych pacjentów
i tracą dużo funduszy na badania.

Niewiele firm farmaceutycznych chętnie bierze udział w konkursie.

Shutowie wcześnie zorientowali się, że tak będzie i zapłacili po swojemu. Stworzyli własną fundację badawczą i placówkę leczniczą (Instytut Shute), stworzyli własny dziennik (Podsumowanie), a robiąc to, powiedzieliby niektórzy, stworzyli własne kłopoty.

Historia witaminy E to bezpośrednia relacja dr Evana Shute'a z pierwszej ręki z odkrycia, że ​​

wysokie dawki d-alfa tokoferolu leczą poważne choroby.

To także niezwykle ciekawa autobiografia niezwykle ciekawego człowieka.
Evan Shute, z wykształcenia położnik, z zamiłowania był poetą. Kiedyś pomógł urodzić 25 dzieci w 17 dni,
ale napisał też bajki dla dzieci i opublikował dziesięć tomów wierszy.
Profesjonalny charakter dr Shute'a najlepiej ilustrują jego wielokrotne starania o uznanie studenta medycyny Floyda Skeltona za znaczący wkład w rozwój terapii sercowo-naczyniowej witaminą E.
O osobistej uczciwości Shute świadczy utrzymywanie niekomercyjnej postawy
i nigdy nie czerpanie zysków ze sprzedaży witaminy. Co dziwne,

Być może jest to zrozumiałe, biorąc pod uwagę spektakularne wyzdrowienia pacjentów w stylu cudownych narkotyków,
które Shutowie widzieli już w połowie stulecia.

DWADZIEŚCIA LAT IGNOROWANIA BADAŃ SHUTE WITAMINY E:

Kalendarium

1936: Bogaty w witaminę E olej z kiełków pszenicy leczy dusznicę bolesną.

1940: Podejrzewa się, że witamina E zapobiega mięśniakom i endometriozie oraz leczy miażdżycę tętnic.

1945: Wykazano, że witamina E leczy krwotoki w skórze i błonach śluzowych oraz zmniejsza zapotrzebowanie cukrzyków na insulinę.

1946: Witamina E znacznie poprawia gojenie się ran, w tym owrzodzeń skóry. Wykazano również skuteczność w przypadku chromania, ostrego zapalenia nerek, zakrzepicy, marskości wątroby i zapalenia żył. Witamina E wzmacnia i reguluje pracę serca.

1947: Witamina E z powodzeniem stosowana w leczeniu gangreny, zapalenia naczyń krwionośnych (choroba Buergera), zapalenia siatkówki i zapalenia naczyniówki.

1948: Witamina E pomaga na toczeń rumieniowaty i duszność.

1950: Wykazano, że witamina E jest skuteczna w leczeniu żylaków i ciężkich oparzeń ciała.

1954: Publikacja podręcznika medycznego The Shutes, Alpha Tocopherol in Cardiovascular Disease.

1956: Publikacja The Heart and Vitamin E.

Niełatwo zrozumieć, jak długo można było ignorować taką obietnicę. Ale to było. Frustracja doktora Shute'a z powodu nienaturalnie upartego zawodu lekarza jest wyraźnie widoczna w jego tekście.

„Obecnie było prawie niemożliwe, aby ktokolwiek, kto cenił swoją przyszłość w Academe, opowiedział się za witaminą E, przepisał ją lub doradził jej stosowanie. To uczyniłoby z człowieka „znachora” od razu. Taka sytuacja trwała przez wiele lat. W Stanach Zjednoczonych oczywiście zamknięcie stron JAMA przeciwko nam i tokoferolowi oznaczało, że on nie istniał. Albo był w amerykańskiej biblii medycznej, albo był niczym. Żadna ilość dokumentacji nie była w stanie odwieść lekarzy od tego stanowiska. Literatura pozytywna była ignorowane i pozostawiane nieprzeczytane. Poszczególni lekarze często mówili: „Jeśli to jest tak dobre, jak mówisz, to wszyscy byśmy z tego korzystali”. Ale nic nie mogło ich skłonić, jako osób z wykształceniem naukowym, do przeprowadzenia najprostszej próby na oparzeniach lub naczyniach wieńcowych”. (str. 146)

Amerykańskie Towarzystwo Medyczne odmówiło nawet zgody Shute'om na zaprezentowanie swoich odkryć na krajowych konwencjach medycznych. (s. 148-9) We wczesnych latach 60. Poczta Stanów Zjednoczonych skutecznie zapobiegła nawet wysyłaniu witaminy E. (s. 166)

Linus Pauling napisał we wstępie do książki z 1985 r.:

„Niepowodzenie medycznego establishmentu w ciągu ostatnich czterdziestu lat w uznaniu wartości witaminy E w kontrolowaniu chorób serca jest odpowiedzialne za ogromną ilość niepotrzebnego cierpienia i wiele przedwczesnych zgonów. Interesująca historia wysiłków mających na celu stłumienie odkryć Shute’a Witamina E ilustruje szokujące uprzedzenia zorganizowanej medycyny przeciwko środkom żywieniowym w celu osiągnięcia poprawy zdrowia”. (VII)

O, żeby dziś było naprawdę lepiej, ale tak nie jest. Tak, społeczeństwo amerykańskie może kupować i kupuje witaminę E (nawet pocztą) bez recepty. Mimo to nie znam żadnej kliniki zajmującej się oparzeniami, która stosuje miejscową witaminę E jako podstawowe leczenie. Jeszcze nie widziałem w telewizji reklam „wielka dawka witaminy E leczy choroby sercowo-naczyniowe”. Nigdy nie widziałem butelki witaminy E na oddziale intensywnej terapii. Minęło prawie 60 lat, odkąd witamina E okazała się bardzo pomocna dla diabetyków i pacjentów z chorobami układu krążenia, a dopiero niedawno badania medyczne „odkryły” przebłysk wartości tej witaminy.

Przez pół wieku witamina E
była dostępnym lekiem na

chromanie przestankowe, dusznicę bolesną, zapobieganie i powrót do zdrowia po zawale serca,
zakrzepowym zapaleniu żył i wielu innych poważnych stanach.

Tak, jest sęk.

Witamina E jest zbyt dobra do zbyt wielu celów. Raporty konsumenckie wyrzuciły to w 1972 i często później. Sprawy nie poprawiał fakt, że Evan Shute był „tylko” położnikiem. (Jednak ten położnik został członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Angiologicznego w 1969 r.) A dzisiaj sama dostępność i wyjątkowe bezpieczeństwo witaminy E sprawiają, że wydaje się, że jest ona nieatrakcyjna do użytku szpitalnego jako spektakularna terapia, jaką jest.

Historia witaminy E zaskoczyła mnie rozdziałem 12, zbiorem dość zabawnych doświadczeń położniczych z prawdziwego życia, które dr Shute najwyraźniej musiał po prostu zapisać na papierze. Cieszę się, że to zrobił, ponieważ historie są zarówno zachwycające, jak i dziwaczne. Istnieje opis dowodu owulacji u 102-letniej kobiety. Jest przypadek „nerwobólu nerwu czaszkowego wyleczonego przez dwa lata przez hemoroidektomię. Pokazuje to sugestywną moc noża”. Potem jest chirurg, który palił podczas operacji, popiół z papierosa dostał się do rany. Nie zapominajmy też o ceremonii ślubnej przeprowadzanej podczas porodu. „Skurcze macicy spowodowały dziwną interpunkcję w odpowiedziach, ale na szczęście minister mówił przez większość”.

Ale ta książka to głównie historia Evana Shute'a, który opublikował ponad 120 artykułów medycznych; lekarz, który był przeciwny obrzezaniu; lekarz, który leczył dziesiątki tysięcy pacjentów dużymi ilościami witaminy E.

Tokoferol jest znany i badany od lat dwudziestych XX wieku, zwykle w małych ilościach jako środek zapewniający donoszenie ciąży. Bez pracy klinicznej braci Shute nad wysokimi dawkami, zwłaszcza w dziedzinie kardiologii, nikt w dzisiejszych czasach nie przyjmowałby dużych dawek witaminy E. Zawdzięczamy im naszą wdzięczność i nasze życie.

Historia witaminy E, Evan Shute, MD James CM Shute, redaktor. Do przodu przez Linusa Paulinga. (Burlington, Ontario: Welch Publishing, 1985. 219 stron, miękka okładka.) ISBN 0-920413-04-8 Ta książka jest dostępna za 14,00 USD (płatne z dołu na adresy amerykańskie) w Shute Institute, 367 Princess Ave., Londyn, Ontario , Kanada N6B 2A7. Kanadyjskie i międzynarodowe informacje dotyczące zamówień można uzyskać pod adresem shutemedical@lweb.net.

(Moja recenzja powyżej ukazała się również w Journal of Orthomolecular Medicine, Vol. 17, No. 3, Third Quarter, 2002, strony 179-181.)

Bibliografia głównych prac pisemnych Shutesa jest opublikowana na stronie http://www.doctoryourself.com/biblio_shute.html

Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat dawkowania witamin na CHOROBY SERCOWO-NACZYNIOWE, dławicę piersiową, nadciśnienie (wysokie ciśnienie krwi), zastoinową niewydolność serca i inne tematy związane z sercem, spróbuj wyszukać w witrynie „Shute” lub „serce” u góry strony głównej pod adresem http://www.doctoryourself.com Zrób to, a będziesz miał wiele do obejrzenia . . . za co w żaden sposób nie przepraszam.

Choroby układu krążenia pozostają naszym wrogiem numer jeden, największym zabójcą mężczyzn ORAZ kobiet.

[grzegorzadam]

ostatnio Gyorgi Dinkov często gości u dra Mercoli, ale warto zaglądać na jego blog,
ponieważ każdy wpis można gdzieś zacytować

http://haidut.me/?p=2324
" Cząsteczki rozpuszczone w witaminie E preferencyjnie celują w urazy mózgu
HAIDUT SEPTEMBER 8, 2023 POSTED INSCIENCE

Fascynujące badanie, potwierdzające pracę Raya sprzed dziesięcioleci. Mianowicie, że różne lipofilowe cząsteczki (np. sterydy) rozpuszczone w witaminie E nie tylko znacznie omijają wątrobę, ale są również pobierane przez narządy/tkanki w znacznie większych ilościach, niż gdyby cząsteczki te unosiły się swobodnie we krwi (jak to zwykle bywa po wstrzyknięciu). Poniższe badanie wykazało, że lipofilowe substancje chemiczne rozpuszczone w witaminie E (tokoferole) nie tylko preferencyjnie gromadzą się w mózgu, ale w rzeczywistości celują w uszkodzone obszary mózgu (np. po udarze). Istnieje już mnóstwo udanych badań z użyciem pregnenolonu i/lub progesteronu w przypadku różnych patologii specyficznych dla mózgu, takich jak udar, TBI, choroba Alzheimera (AD), choroba Parkinsona (PD), a także androgenów, takich jak DHT w przypadku szerszych schorzeń neurologicznych, takich jak stwardnienie rozsiane (MS) lub stwardnienie zanikowe boczne (ALS). Dlatego też poniższe badanie sugeruje, że rozpuszczenie tych substancji w witaminie E nie tylko zwiększyłoby ich skuteczność (umożliwiając tym samym stosowanie niższych dawek), ale także celowałoby konkretnie w obszary o największych uszkodzeniach. Jest to Święty Graal farmakologii - maksymalizacja skuteczności i specyficzności przy jednoczesnym zminimalizowaniu dawki (a tym samym ryzyka wystąpienia skutków ubocznych).

Wygląda na to, że słaba witamina E może bardzo dobrze pasować do tego rachunku, przynajmniej jeśli chodzi o celowanie w mózg.

Co ciekawe, inna szeroko rozpowszechniona endogenna cząsteczka podobna do lipidów - cholesterol - nie zapewniała wychwytu specyficznego dla urazu.

Sugeruje to, że jeśli inne cząsteczki strukturalnie podobne do cholesterolu (np. steroidy) są podawane bez witaminy E,

nie będą one

preferencyjnie wpływać na miejsce uszkodzenia, co prawdopodobnie wymagałoby znacznie wyższych dawek wspomnianych steroidów w celu osiągnięcia tych samych korzyści.

https://doi.org/10.1016/j.ymthe.2023.01.016

https://www.eurekalert.org/news-releases/986284

"...Aby wprowadzić terapie do mózgu po udarze, naukowcy coraz częściej wykorzystują barierę krew-mózg, która pozwala tylko niektórym cząsteczkom przedostać się z krwi do mózgu. W badaniu opublikowanym na początku tego roku w Molecular Therapy, japońscy naukowcy odkryli, że antysensowne oligonukleotydy - wyspecjalizowane cząsteczki, które mogą modulować RNA i zmieniać produkcję białek - są

preferencyjnie pobierane z krwi do obszarów uszkodzenia udaru, gdy są połączone ze specyficznym rodzajem lipidu znanym jako α-tokoferol (TOC)."

"...Obecne terapie udaru mózgu są skuteczne tylko wtedy, gdy są dostarczane w krótkim czasie, co ogranicza ich skuteczność u wielu pacjentów.

Przetłumaczono z www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

Badanych jest wiele nowych terapii, które mogą być stosowane poza tym krótkim okresem. Jedna z takich terapii polega na zastosowaniu oligonukleotydów antysensownych, które mogą być ukierunkowane na zwiększenie produkcji korzystnych białek po udarze, na przykład, lub zmniejszenie produkcji szkodliwych białek. Jednak wprowadzenie tych cząsteczek do właściwego obszaru we właściwym czasie może być trudne, co chcieli rozwiązać naukowcy z Tokyo Medical and Dental University".

"...Nieoczekiwanie, cząsteczki związane z TOC zaobserwowano na bardzo wysokim poziomie tylko po stronie mózgu dotkniętej udarem, podczas gdy cząsteczki związane z cholesterolem były wysokie po obu stronach mózgu. Sugeruje to, że TOC specyficznie zwiększa wychwyt HDO po udarze, podczas gdy cholesterol nie. Ponadto, ponieważ HDO może być dostosowany do celowania w różne geny, został użyty do wyciszenia genu, o którym wiadomo, że jest korzystny w udarze. Zgodnie z oczekiwaniami, naukowcy zaobserwowali większe obszary uszkodzeń związanych z udarem u myszy leczonych HDO związanym z TOC. "Łącznie nasze odkrycia sugerują, że HDO związany z TOC jest bezpieczny w użyciu i jest preferencyjnie pobierany i włączany do komórek w obszarach uszkodzeń związanych z udarem" - mówi Yokota. "Ta metoda dostarczania jest potencjalnie bardzo przydatna do ukierunkowanej regulacji w górę lub w dół ekspresji białek po udarze".


Autor: haidut"

Przetłumaczono z www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)