Depresja, brak odczuwania przyjemności.

[cedric]

Suplement długowiecznosci -zdrowie wątroby, jelit-ryc. w oryginale
berberyna stymuluje rozwój Akkermansia, które produkują maślan
https://jeffreydachmd.com/2015/06/berbe ... -epidemic/

Berberyna antidotum na współczesną epidemię
Posted on 26 czerwca 2015 r.
Oregon_Grape_Berberine_Jeffrey_Dach_MDBerberyna, Antidotum na współczesną epidemię

Epidemia nieszczelnych jelit

Mój poprzedni artykuł omawiał szkodliwy wpływ leków NLPZ na błonę śluzową jelita cienkiego, wytwarzając zespół znany jako "Leaky Gut" . Leki przeciwkwasowe PPI (lub hipochlorhydria) mogą również powodować dysbiozę i Leaky Gut. W rzeczywistości leki przeciwkwasowe NSAID i PPI są tylko dwiema z wielu przyczyn dysbiozy i nieszczelnego jelita, obecnie osiągających rozmiary epidemii w naszej populacji.

Pszenica została zmodyfikowana przez Normana Borlauga

Mój poprzedni artykuł, Gluten pszenny i nieszczelne jelita, obarczył winą modyfikację pszenicy w latach 70. przez Normana Borlauga, który stworzył "Półkarłowy, wysokoplenny" szczep pszenicy, który dosłownie uratował 3 miliardy ludzi przed głodem. Jednak nowy szczep pszenicy mógł przyczynić się do zwiększenia zachorowań na celiakię i innych niekorzystnych skutków zdrowotnych.(47-51) Częstość występowania celiakii wzrosła czterokrotnie w ciągu ostatnich 40 lat. (47) Podobnie, częstość występowania choroby autoimmunologicznej (powiązanej przez dr Allesio Fasano z wywołanym przez pszenicę nieszczelnym jelitem) nadal rośnie w alarmującym tempie.(52)

Dzięki wysiłkom Stephanie Seneff i Nancy Swanson, jesteśmy teraz świadomi negatywnych skutków glifosatu, znanego również jako Round-Up, szeroko stosowanego herbicydu firmy Monsanto. Chociaż glifosat jest herbicydem powszechnie stosowanym na soi Round-Up Ready, jest on również rozpylany na polach pszenicy jako środek suszący przed zbiorami.

Incidence of Celiac Disease_GlyphosateNancy Swanson's 2014 article on Genetically engineered crops Glyphosate and the Deterioration of Health is useful here to illustrate the current epidemic of dysbiosis and Leaky Gut aggravated by glyphosate. Na lewym wykresie widać, że częstość występowania celiakii rośnie wraz z rosnącym stosowaniem glifosatu na polach pszenicy. Następny wykres pokazuje Deaths due to intestinal Infection_Glyphosate_Stephanie Seneffs rosnącą częstość występowania zgonów z powodu infekcji jelitowych, ( patogenna dysbioza jelitowa), również rosnącą w parze z użyciem glifosatu. Trzeci wykres poniżej pokazuje występowanie zapalnych chorób jelit (Crohns i wrzodziejące zapalenie jelita grubego) w powiązaniu z użyciem glifosatu. Ponownie, istnieje bardzo wysoka korelacja. Kieruję Cię do artykułu Nancy Swanson z 2014 roku, (Genetycznie zmodyfikowane uprawy i Glifosat), po więcej takich wykresów wszystkie nadzwyczaj podobne w wyglądzie dla 22 chorób wymienionych tutaj: 1) nadciśnienie tętnicze 2) Glyphosate_Inflammatory Bowel Disease_Swansons troke 3) rozpowszechnienie cukrzycy 4) zapadalność na cukrzycę 5) otyłość 6) zaburzenia metabolizmu lipoprotein 7) Alzheimer's 8) demencja starcza 9) Parkinson's 10) stwardnienie rozsiane 11) autyzm 12) choroba zapalna jelit 13)
zakażenia jelitowe 14) schyłkowa choroba nerek 15) ostra niewydolność nerek 16)
rak tarczycy 17 rak wątroby 18) rak, pęcherza moczowego 19) rak trzustki 20) rak nerki 21) białaczka szpikowa.

Endotoksemia niskiego poziomu i LPS

Można by twierdzić, że "Leaky Gut" i endotoksemia niskiego poziomu są przyczyną wielu chorób. Dysbioza i nieszczelne jelito z przeniesionym LPS (lipopolisacharyd), jest formą endotoksemii niskiego poziomu, która wyzwala odpowiedź zapalną w ścianie jelita, śródbłonku i mózgu.

Co z Glifosatem ?

Dr Seneff w swoich licznych artykułach skrupulatnie opisała wiele mechanizmów, dzięki którym glifosat zaburza normalną fizjologię komórkową. Antybakteryjne działanie glifosatu zabija nasze korzystne bakterie jelitowe pozwalając na przerost opornych Clostridia i innych patogenów tworząc dysbiozę. Działanie chelatujące glifosatu powoduje zubożenie ważnych minerałów takich jak kobalt (potrzebny do B12), selen i żelazo. Innym efektem działania glifosatu jest hamowanie systemu Cytochromu P450, co zapobiega degradacji i usuwaniu leków i toksyn, które następnie gromadzą się w organizmie.

Berberyna - idealny składnik botaniczny na nieszczelne jelita

Clostridium_difficile_sporeThis przynosi nam z powrotem do naszego oryginalnego tematu, korzyści zdrowotne Berberine. Tak się składa, że Berberyna jest prawdopodobnie najbardziej skutecznym suplementem na dysbiozę i "nieszczelne jelita", i może być uważana za "antidotum na naszą obecną epidemię".

Muszę wyrazić uznanie i podziękowania dla newslettera dr Jonathana Wrighta, który jako pierwszy zwrócił moją uwagę na korzyści płynące z Berberyny, botanicznego ekstraktu dostępnego z Oregon Grape i innych chińskich roślin ziołowych. Mój poprzedni artykuł wspomina Berberynę jako doskonały zamiennik dla Metforminy jako środka przeciwcukrzycowego, z których oba zwiększają aktywność kinazy AMP, tym samym wywierając wiele korzyści zdrowotnych. Dwa doskonałe artykuły przeglądowe ładnie podsumowują wiele korzyści zdrowotnych płynących z Berberyny.(1,2)

Berberyna zamyka szczelne połączenia w nieszczelnych jelitach

Wracając do naszej epidemii nieszczelnych jelit, mechanizm opisany przez Alesio Fasano MD w jego artykule z 2011 roku w Physiology Reviews, obejmuje nadmierne uwalnianie Zonuliny, która przedłuża otwarcie "Tight Junctions" pomiędzy komórkami nabłonka jelitowego. Tym samym umożliwiając wyciek dużych cząstek pokarmu i bakterii jelitowych (LPS) do krążenia. To tworzy stan niskiej endotoksemii. Na szczęście nie jest to stan na tyle poważny, aby doprowadzić pacjenta do wstrząsu septycznego z biletem wstępu na łóżko z respiratorem na oddziale intensywnej terapii. Jednak ten stan niskiego poziomu endotoksemii jest bardzo zły. Uruchamia kaskadę cytokin zapalnych (NF-κB, IL-6) odpowiedzialnych za wiele z 22 chorób z listy Nancy Swanson.

Zapalenie w mózgu - aktywacja mikrogleju

Stan zapalny w mózgu powoduje aktywację mikrogleju, co wiąże się z depresją i przewlekłym zmęczeniem, a także dysfunkcją podwzgórza związaną z nieprawidłowościami endokrynologicznymi, takimi jak zahamowanie wydzielania gonadotropin (LH,FSH), oraz TSH wytwarzających centralny hipogonadyzm i centralną niedoczynność tarczycy. Dochodzi również do zaburzeń autonomicznego układu nerwowego, co wiąże się z nadciśnieniem tętniczym. Śródbłonek reaguje na niski poziom endotoksemii tworząc blaszki miażdżycowe w miejscach uszkodzenia tętnic, takich jak bifurkacje.

Berberyna zamyka szczelne połączenia w nieszczelnych jelitach

Berberyna jest stosowana od wieków jako ludowy środek na wodnistą biegunkę. Ostatnio berberyna okazała się przydatna w zapobieganiu nawrotom zapalenia jelit wywołanego przez Clostridia po leczeniu wankomycyną w modelu mysim.(19)

Jeśli dysregulacja zonuliny z przedłużonym otwarciem połączeń ścisłych jest podstawową patofizjologią wodnistej biegunki (jak w przypadku biegunki wywołanej toksyną Vibrio Cholera), to korzystna byłaby terapia, która zamyka te połączenia ścisłe. To jest dokładnie to, co robi berberyna.

Berberyna faktycznie zamyka "Tight Junctions" w komórkach nabłonka jelitowego.(3-6) Dr Gu badał wpływ berberyny na Tight Junctions w 2009 roku: "Te odkrycia pokazały po raz pierwszy, że berberyna może zmniejszyć przepuszczalność nabłonka jelitowego i może pomóc wyjaśnić możliwe mechanizmy przeciwbiegunkowej aktywności berberyny."(5) W 2013 roku dr Chen zasugerował berberynę jako "skuteczną opcję leczenia niekorzystnego wpływu NLPZ w jelicie cienkim."(6)

Blokowanie kaskady zapalnej w makrofagach

Jak wspomniano powyżej, endotoksemia niskiego poziomu (zwana również LPS) aktywuje kaskadę zapalną w makrofagach, immunologicznych białych komórkach krążących w strumieniu krwi. Logiczne wydaje się więc opracowanie terapii, która blokowałaby lub hamowała tę odpowiedź zapalną. To jest dokładnie to, co robi berberyna. Dr Jeong mówi w 2009 roku: "berberyna tłumi odpowiedzi prozapalne poprzez aktywację kinazy AMP w makrofagach"(8) Berberyna obniżyła ekspresję genów prozapalnych takich jak TNF-alfa, IL-1beta, IL-6, itd.(8)

Blokowanie receptorów Toll w komórkach układu odpornościowego

Komórki naszego układu odpornościowego są w stanie rozpoznać LPS-endotoksynę dzięki receptorom Toll, które następnie inicjują kaskadę cytokin zapalnych .(NF-κB indukuje cytokiny TNF-α, IFN-γ, IL-1, IL-6). Dlatego zablokowanie tych receptorów Toll zapobiegłoby odpowiedzi zapalnej. Dokładnie to robi berberyna.(9) W 2014 roku dr Chu badał efekty terapeutyczne berberyny przeciwko chorobom wywołanym przez LPS. (9) Odkrył, że berberyna blokuje receptor Toll u myszy poddanych działaniu LPS.(9) Berberyna wykazywała znaczące działanie antyendotoksyczne poprzez blokowanie sygnalizacji LPS. Dr Chu podsumowuje: "Z zaletą niższych kosztów, szybszego efektu leczniczego i niewielkiego efektu ubocznego, berberyna, nowo odkryty antagonista LPS, może być szeroko wykorzystywana jako substytut drogich leków w leczeniu chorób wywołanych przez LPS. "

Duże zaburzenia depresyjne (MDD)

Michael Maes MD i inni odkryli translokowane zapalenie mózgu wywołane przez LPS jako podstawową przyczynę poważnych zaburzeń depresyjnych, chronicznego zmęczenia i fibromialgii. W swoich badaniach, znaleźli podwyższone przeciwciała na LPS, Leaky Gut, i LPS-aktywacja mikrogleju w podwzgórzu i mózgu w ogóle u tych pacjentów. (41-45)

Berberyna działa jak antydepresant

W 2007 roku dr Chu badał wpływ berberyny na mysi model depresji. Stwierdził, że berberyna "wywiera działanie przeciwdepresyjne. Antydepresyjny mechanizm działania berberyny może być związany ze wzrostem poziomu noradrenaliny i 5-Hydroksytryptaminy (serotoniny) w hipokampie i korze czołowej." (10) Uważano, że jest to spowodowane hamowaniem przez berberynę monoaminooksydazy-A, enzymu, który degraduje noradrenalinę i serotoninę (5-HT).(11) Dr Kulkarni badał myszy leczone berberyną w 2008 roku znajdując "zwiększone poziomy noradrenaliny (31%), serotoniny (47%) i dopaminy (31%) w całym mózgu" (11)

Berberyna chroni przed zapaleniem mózgu

Microglial Acitvation after LPS Injection Fig 3 Qin 2007Left image: Lewa kolumna kontrole. Right Column shows activated microglia after LPS injection in mouse model of brain inflammation. from Qin, Liya et al. "Systemic LPS Causes Chronic Neuro inflammation and Progressive Neurodegeneration." Glia 55.5 (2007): 453-462.

W badaniu opublikowanym w 2014 roku, wykorzystując mysi model kontrolowanego urazu mózgu, dr Chen badał ochronne działanie berberyny. (12) Dr Chen stwierdził, że "Berberyna zmniejsza wywołane urazem uszkodzenia mózgu poprzez ograniczenie produkcji mediatorów zapalnych przez komórki glejowe, a nie poprzez bezpośredni efekt neuroprotekcyjny."(12) W artykule z 2013 roku dr Kapoor spekuluje, że berberyna przyniosłaby znaczne korzyści w zaburzeniach neuropsychiatrycznych, w tym w demencji Alzheimera. (13)(36) Dr Kapoor dalej zidentyfikował przeciwzapalne działanie berberyny ze względu na hamowanie "czynnika jądrowego kappaB poprzez blokowanie ścieżki kinazy białkowej aktywowanej mitogenem (MAPK)"(13) Dalsze badania wykazały berberynę silnym inhibitorem neurozapalenia poprzez aktywację (kinazy AMP) ścieżki sygnalizacyjnej AMPK w komórkach mikrogleju. (14,15) Inne naturalne produkty, które hamują aktywację mikrogleju to resweratrol i pterostilben.(17,18) Berberyna może być naturalnym środkiem neuroprotekcyjnym, ponieważ zapobiega uwalnianiu glutaminianu przez terminalne zakończenia nerwowe, chroniąc w ten sposób tkankę mózgową przed nadmierną aktywacją.(38)

Przeciwbakteryjne działanie berberyny - leczy infekcje

Dr Chu dokonał przeglądu antybakteryjnych właściwości berberyny w artykule z 2014 roku w Clinical Microbiology.(20) Dr Chu zwrócił uwagę na liczne badania kliniczne pokazujące, że berberyna jest skuteczna w przypadku ostrej biegunki. Berberyna hamuje tworzenie biofilmu, a także ma właściwości przeciwzapalne, konkurując z LPS na receptorach Toll. (20) Berberyna wykazuje niezwykłą aktywność przeciwbakteryjną wobec chlamydii (zarówno typu trachoma jak i urogenitalnego). (21-23)

Berberyna dla układu sercowo-naczyniowego (CaBerberine_wikimedi)

Na mocy aktywacji szlaku kinazy AMP, berberyna hamuje miażdżycę u genetycznie modyfikowanych myszy, może więc służyć jako środek zmniejszający wynik wapnia.(27-29) (35) Berberyna okazała się przydatna w zastoinowej niewydolności serca i kardiomiopatii poprzez zwiększenie frakcji wyrzutowej, oraz zapobieganie arytmii w tej grupie.(39-40) Left Image chemical structure of Berberine courtesy of Wikimedia commons.

Berberyna na cukrzycę typu 2, zespół metaboliczny, otyłość

Berberyna została uznana za przydatną w wielu badaniach do kontrolowania poziomu cukru we krwi, poprawy profilu lipidowego i insulinooporności w zespole metabolicznym. (30-32)

Pestycydy i herbicydy - historia się powtarza

Zachorowania na polio i produkcja pestycydówLewy obraz: wykres pokazuje zachorowania na polio (niebieska linia) i produkcję pestycydów (linia przerywana), które osiągnęły szczyt w 1952 roku, a następnie spadły. Przypadki polio osiągnęły szczyt i spadły w tandemie z produkcją pestycydów. Szczepionka Salk została ogłoszona w kwietniu 1955 roku, 3 lata po szczycie zachorowań. Dzięki uprzejmości Jima Westa. List Townsenda. Obrazy Poliomyelitis - Krytyka literatury naukowej, #203, s.68-75

W okresie powojennym, od 1945 do 1955 roku, nastąpił uderzający wzrost produkcji i stosowania pestycydów rolniczych, takich jak DDT, rosnący w parze z epidemią choroby neurologicznej charakteryzującej się ostrym porażeniem wiotkim u dzieci. Chociaż uważano, że epidemię wywołał wirus (zwany wirusem polio), to najprawdopodobniej spowodowało ją stosowanie DDT i innych neurotoksycznych pestycydów. Szczyt stosowania pestycydów zbiegł się ze szczytem zachorowań, po czym nastąpił ich spadek. Szczepionka przeciwko polio została wprowadzona w 1955 roku, po tym jak nastąpił już znaczny spadek zachorowań.

Glifosat i DDT - historia się powtarza

Można powiedzieć, że historia się powtarza. Produkcja i stosowanie glifosatu rośnie wykładniczo wraz z 22 chorobami, a mimo to producent, firma Monsanto, twierdzi, że ich glifosat jest bezpieczny dla ludzi. Rzeczywistość jest zupełnie inna. Glifosat, toksyczna substancja chemiczna zanieczyszczająca naszą żywność i wodę, jest znana z tego, że powoduje raka, wady wrodzone i wiele chorób opisanych przez dr Swansona i Seneffa. Czy zobaczymy spadek tej epidemii po wstrzymaniu stosowania glifosatu? Jedynym sposobem, aby się o tym przekonać jest wprowadzenie zakazu stosowania glifosatu i obserwowanie spadku zachorowań. W międzyczasie wyeliminuj glifosat poprzez przejście na dietę bezglutenową i bez GMO. Botaniczny, Berberine, jest doskonałym sposobem na epidemię nieszczelnych jelit i niski poziom endotoksemii, służąc do zamknięcia ścisłych połączeń w jelitach i dół-regulacji LPS indukowane zapalenie w jelitach, śródbłonka i mózgu.

[cedric]

https://grananerwach.pl/rola-witamin-z- ... dla-mozgu/
" Rola poszczególnych witamin z grupy B w pracy mózgu "

[songo70]

daję to bo to przejaw tego samego:

Dlaczego cierpimy? Pozaziemska wiadomość Plejadiańska.

Cosmic Agency PL
1,59 tys. subskrybentów

https://youtu.be/vr7z4j28quo

[grzegorzadam]

Dlaczego cierpimy? Pozaziemska wiadomość Plejadiańska.

tia, nawet plejadanin bez magnezu daleko nie zaleci

Magnez i mózg, czyli na kogo możemy liczyć gdy cierpi psychika.

Magnez i mózg, czyli na kogo możemy liczyć gdy cierpi psychika.

Choć magnez jest niezbędnym składnikiem odżywczym, w naszej diecie często go brakuje. Zalecane dzienne spożycie magnezu dla osoby dorosłej to między 320 a 420 mg dziennie, podczas gdy przeciętny człowiek przyjmuje go zaledwie 250 mg. Nasi przodkowie mogli uzupełnić poziom magnezu choćby poprzez kąpiel w oceanie, my jednak nie mamy tyle szczęścia. Dziś woda pozbawiana jest większości minerałów podczas oczyszczania, co wpływa też na wyjałowienie gleby.

Czy deficyt magnezu jest dla naszego organizmu szkodliwy? Tak, bowiem magnez odgrywa ważną rolę w procesach biochemicznych w naszym ciele. Bierze udział w transporcie komórek i pomaga im wytworzyć energię w tlenowych i beztlenowych warunkach. Głównym magazynem magnezu są nasze kości, w których znajduje się ponad połowa jego zasobów. Aby mięśnie (w tym mięsień sercowy) pracowały poprawnie, konieczne jest utrzymanie w organizmie równowagi pierwiastków. Niedobór magnezu powoduje wzrost ilości wapnia i potasu, co może powodować skurcze, arytmie, a nawet nagłą śmierć. Nadmiar wapnia i potasu wpływa też negatywnie na przesył impulsów nerwowych, chociaż w mózgu potas jest równoważony nie przez magnez, a przez sód.

Czy to znaczy, że obecność magnezu w mózgu nie jest ważna? Nic bardziej mylnego. „Medical Hypothesis” opublikowało w 2006 roku intrygujący artykuł pt. „Błyskawiczny powrót do zdrowia z depresji dzięki leczeniu magnezem.” Artykuł napisany przez George`a i Karen Eby – prowadzących badania na temat odżywania w przybiurowym magazynie – poruszył mnóstwo interesujących kwestii odnośnie magnezu.
Magnez jest dobrze znanym domowym sposobem na męczące dolegliwości, jak np. „lęk, apatia, depresja, bóle głowy, brak poczucia bezpieczeństwa, drażliwość, niepokój, gadatliwości i dąsy.” W 1968 roku Wacker i Parisi napisali, że niedobór magnezu może wywołać depresję, zaburzenia zachowania, bóle głowy, skurcze mięśni, drgawki, ataksję, psychozy, drażliwość – wszystko to jest odwracalne przy uzupełnieniu poziomu magnezu.
Poza dietą ubogą w magnez, winę za niski poziom tego pierwiastka ponosi też stres. Powoduje on ogromne straty w zasobach zarówno magnezu, jak i innych minerałów (np. cynku).

A oto studia przypadków z pracy państwa

59-letni mężczyzna cierpiący na depresję maniakalną, z długą historią leczenia depresji, lękami i myślami samobójczymi oraz bezsennością. Ostatni rok upłynął dla niego pod znakiem ogromnego stresu związanego z życiem prywatnym i złej diety (opierającej się głównie na fast foodach). Leczenie litem i typowymi antydepresantami nie dawało rezultatów. Po dołączeniu do programu otrzymywał wraz z każdym posiłkiem 300 mg glicynianu magnezu, a później również taurynian magnezu.

Rytm snu pacjenta został natychmiast przywrócony, a jego lęki i stany depresyjne znacząco zmniejszone. Zdarzały się, kiedy konieczne było dla niego wstanie i zażycie tabletki, po to by utrzymać dobre samopoczucie.

Podanie 500 mg wapnia w ciągu godziny wywołałoby stan depresyjny,
możliwy do okiełznania za sprawą 400 mg magnezu.

23-latka po rozległym urazie mózgu, popadła w depresyjny nastrój z powodu ogromnego stresu, jaki przeżywała w pracy.
Żywiła się głównie fast foodami, miała problemy z koncentracją i zapamiętywaniem („stałe szumy”), a jej wyniki w nauce pogorszyły się.

Po zaledwie tygodniowej kuracji magnezowej nastrój depresyjną ją opuścił,
z kolei jej pamięć krótkotrwała i IQ wróciły do poprzedniego stanu.

35-latka z historią depresji poporodowej, w ciąży z czwartym dzieckiem. Przyjmowała 200 mg glicynianu magnezu z każdym posiłkiem. Ciąża przebiegła bez powikłań, a po urodzeniu („zdrowego, spokojnego, o normalnej wadze”) dziecka, depresja nie powtórzyła się.

40-letni mężczyzna, niespokojny, rozgadany, rozdrażniony, umiarkowanie depresyjny.
Palący, pijący i zażywający kokainę.
Podczas badania przyjmował 125 mg z każdym posiłkiem i przed snem.

W ciągu tygodnia zniknęły jego objawy,

podobnie jak potrzeba palenia, picia i zażywania kokainy. Jego „wilczy apetyt został stłumiony i
nastąpiła korzystna utrata wagi.”

Wciąż jednak zbyt mało jest badań nad leczeniem lub choćby wspomaganiem leczenia chorób psychicznych magnezem, które byłyby dobrze zaprojektowane i przeprowadzone na próbie odpowiedniej wielkości.[/i]

Nie tylko państwo Eby zainteresowali się wpływem magnezu na zdrowie psychiczne. Z badań wynika, że wpływa on na niemal każdy element depresji. Jego deficyty sprzyjają jej rozwojowi, a większość populacji (60-80 procent!) posiada choćby umiarkowany niedobór tego pierwiastka. Na szczęście suplementowanie jest łatwe i bezpieczne, pod warunkiem posiadania zdrowych nerek.

Niezłomny strażnik spokoju

A więc jak to działa? Magnez umiejscawia się wygodnie wraz z wapniem i kwasem glutaminowym w synapsach, pomiędzy dwoma neuronami. Wapń i kwas glutaminowy są pobudzające, w nadmiarze zaś toksyczne, ponieważ aktywują niebezpieczny receptor. Tu do akcji przystępuje magnez, który rozsiada się na owym receptorze, nie pozwalając na jego aktywację. Staje się strażnikiem. Jednak jego deficyt nie pozwala na pełnienie tej zaszczytnej funkcji, dając pole do popisu glutaminianowi i wapniowi. Te bez ograniczeń aktywują niepożądane receptory, co w dłuższej perspektywie prowadzi do uszkodzenia neuronów, a ostatecznie do śmierci komórek mózgowych. Niestety, nie są to stany łatwe do odwrócenia czy zrekompensowania.

Przyjrzyjmy się modelowi depresji powstałej w wyniku stresu. Dziś wiemy już, że przewlekły stres powoduje nadmierną produkcję kortyzolu (tzw. hormonu stresu). W zbyt dużej ilości może on spowodować uszkodzenie hipokampa (odpowiedzialnego głównie za pamięć a więc uczenie się) i upośledzenia jego funkcji. To prowadzi do stałego odczuwania stresu i nastrojów depresyjnych. Wydaje się, że magnez działa na wielu poziomach osi hormonalnej (podwzgórze-przysadka-nadnercza) i reguluje reakcje na stres. Potrafi hamować zapędy hipokampu do stymulowania produkcji hormonów stresu. Innymi słowy, „wycisza” hipokamp, by ten nie prowokował osi hormonalnej do wyrzutów np. kortyzolu. Magnez zmniejsza również wydzielanie ACTH – hormonu pobudzającego korę nadnerczy do produkowania wspomnianego już hormonu stresu. Dodatkowo, magnez potrafi zadziałać na barierę krew-mózg w ten sposób, że zapobiega przedostawaniu się hormonu stresu do mózgu. Wszystko to sprawia, że można nazwać go najlepszym i niezawodnym antydepresantem.

Kiedy przeżywamy stres, magnez jest izolowany oraz wydalany z moczem. Dr Emily Deans spekuluje, że być może w przeszłości podczas doświadczania stresu w sytuacji zbieracko-łowieckiej, by przetrwać, potrzebowaliśmy masywnych wyrzutów hormonów stresu. Dana sytuacja została opanowana (lub nie), a zagrożenie znikało. Dieta, którą dysponował wtedy człowiek, była nasycona magnezem, dzięki czemu łatwo było uzupełnić jego zasoby. Być może jednak to nie deficyt magnezu powoduje depresję i wyolbrzymione reakcje na stres. Może za wszystko odpowiedzialny jest przewlekły stres, a niedobory magnezu są jego biomarkerem. Mimo wszystko nie zaszkodzi profilaktycznie wyrównywać poziomu magnezu, a samemu związkowi przyczynowo-skutkowemu poświęcić więcej uwagi i badań. Depresja to bardzo kosztowna i wyniszczająca choroba.
Gdyby udało nam się złagodzić choćby część tych obciążeń z pomocą odpowiedniej ilości wody mineralnej
powinniśmy wiedzieć, czy jest to opcja możliwa do rozważania – dodaje dr Deans.

Istnieje tylko kilka badań nad relacją pomiędzy magnezem i przypadłościami na tle psychicznym. Są badania dotyczące PMS (zespołu napięcia przedmiesiączkowego) czy zespołu chronicznego zmęczenia. Przeprowadzono również dwa jawne badania (a więc takie, w których badani od początku byli świadomi celu badania i tego, do której grupy przynależą) nad manią. Napisano też pracę, w której postawiono tezę, że niedobór magnezu może zaostrzyć objawy schizofrenii. Nie ma jednak żadnych ostatecznych wniosków, a to jest oczywiście dosyć niepokojące. Dlaczego tak ogromne środki przeznaczane są na badania nad lekami na depresję, schizofrenię czy zaburzenia dwubiegunowe, gdy pod ręką mamy tani, wiarygodny i naturalny środek, który nie został jeszcze należycie zbadany?

Mądre suplementowanie kluczem do sukcesu

Istnieją jednak pewne zasady bezpieczeństwa w odniesieniu do suplementowania tego pierwiastka. Jeżeli nerki pracują prawidłowo, nie ma objawów miastenii, niedrożności jelit lub bradykardii, możemy bez przeszkód suplementować magnez. Jednak zakłóca on wchłanianie niektórych leków, m.in. digoxinu, nitrofurantoiny, biofosfonianów i niektórych leków przeciw malarii. Może redukować skuteczność chloropromazyny, przyjmowanych doustnie leków przeciwzakrzepowych, chinoliny i antybiotyków tetracyklinowych.

Tlenek magnezu jest najtańszym z dostępnych preparatów, podobnie jak cytrynian magnezu, który jednak w nadmiarze może wywołać biegunkę. Magnez bowiem jest świetnym lekarstwem na zaparcia. Tlenek jest trudniej przyswajalny, ale miesięczna kuracja powinna zacząć dawać efekty. Osoby z krótkim jelitem (zwykle w wyniku operacji, podczas której usuwana jest duża jego część) mogą spróbować suplementacji z olejkiem magnezowym. Dobrym sposobem jest również kąpiel z dodatkiem soli Ojca Beno. Poza biegunką magnez może wywołać nadmierne uspokojenie (uśpienie) i objawy zatrucia magnezem (niezwykle rzadko w przypadku prawidłowej pracy nerek):

niskie ciśnienie krwi,
dezorientację,
arytmię,
osłabienie mięśni,
zmęczenie.

Ponadto magnez transportowany jest tą samą drogą, co cynk i wapń, pierwiastki te mogą zatem utrudniać sobie nawzajem wchłanianie. Niektórzy dietetycy zalecają dzienne spożycie na poziomie 400-800 mg. Przeciętny człowiek dorosły może suplementować 250-300 mg bez żadnych obaw. Oczywiście, dla własnego bezpieczeństwa należy skonsultować się z lekarzem, choćby po to by wykluczyć choroby nerek.

Ciekawostki:
Depresja związana jest z ogólnoustrojowym stanem zapalnym oraz odpornością komórek, niezwiązaną z produkcją przeciwciał. Podobne zależności daje się zaobserwować przy niedoborze magnezu.
Badania na zwierzętach wykazały, że odpowiednia ilość magnezu może ochronić mózg przed depresją i stanami lękowymi po jego rozległym urazie.

Najlepszymi źródłami magnezu w diecie zachodniej są produkty pełnoziarniste. Należy jednak zauważyć, że skład ziaren, a szczególnie zawarte w nich fityniany, mogą nieco utrudniać wchłanianie. Skupić warto się szczególnie na:

fasoli,
warzywach o ciemnych, zielonych liściach,
orzechach.

Niektóre z nich są też źródłami kwasu foliowego, a jego niedobór jest również łączony ze stanami depresyjnymi.
Źródło: https://www.psychologytoday.com/blog/ev ... chill-pill
Opracowała Ewa Wysocka

http://system.send360.pl/redirect/index ... NoaWthJTJm

co najbardziej usuwa magnez?
cukier, alkohol i wapń....

[Toshi]

Jest tu duzo informacji o berberysie. Mogę potwierdzić że brałem dwie na raz z różnych firm duże dawki i w ogóle nie działa na depresję. Nawet w 1 procencie nic się nie zmieniło

[Toshi]

Mam do was pytanie
Praktycznie oprócz komplementów i jedzenia nic mnie nie cieszy.
Nie mam na nic chęci szybko się poddaję
Jeśli kupię 5 htp aby brać rano
L dopa na dopaminę popołudniu i b complex b50
A na noc l tryptofan to będzie ok?

[blueray21]

Nie będzie ok!
Chcesz uzdrawiać psychikę fizycznymi sposobami, to nigdy się nie udaje.
Znajdź dobrego bioenergoterapeutę lub jasnowidza, tak będzie najszybciej. Powie ci co jest przeszkodą w twoim przypadku, czy np. podczepienie obcej istoty, czy robaki, od pierwszego może cię nawet uwolnić. Generalnie będziesz wiedział "na czym stoisz, a na czym leżysz" i jaki ma to związek z twoją karną, ewentualnie z planem przedurodzeniowym.
Alternatywnie możesz próbować się wpasować w Mową Germańską Medycynę, dowiesz się więcej o sobie.
Tzw. depresja, jeśli jej doświadczasz rzeczywiście, ma mnóstwo różnorakich przyczyn ale fizyczne niedobory są tu igłą w stogu siana.

[Toshi]

Wyleczyłem ją kiedyś wodą i soda. Potem się już nie udawało stąd ostatnio pytałem czy mogli coś zrobić z wodą utlenioną, że kiedyś działała a potem piłem i piłem i zero efektów.
Wszystko zaczęło się od antybiotyków. Najpierw leki potem depresja, lek, niskie poczucie wartości. Utrata pamięci. Brałem dużo probiotyków i kiszonek domowych ale to nie działa.
Odkąd walczę z candida większość rzeczy się naprawiła. Jestem inną osobą, ale nadal mało co mnie cieszy i nie mogę zapamiętać informacji na stałe. Przez co moje życie jest bez sensu. Wykonuję pracę poniżej mojej godności, jestem samotny bo teraz tylko pieniądze są ważne.

[Toshi]

Szczerze pije teraz mms z dmso. Według Humble leczy depresję i alzheimera. Oczywiście pewnie zaraz się dowiem, że to bzdury. Cóż próbuje ostatni raz i mam to w du... Przyjdzie też bentonit na candide.
Do tego keto której nie lubię, ale tylko tak powstrzymuję ten głód cukru.
Jak to nie pomoże to się poddaję naprawdę.
Na tych specjalistów mnie nie stać. Zarabiam 3600 w Warszawie także sam wiem na nic mnie nie stać. Byłem u dwóch specjalistów od biorezonans. Jeden miał gdzieś wszystko co mu mówiłem. Dla niego jest tylko borelioza pomimo, że nie mam żadnych objawów. Problemy z pamięcią mam od 16 lat i raczej bym wiedział że mam kleszcza.
Ok to poszedłem do drugiej pani ona stwierdziła tylko candida, helicobacter i jakaś bakterię.
Tyle są te biorezonanse warte.

[blueray21]

To nie biorezonanse są tyle warte, tylko ich operatorzy. Maszyn jest dużo i bardzo różne, nawet jeśli skan i jego wyniki nie zależą od operatora, to docelowo musi on je przywołać i zinterpretować.
To są nieocenione narzędzia we właściwych rękach.
Leczyłeś się WU i sodą, ale jak widać się nie wyleczyłeś, innymi słowy na jaki czas zamaskowałeś objawy,
Candida przez tyle lat to już musi być systemowa, czyli z przerostami, tego się nie da szybko opanować, zobacz w odpowiednim wątku jak ludzie z nią walczą.
Jeśli bakteria, którą wykryła ci kobieta na biorezonansie nazywa się E, Coli, to już ona sama wystarczy aby doprowadzić cię do samobójstwa, kolonizuje różne organy i wydzielane przez nią toksyny dostają się do mózgu.
Aby borelioza była aktywna nie potrzeba żadnego kleszcza, prawie wszyscy nosimy w sobie kilka szczepów borelii, które zwykle nie są aktywne, ale w tym układzie nie stać cię na usuwanie jej metodami elektronicznymi, bo to spory koszt. Żeby ją aktywować potrzeba zwykle zakwaszenia organizmu i jakiegoś rodzaju szoku.
Reasumując: aby cokolwiek zrobić, musisz zacząć od podstaw - najpierw utrzymywać oH organizmu mierzone w moczu, w dzień pomiędzy 7 a 8 - czyli soda, kwasek cytrynowy i paski do mierzenia pH. Nie sądzę aby MMS z DMSO dało ci znaczące rezultaty, to ubija różne patogeny, może nawet nieco dokucza boreliom, ale one, jeśli są, to potrafią się świetnie schować, nie mówiąc już, że mają dziesiątki wspomagaczy w koinfekcjach. Organizm trzeba traktować holistycznie czyli całościowo, jak widzisz akcje, jeśli przynoszą rezultaty, to nie na długo. Antybiotyki, niestety nieumiejętnie stosowane mogą przynieść więcej strat niż pożytku. Zaburzenia pamięci, tak czy owak, są związanie z niedotlenianiem mózgu, kiepskie krążenie, noże gęsta krew lub mocno zatruta lekami, toksynami patogenów i innymi, metalami, to trzeba ustalić. WU i MMS są silnymi utleniaczami i chwilowo mogą dawać poprawę, ale nadmiar utleniaczy to tzw. wolne rodniki, które spowodują inne szkody. Na koniec pozostaje psychika, twój organizm potrafi cię uzdrowić ze wszelkich przypadłości, to mamy w sobie, trzeba mu tylko stworzyć warunki fizyczne do tego i psychiczne, czyli zero negatywnego myślenia, nigdy się nie poddajemy, omijamy negatywne emocje i odpuszczany sobie całą przeszłość, wszystkim innym również.
To tak w skrócie, uzdrawianie rozpoczyna się od pozytywnego myślenia i etycznego pokonywania "przeszkód" życiowych.

[zdro]

U mnie P-5-P, Benfotiamina, Lion's Mane i pestki z dyni wniosly duza poprawe.
Ja to widzwe wszystko bardziej z perspektywy teorii terenowej i nie obwiniam bakterii o problem. IMHO one raczej sa jak muchy latajace w smieciach. Problemem sa glownie pasozyty w tym trujace grzyby. Bez diety eliminacyjne ciezko bedzie to wybic, pasozyty moga nosic w sobie spory ladunek toksycznych substancji. Pektyna jablkowa dobra na odtrucie, tez z radiacji.
Na pasozyty tez czosnek i ziola, przyprawy. Jak stan zapalny sie obnizy to i nastroj wrac. Nie wszystkie ziola i specyfiki moga byc pomocne w danym momencie.
Koloidy srebra i zlota w mojej opinii zbawienie na te czasy. Do tego boraks, jod itd.

[Kiszka]

…i przy tym wszystkim nie zapominajmy o czynnikach zewnętrznych, które bardzo ale to bardzo wpływają na nas czyli : mega smog elektromagnetyczny, HARP, LOFAR itp itd !

[beadnorsi]

". Antybiotyki, niestety nieumiejętnie stosowane mogą przynieść więcej strat niż pożytku. Zaburzenia pamięci, tak czy owak, są związanie z niedotlenianiem mózgu, kiepskie krążenie, noże gęsta krew lub mocno zatruta lekami, toksynami patogenów i innymi, metalami, to trzeba ustalić."


Jak najlepiej i najszybciej oczyscic krew?

[grzegorzadam]

RUMINACJA !!

Kortyzol hamuje grasicę, obniża selen ,zwiększa ryzyko nowotworów

https://www.everydayhealth.com/emotiona ... ur-health/
" "Chociaż przebaczenie nie jest jedyną dostępną strategią radzenia sobie z przeciwnościami losu, zgodnie z tym modelem przebaczenia jest to jedna z bardziej skutecznych reakcji na zmniejszenie postrzegania stresu i poprawę zdrowia" - zauważają autorzy badania.

I odwrotnie, stres - a zwłaszcza hormon stresu kortyzol - ma szereg negatywnych skutków dla układów w całym organizmie. Przewlekle podwyższony poziom kortyzolu może zmniejszyć rozmiar części mózgu, w tym hipokampu, który jest odpowiedzialny za przekształcanie doświadczeń we wspomnienia, mówi Worthington. To właśnie z powodu tego związku stresu z kortyzolem, niezdolność do wybaczania i odpuszczania pewnych stresów może potencjalnie wpływać na pamięć, dodaje.

W jednym z badań naukowcy sprawdzili, czy poziom kortyzolu we krwi wpływa na pamięć u ponad 2200 zdrowych osób w średnim wieku. Na potrzeby badania naukowcy zmierzyli poziom kortyzolu we krwi i porównali go z wynikami uczestników w testach pamięci i percepcji wzrokowej oraz poziomem istoty szarej w mózgu mierzonym za pomocą skanów mózgu (istota szara to miejsce, w którym mózg przetwarza informacje). Okazało się, że osoby, zwłaszcza kobiety, które miały wysoki poziom kortyzolu, z czasem miały gorszą pamięć i osiągały gorsze wyniki w testach poznawczych. Z czasem okazało się również, że mają mniej istoty szarej w niektórych częściach mózgu.

Kortyzol sieje spustoszenie także w innych częściach ciała. Wpływa na układ odpornościowy na poziomie komórkowym, co oznacza, że może wyrządzić rozległe szkody we wszystkich częściach ciała, na które wpływa układ odpornościowy w nieprzewidywalny sposób, wyjaśnia Worthington. "Może zakłócić wszystko, od układu seksualnego i rozrodczego po układ żołądkowo-jelitowy, a także zdolność do walki z chorobami i zmęczeniem" - mówi Worthington.


2. Przebaczenie aktywuje przywspółczulny układ nerwowy, co jest dobrą wiadomością dla serca.
Według Worthingtona przebaczenie wpływa również na przywspółczulny układ nerwowy, który spowalnia oddychanie i tętno oraz zwiększa trawienie. Jest on również znany jako reakcja "odpocznij i przetraw" (kontrolująca zwykłe funkcje organizmu) - lub przeciwieństwo reakcji stresowej "walcz lub uciekaj" (która przygotowuje organizm do bardziej wytężonej aktywności fizycznej). mówi Worthington. Wszystko, co dana osoba może zrobić, aby się uspokoić, gdy odczuwa duży stres, aktywuje w ten sposób przywspółczulny układ nerwowy (w tym praktykowanie wybaczania) i może być pomocne dla umysłu i ciała, ponieważ przywraca równowagę współczulnego i przywspółczulnego układu nerwowego.

Istnieją badania sugerujące, że efekty te mogą być znaczące pod względem wpływu na wyniki zdrowotne, takie jak funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego.

W metaanalizie naukowcy odkryli, że gniew i wrogość są powiązane ze zwiększonym ryzykiem chorób serca, a także gorszymi wynikami u osób, które już je mają.

W innym badaniu zbadano przebaczenie jako czynnik predykcyjny śmiertelności i stwierdzono statystycznie istotny związek. Autorzy zauważyli, że wybaczanie innym wiązało się ze zmniejszonym ryzykiem śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny w okresie badania.

3. Przebaczenie pomaga mniej ruminować (co może pomóc obniżyć ryzyko zaburzeń psychicznych)
Według Worthingtona, akt nieprzebaczenia komuś lub odmowy przebaczenia komuś prawie zawsze charakteryzuje się ruminacją, czyli odtwarzaniem czegoś w kółko w umyśle.

"Wszyscy ruminujemy, ale sposób, w jaki to robimy, jest w pewnym sensie indywidualny. Niektórzy ludzie robią to ze złością, inni beznadziejnie lub czują się przygnębieni. Inni robią to z niepokojem" - mówi Worthington. A jeśli ruminacja staje się nawykiem, może prowadzić do zaburzeń psychicznych.

"Ruminacja to uniwersalny zły chłopiec zdrowia psychicznego" - dodaje Worthington.

Współczulny i przywspółczulny układ nerwowy współpracują ze sobą, dzięki czemu organizm może regulować ciśnienie krwi i tętno oraz funkcjonować tak, jak powinien, zarówno w stresujących, jak i niestresujących sytuacjach. Jednak gdy dana osoba znajduje się pod wpływem przewlekłego stresu - co może mieć miejsce, gdy ktoś trzyma w sobie gniew - ciało może zbyt długo pozostawać w reakcji walki lub ucieczki.

"Przywspółczulny układ nerwowy jest uspokajającą częścią układu nerwowego, więc wyłącza nadmierne pobudzenie określonych obszarów" -


W zależności od rodzaju ruminacji (czy robisz to w sposób, który rodzi beznadziejność, depresję, lęk lub inne uczucia), te inwazyjne, powtarzające się myśli mogą ostatecznie powodować zaburzenia gniewu, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD), zespół stresu pourazowego (PTSD), lęk, depresję lub zaburzenia psychosomatyczne, w których stres i niepokój powodują dolegliwości fizyczne, takie jak ból brzucha lub migreny.


Według badania, które objęło ponad 1800 czarnoskórych dorosłych, czarnoskóre kobiety częściej niż czarnoskórzy mężczyźni doświadczały bardziej stresujących wydarzeń życiowych i angażowały się w ruminacje, co spowodowało trwały wzrost nadciśnienia tętniczego w ciągu 13 lat obserwacji osób biorących udział w badaniu.

"Kiedy ludzie są w stanie wybaczyć, nadal do pewnego stopnia ruminują, ale są w stanie uwolnić się od goryczy i złości" - mówi Worthington. "Przebaczenie nie eliminuje ruminacji, ale może zmniejszyć ich toksyczność".

Z dodatkowym raportowaniem przez Angelę Haupt.

Jak najlepiej i najszybciej oczyscic krew?

ZIOŁA >>

yerba, gojnik, i wiele, wiele innych,
woda solona, soda, wit.c > h2o2...
edit: soki warzywne ,
multum

[grzegorzadam]

https://pubmedinfo.org/2023/08/24/depresja/
" Serotoninowa teoria depresji: systematyczny przegląd dowodów

Jednym z obszarów badań, które uwzględniliśmy, były badania porównujące poziomy serotoniny i produktów jej rozpadu we krwi lub płynie mózgowym.
Ogólnie rzecz biorąc, badania te nie wykazały różnicy między osobami z depresją a osobami bez depresji.

Inny obszar badań koncentrował się na receptorach serotoniny, które są białkami na końcach nerwów, z którymi łączy się serotonina i które mogą przekazywać lub hamować działanie serotoniny.

Badania nad najczęściej badanym receptorem serotoniny sugerowały albo brak różnicy między osobami z depresją i osobami bez depresji, albo że aktywność serotoniny była
w rzeczywistości zwiększona u osób z depresją
– odwrotnie do przewidywań w teorii serotoniny.

Badania nad “transporterem” serotoniny, czyli białkiem, które pomaga zakończyć działanie serotoniny (jest to białko, na które działają SSRI), również sugerowały, że aktywność serotoniny była zwiększona u osób z depresją.

Wyniki te można jednak wyjaśnić faktem, że wielu uczestników tych badań stosowało lub obecnie stosuje leki przeciwdepresyjne.

Przyjrzeliśmy się również badaniom, które sprawdzały, czy depresję można wywołać u ochotników poprzez sztuczne obniżenie poziomu serotoniny. Dwa systematyczne przeglądy z 2006 i 2007 roku oraz próba dziesięciu najnowszych badań (w czasie, gdy prowadzono obecne badania) wykazały,

że obniżenie poziomu serotoniny nie wywołało depresji u setek zdrowych ochotników.

Jeden z przeglądów wykazał bardzo słabe dowody na efekt w małej podgrupie osób z rodzinną historią depresji, ale dotyczyło to tylko 75 uczestników.

Bardzo duże badania obejmujące dziesiątki tysięcy pacjentów dotyczyły zmienności genów,
w tym genu zawierającego instrukcje dotyczące wytwarzania transportera serotoniny.

Nie stwierdzono różnicy w częstotliwości odmian tego genu między osobami z depresją a zdrowymi osobami z grupy kontrolnej.

Chociaż słynne wczesne badanie wykazało związek między genem transportera serotoniny a stresującymi wydarzeniami życiowymi, większe, bardziej kompleksowe badania sugerują,

że taki związek nie istnieje.

Stresujące wydarzenia życiowe same w sobie wywierały jednak silny wpływ na późniejsze ryzyko rozwoju depresji.

Niektóre z badań w naszym przeglądzie, które obejmowały osoby przyjmujące lub wcześniej przyjmujące leki przeciwdepresyjne, wykazały dowody na to, że leki przeciwdepresyjne mogą faktycznie obniżać stężenie lub aktywność serotoniny."

[grzegorzadam]

witaminy i minerały >> myk skuteczny, koniom podają, ludziom zbędne
https://podkowa.eu/pl/c/Witaminy/113

warto zasubskrybować

z http://www.orthomolecular.org/resources ... 5n03.shtml

DO NATYCHMIASTOWEGO PUBLIKOWANIA
Serwis informacyjny medycyny ortomolekularnej, 17 stycznia 2019 r.

60 lat badań i odkrycia ortomolekularnego podejścia do psychiatrii Abrama Hoffera

przez Roberta Sealeya, Roberta G. Smitha i Andrew W. Saula

(OMNS, 17 stycznia 2019 r.) Abram Hoffer, PhD, MD, miał niezwykłą karierę. Zanim został lekarzem, bardzo interesował się chemią. W latach czterdziestych studiował biochemię i zdobył dogłębną wiedzę na temat metabolizmu, enzymów i niezbędnych składników odżywczych, w tym witamin. Hoffer ukończył studia medyczne w 1949 roku, wybierając psychiatrię jako swoją specjalizację. Zainteresował się badaniami psychiatrycznymi. Rozważał biochemiczne przyczyny objawów pacjentów, opracował metody leczenia naprawczego i pomógł tysiącom pacjentów.

Wykorzystując swoją wiedzę z biochemii w badaniach psychiatrycznych, Hoffer dokonał szeregu przełomowych odkryć. Rozpoczął pracę w Saskatchewan w latach pięćdziesiątych XX wieku i współpracował z kolegami przy badaniach nad schizofrenią. Udoskonalili metody leczenia i opracowali obiecujące podejście kliniczne obejmujące stosowanie suplementów niezbędnych składników odżywczych. Linus Pauling ukuł termin „medycyna ortomolekularna”, aby opisać wykorzystanie niezbędnych składników odżywczych – naturalnych cząsteczek stosowanych w organizmie – w celu zapobiegania chorobom i ich odwracania.

Przez dziesięciolecia Hoffer dzielił się swoimi odkryciami oraz pisał książki i artykuły, aby edukować społeczeństwo. Jego dziedzictwo obejmuje ponad 35 książek i setki artykułów w czasopismach, które wyjaśniają jego podejście biochemiczne, leżące u jego podstaw koncepcje, doświadczenie kliniczne, badania i odkrycia. Spostrzeżenia, eksperymenty, schematy kliniczne, raporty i metody Hoffera są nadal aktualne i ważne.

Hipotezy, badania, odkrycia Hoffera
Setki rozpaczliwie chorych na psychozę i depresję pacjentów konsultowało się z doktorem Hofferem, zastanawiając się, w jaki sposób nowo wykwalifikowany psychiatra może im pomóc. Najwyraźniej większość z nich nie miała nadziei na wyzdrowienie.

Hoffer zakwestionował skuteczność ówczesnych metod leczenia, takich jak

wywoływanie śpiączki i drgawek,
operacja mózgu lub porażenie prądem,

ponieważ uzasadnienie wyleczenia nie było oczywiste.

Wiedza Hoffera na temat biochemii i metod badawczych dała mu przewagę nad większością lekarzy i psychiatrów. Ciekawiąc się pierwotnymi przyczynami poważnych chorób psychicznych, Hoffer zebrał szczegółowe historie i zastanawiał się, czy leżące u ich podstaw zaburzenia medyczne i/lub biochemiczne mogą powodować poważne choroby psychiczne. Zbierając historie pacjentów, Hoffer zauważył szereg objawów, w tym halucynacje i wahania nastroju, a także podstawowe problemy, takie jak niedożywienie, przewlekłe infekcje lub problemy z alkoholem. Postanowił pomóc swoim psychotycznym pacjentom w stabilizacji i powrocie do zdrowia.

Dr Hoffer i jego zespół skupili się na schizofrenii, dokumentując pierwsze badania w psychiatrii prowadzone metodą podwójnie ślepej próby, kontrolowane placebo, opisując swoje hipotezy, odkrycia i schematy leczenia. Pod koniec lat pięćdziesiątych zespół doniósł, że u podgrupy pacjentów psychotycznych poprawa nastąpiła po przyjęciu optymalnych dawek witamin i innych suplementów diety, które pomogły przywrócić i utrzymać normalne funkcjonowanie mózgu. Niedożywionych pacjentów zachęcano do poprawy diety, a alkoholików do umiarkowanego picia.

Przez sześć dekad Abram Hoffer nawiązał kontakty z wieloma lekarzami i psychiatrami. Jego wczesne książki wyjaśniały, w jaki sposób on i jego zespół badali psychozy, zaburzenia metabolizmu i opracowywali terapie regenerujące. Książki napisane dla klinicystów zachęcały pracowników służby zdrowia do rozważenia pierwotnej przyczyny epizodów u każdego pacjenta przed przepisaniem leczenia. Książki napisane dla laików przedstawiają historie powrotu do zdrowia pacjentów. Jednak pomimo maratonów wysiłków Hoffera mających na celu edukację opinii publicznej na temat jego badań, metod leczenia naprawczego i powrotu do zdrowia pacjentów, jego podejście biochemiczne zostało odrzucone przez sceptycznych opiekunów głównego nurtu psychiatrii. Było to częściowo oparte na badaniach rzekomo mających na celu powtórzenie badań Hoffera, w których pacjentom często podawano stałe dawki niacyny, zbyt mały, aby mieć jakikolwiek wpływ. Hoffer odkrył, że dawkę niezbędną dla każdego pacjenta należy ustalić indywidualnie i może ona wynosić nawet 10 gramów dziennie lub więcej, podczas gdy w powtórzonych badaniach stosowano znacznie niższe dawki i nie zwiększano ich aż do uzyskania korzystnych efektów, jak sugerował Hoffer.

Wspomnienia naukowe Hoffera Adventures in Psychiatry (2005) przedstawiają jego wczesne doświadczenia jako psychiatry. W tamtych latach najgorsi pacjenci trafiali do przytułków; niektórzy pozostali przez dziesięciolecia. Leczenie w placówce Weyburn w Saskatchewan obejmowało terapię insuliną w śpiączce, napady padaczkowe wywołane metrazolem, analizę doświadczeń z dzieciństwa, lobotomię i EW (terapię wstrząsami elektrowstrząsowymi). Zauważając, że u niewielu pacjentów z psychozą nastąpiła poprawa, mimo to dr Hoffer wierzył, że przynajmniej niektórzy pacjenci z psychozą mogliby wyzdrowieć, gdyby otrzymali lepszą jakość opieki i bezpieczniejsze leczenie, odpowiednie do podstawowego stanu medycznego, metabolicznego i/lub odżywienia każdego pacjenta.

Biorąc pod uwagę chemiczne podstawy psychozy
Tymczasem tysiące kilometrów dalej, w Anglii, dr H. Osmond i dr J. Smythies wysunęli teorię, że zaburzenie metabolizmu katecholamin może u niektórych pacjentów powodować psychozę. Po odrzuceniu tej możliwości przez starszych psychiatrów w Wielkiej Brytanii dr Osmond wyemigrował do Saskatchewan, gdzie poznał doktora Hoffera. Doktor Hoffer uznał pomysły Osmonda i Smythiesa za intrygujące i zgodził się na współpracę i badanie biochemicznych podstaw psychozy, mając nadzieję na poprawę jakości opieki. Studiując historie przypadków swoich pacjentów, zauważyli, że pewne podstawowe schorzenia wydają się powodować lub przyczyniać się do nastrojów depresyjnych i lękowych, a także epizodów psychozy, zniekształceń percepcji i halucynacji. Doszli do wniosku, że wszelkie choroby współistniejące mogą wpływać na chemię mózgu pacjentów.

Niektórzy pacjenci psychotyczni byli niedożywieni lub wrażliwi na określone pokarmy. W USA na początku XX wieku choroba zwana pelagrą (objawy obejmują zapalenie skóry, biegunkę i demencję) zabiła tysiące pacjentów. Badania przeprowadzone przez Goldberga w latach dwudziestych XX wieku oraz Elvehjema i wsp. w latach trzydziestych XX wieku ostatecznie powiązały pelagrę z dietą opartą na kukurydzy, ubogą w witaminy, zwłaszcza witaminę B3. Pacjenci wyzdrowiali tylko wtedy, gdy stosowali bardziej pożywną dietę lub otrzymywali odpowiednie dawki witaminy B3 lub jej prekursora, tryptofanu, znajdującego się w kukurydzy odpowiednio przetworzonej i poddanej działaniu zasad. Pelagra stała się w dużej mierze zapomnianą diagnozą po wzmocnieniu pszenicy niacyną i innymi witaminami w latach czterdziestych XX wieku. Jednak teraz wiemy, że wtórna pelagra może nadal rozwijać się po spożyciu zbyt dużej ilości alkoholu lub podczas dializy nerek bez suplementów witaminowych.

Pacjenci z nieleczoną kiłą w końcu popadli w psychozę. Gdyby ci pacjenci byli umieszczani w szpitalach psychiatrycznych bez poddania się kiedykolwiek testom na choroby przenoszone drogą płciową lub leczeniu penicyliną, ich infekcje mogłyby postępować i powodować jeszcze gorsze epizody psychozy. Jeśli nie otrzymają odpowiedniego leczenia infekcji, mogą umrzeć.

Niektórzy pacjenci nadużywali alkoholu, aż popadli w psychozę. Jeszcze inni pacjenci zażywali zioła lub związki halucynogenne, takie jak LSD, które w tamtym czasie były legalnie dostępne. Wczesne metody leczenia chorób psychicznych nie mogły pomóc ani wyleczyć zaburzeń biochemicznych spowodowanych nadmiernym piciem lub zażywaniem narkotyków. Pacjenci ci potrzebowali programów detoksykacji i rehabilitacji, a także żywienia wspomagającego.

Najwyraźniej niedobory żywieniowe, infekcje i substancje odurzające mogą zakłócać chemię mózgu pacjentów i wywoływać epizody psychotyczne. Jednakże podgrupa wczesnych pacjentów Hoffera i Osmonda nie miała tych problemów. Wiedza ta zasugerowała rewizję hipotezy Osmonda i Smythiesa, że ​​zaburzenie metabolizmu adrenaliny może powodować halucynacje u niektórych pacjentów.

Zaburzenia metabolizmu mogą powodować halucynogenne produkty uboczne:

hipoteza dotycząca adrenochromu

W ramach swoich badań Abram Hoffer dokonał przeglądu
listy związków halucynogennych, w tym meskaliny, pejotlu i ibogainy.

Jego książka „ Halucynogeny, opublikowana w 1967 r., stanowi fascynującą lekturę dla każdego, kto chce wiedzieć, jakiego rodzaju związki mogą powodować u ludzi halucynacje, urojenia, psychozy, depresję i/lub stany lękowe.

Kiedy Hoffer dokonał przeglądu struktury chemicznej związków halucynogennych,

zauważył wspólną cechę – „szkielet indolowy”.

Przypominając hipotezę Osmonda i Smythiesa, Hoffer zastanawiał się, czy niektóre metabolity katecholamin (biochemicznych prekursorów neuroprzekaźników w mózgu) na bazie indolu mogą powodować psychozę. Analizując produkty uboczne metabolizmu adrenaliny, Hoffer zauważył, że zarówno adrenochrom, jak i jego metabolit adrenolutyna mają podobną strukturę chemiczną indolu. Jednakże inny metabolit adenochromu, leukoadrenochrom, miał działanie uspokajające. Widocznie, niektórzy pacjenci gromadziliby adrenolutynę i popadali w psychozę, podczas gdy inni metabolizowali większość swojego adrenochromu do leukoadrenochomu (pozostając spokojni i racjonalni). Kilka zaburzeń metabolizmu może powodować lub przyczyniać się do psychozy, depresji i innych epizodów „psychiatrycznych”. Na przykład porfiria, zaburzenie biosyntezy hemoglobiny, może powodować halucynogenne produkty uboczne.

Hoffer i Osmond zastanawiali się, czy niektórzy z ich pacjentów mogą cierpieć na nieznane wcześniej zaburzenie metabolizmu adrenaliny. Argumentowali, że mniejszość pacjentów metabolizuje adrenalinę do adrenolutyny, co czyni ich podatnymi na epizody psychozy, lęku i depresji. Hoffer i jego współpracownicy zsyntetyzowali adrenochrom i adrenolutynę, a w ramach swoich badań sami przyjmowali te związki i podawali je badanym. Dowiedziawszy się, że bardzo małe dawki adrenochromu i adrenolutyny mogą powodować psychozę i depresję, Hoffer i Osmond postawili hipotezę, jak najlepiej leczyć tych pacjentów.

Opracowywanie terapii naprawczych w przypadku psychozy
Hoffer, Osmond i ich zespół przeczytali, że poprzednie badania wykazały, że optymalne dawki niektórych witamin pomogły niektórym pacjentom wyleczyć się z delirium i pelagry. Wspominając studia doktoranckie z chemii rolnictwa na Uniwersytecie w Minnesocie w latach czterdziestych XX wieku, Hoffer wiedział, że niezbędne aminy (tj. „witaminy”) są niezbędnymi składnikami odżywczymi. Wiedza ta sugerowała, że ​​odpowiednie dawki witamin i innych niezbędnych składników odżywczych mogą pomóc pacjentom psychotycznym wyleczyć się z halucynogennych produktów ubocznych metabolizmu adrenaliny, takich jak adrenolutyna.

Hoffer doszedł do wniosku, że witamina B3, akceptor metylu, może hamować produkcję adrenaliny. Postawił także hipotezę, że witamina C, przeciwutleniacz, może hamować utlenianie adrenaliny do adrenochromu. Hoffer zaproponował, że podzielone dzienne dawki witaminy B3 i witaminy C mogą obniżyć poziom adrenochromu i adrenolutyny u pacjentów psychotycznych, nie powodując przy tym problematycznych skutków ubocznych.

Jednym z problemów związanych z niacyną (formą witaminy B3) była jej tendencja do wywoływania krótkich, nieszkodliwych „zarumienień skóry”. Jednakże dr Hoffer zauważył, że większość pacjentów z psychozą nie zaczerwieniła się po przyjęciu niacyny, co sugeruje, że mieli większe wewnętrzne zapotrzebowanie na tę witaminę. Mimo to niektórzy pacjenci preferowali inne formy witaminy B3, takie jak niacynamid lub niacyna bez spłukiwania (heksanikotynian inozytolu, znany również jako heksaniacynian). Hoffer i Osmond podali, że optymalne dawki witamin B3 i C mogą pomóc 75% pacjentów psychotycznych w powrocie do zdrowia. Ich oparte na dowodach badania, prowadzone metodą podwójnie ślepej próby, kontrolowane placebo, opublikowano w czasopismach medycznych, ale zostały powszechnie zignorowane przez psychiatrów głównego nurtu, którzy polegali na lekach przeciwpsychotycznych, które łagodziły objawy, ale powodowały kłopotliwe skutki uboczne.

Powiązane odkrycie Hoffera, dotyczące stosowania niacyny w celu obniżenia poziomu cholesterolu LDL, zostało opublikowane w 1954 roku i zostało zweryfikowane przez dr Parsonsa z Mayo Clinic. Stało się to standardem w zakresie optymalizacji poziomu cholesterolu, chociaż późniejsze badania wykazały, że umiarkowanie wysoki poziom cholesterolu we krwi nie jest przyczyną chorób serca. Mimo to przemysł farmaceutyczny rozwinął wielomiliardowy przemysł sprzedający statyny obniżające nawet całkowicie normalny poziom cholesterolu we krwi.

Doktor Hoffer wyprzedził swoją epokę. Niewielu lekarzy i psychiatrów wśród jego rówieśników miało stopnie naukowe z chemii. Hoffer miał doktorat i badał szlaki biochemiczne ważne w mózgu. Lekarze głównego nurtu zaprzeczali istnieniu adrenochromu, odrzucali suplementy witaminowe i odmawiali pacjentom leczenia ortomolekularnego. Adrenochrom został opisany w 1937 roku przez Richtera i Greena wraz z enzymem, który może wytwarzać adrenochrom z adrenaliny. W 1960 roku naukowiec Julius Axelrod, badając metabolizm adrenaliny, poszukiwał adrenochromu i w 1964 roku zgłosił odkrycie tego metabolitu i odpowiedzialnego za niego enzymu.

Przez dziesięciolecia inni badacze stosowali metody naukowe do testowania adrenochromu i adrenolutyny oraz innych metabolitów katecholamin. Literatura naukowa potwierdziła istnienie związków na bazie indolu, w tym adrenochromu i innych aminochromów, w naszym metabolizmie biologicznym. Obecnie uważa się, że u pewnej podgrupy pacjentów można radykalnie poprawić suplementy niacyny – uważa się, że są to pacjenci „niacynozależni”.[1,2]

60-letni maraton edukacji społeczeństwa na temat medycyny ortomolekularnej
W 1966 roku Hoffer współpracował z doktorem Osmondem nad napisaniem książki zatytułowanej Jak żyć ze schizofrenią , poradnika dla laików mającego na celu edukację pacjentów i rodzin. W swoich wspomnieniach opublikowanych jako Adventures in Psychiatry Hoffer stwierdził, że książka ta zainspirowała doktora Linusa Paulinga do dodania słowa „ortho” do koncepcji medycyny „molekularnej” Paulinga, definiując w ten sposób medycynę ortomolekularną. Jedna z poprzednich książek Hoffera, Terapia niacyną w psychiatrii(opublikowany w 1962 r.), wyjaśnił, w jaki sposób terapia niacyną może pomóc niektórym pacjentom i podzielił się 60 opisami przypadków (wielu z tych pacjentów wyzdrowiało po przyjęciu optymalnych dawek witaminy B3 i witaminy C). Obecne badania potwierdziły oryginalne pomysły Hoffera i obecnie wiadomo, że terapia niacyną zapobiega epizodom psychotycznym w podgrupie pacjentów chorych na schizofrenię.[1]

Ze względu na rosnącą praktykę kliniczną Hoffera i maraton edukacji publicznej (pisanie, mówienie, tworzenie sieci kontaktów i nauczanie) potrzebował pomocy. W wydaniu Journal of Orthomolecular Medicine (JOM) z wiosny 2018 r . Steven Carter wspomina spotkanie z Abramem Hofferem w 1987 r. na rozmowie kwalifikacyjnej.[2] Carterowi zaproponowano dwie prace – redaktora Journal of Orthomolecular Medicine (JOM) i dyrektora wykonawczego Kanadyjskiej Fundacji Schizofrenii.

Przez ponad trzydzieści lat Steven Carter współpracował z Abramem Hofferem przy wydawaniu czasopisma Journal of Orthomolecular Medicine (JOM). Zachęcali naukowców i klinicystów do prowadzenia badań, stosowania podejścia ortomolekularnego i publikowania wyników swojej pracy klinicznej, pomagając pacjentom cierpiącym na schizofrenię, psychozę, zaburzenia koncentracji i nadpobudliwości psychoruchowej, autyzm, depresję, stany lękowe, chorobę afektywną dwubiegunową, alkoholizm, zaburzenia poznawcze związane z wiekiem problemy zdrowotne, artretyzm lub nowotwór. Jako redaktor JOM Steven Carter zachęcał doktora Hoffera i innych współzałożycieli medycyny ortomolekularnej do dzielenia się swoimi odkryciami poprzez pisanie książek i artykułów. Hoffer i Carter przez kilka dziesięcioleci zarządzali fundacją ISF i ISOM (Międzynarodowe Towarzystwo Medycyny Ortomolekularnej). Zorganizowali także konferencje Orthomolecular Medicine Today, aby edukować opinię publiczną na temat badań ortomolekularnych, odkryć, postępu klinicznego i sukcesów.

Medycyna ortomolekularna składa się z 3 etapów:

Przetestuj i zdiagnozuj pierwotną przyczynę(y) objawów każdego pacjenta,
Weź pod uwagę czynniki „biochemiczne” związane z przewlekłymi schorzeniami psychicznymi i fizycznymi, w tym niedoborami żywieniowymi, nieoptymalną dietą, infekcjami, spożyciem narkotyków i alkoholu, zaburzeniami metabolizmu i indywidualnością biochemiczną.
Przepisywanie/podawanie optymalnych dawek witamin, minerałów, aminokwasów, kofaktorów energetycznych i enzymatycznych w celu uzupełnienia innych terapii i pomocy pacjentom w przywróceniu i utrzymaniu zdrowia.
W latach 1949–2009 Abram Hoffer i jego współpracownicy badali, rozwijali i stosowali podejście ortomolekularne. Pomogli tysiącom pacjentów z psychozą, depresją i stanami lękowymi ustabilizować się, wyzdrowieć i dobrze żyć. Niestety, większość dzisiejszych psychiatrów nadal nie korzysta z „opieki naprawczej”. Zazwyczaj oferują leki na receptę, terapie rozmów i ECT (terapie szokowe). Dlatego większość pacjentów nadal nie otrzymuje leczenia ortomolekularnego.

Wierzymy, że podejście ortomolekularne może stać się standardem leczenia. Scena jest przygotowana dla współczesnych psychiatrów, którzy ponownie odkryją metody Hoffera, poznają podejście ortomolekularne, rozważą i zbadają czynniki chemiczne związane z psychozą i innymi chorobami psychicznymi, zdiagnozują podstawowe schorzenia, metaboliczne i żywieniowe oraz uzupełnią inne metody leczenia, przepisując schematy naprawcze.

W ciągu niezwykłej 60-letniej kariery Abrama Hoffera jego maraton edukacji publicznej zaowocował ponad 35 książkami i 600 artykułami do czasopism naukowych i medycznych. Zachęcamy czytelników do przeszukania publikacji Hoffera i poznania sposobu, w jaki traktował swoich pacjentów. Czytelnicy Journal of Orthomolecular Medicine , wyzdrowiali pacjenci oraz rodziny i przyjaciele medycyny ortomolekularnej mogą kontynuować maraton edukacji publicznej Abrama Hoffera, dzieląc się książkami, artykułami i historiami ozdrowień z zakresu ortomolekularności.


Bibliografia:
1. Xu XJ, Jiang GS. (2015) Podzbiór schizofrenii odpowiadający na niacynę – przegląd terapeutyczny. Eur Rev Med Pharmacol Sci. 19:988-997. https://www.europeanreview.org/wp/wp-co ... 88-997.pdf

2. Carter S. (2018) Refleksje na temat trzydziestu lat w czasopiśmie Journal of Orthomolecular Medicine. Journal of Orthomolecular Medicine 33 (6). https://isom.ca/article/reflections-thi ... r-medicine
Wybór książek napisanych przez Abrama Hoffera i współpracowników
(Pełna bibliografia dr Hoffera dotycząca żywienia jest opublikowana pod adresem http://www.doctoryourself.com/biblio_hoffer.html )

Hoffer A, Saul AW. (2015) Niacyna: prawdziwa historia: poznaj cudowne właściwości lecznicze niacyny. Basic Health Pub, Inc. ISBN-13: 978-1591202752.

Hoffer A (2010) Uzdrawianie za pomocą żywienia klinicznego (wydanie profesjonalne). Prasa CCNM. ASIN: B01K93KN5O.

Hoffer A, Saul AW. (2008) Medycyna ortomolekularna dla każdego: terapie megawitaminowe dla rodzin i lekarzy. Basic Health Pub, Inc. ISBN-13: 978-1591202264.

Hoffer A (2005) Przygody w psychiatrii: wspomnienia naukowe doktora Abrama Hoffera. pubie KOS. ISBN-13: 978-0973194562

Hoffer A. (1999) Ortomolekularne leczenie schizofrenii. McGraw-Hill Educ. ISBN-13: 978-0879839109.

Hoffer A, Osmond H (1992) Jak żyć ze schizofrenią. Prasa Cytadela. ISBN-13: 978-0806513829.

Hoffer A, Osmond H (1960) Chemiczne podstawy psychiatrii klinicznej. Seria amerykańskich wykładów, nr. 402. Charles C. Thomas Inc. ASIN: B000TSJZW2.

Hoffer A, Osmond H (1967) Substancje halucynogenne. Prasa akademicka. ISBN-13: 978-0123518507.


Wybrane artykuły dr. Hoffera
Hoffer A, Prousky J. (2008) Skuteczne leczenie schizofrenii wymaga optymalnych dziennych dawek witaminy B3. Altern Med Rev. 13:287-291. http://archive.foundationalmedicinerevi ... /4/287.pdf

Foster HD, Hoffer A. (2004) Schizofrenia i rak: zrównoważony morfizm adrenochromu. Hipotezy medyczne. 62:415-419. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14975514 .

Hoffer A, Osmond H. (1966) Niektóre psychologiczne konsekwencje zaburzeń percepcji i schizofrenii. Int J. Neuropsychiatria. 2:1-19. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/5907812.

Hoffer A. (1965) Schizofrenia jako morfizm genetyczny. Natura. 208:306. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/5882469.

Hoffer A. (1964) Adrenochromowa teoria schizofrenii: przegląd. Dis System Nerwowy 25:173-178. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14130059.

Hoffer A, Osmond H. (1959) Model adrenochromu i schizofrenia. J Nerw Ment Dis. 128:18-35. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/13621228.

Hoffer A, Osmond H, Smythies J. (1954) Schizofrenia; nowe podejście. II. Wynik rocznych badań. J Ment Sci. 100:29-45. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/13152519.
Strony internetowe
Journal of Orthomolecular Medicine http://www.isom.ca
Orthomolecular Medicine Today Conference http://www.isom.ca/omt
Integrated Medicine for Mental Health http://www.immh.org
Wspominamy doktora Abrama Hoffera autorstwa Recenzja jego książek http://www.searpubl.ca


Medycyna żywieniowa to medycyna ortomolekularna
Medycyna ortomolekularna wykorzystuje bezpieczną i skuteczną terapię żywieniową w walce z chorobami. Więcej informacji: http://www.orthomolecular.org


Znajdź lekarza
Aby zlokalizować najbliższego lekarza ortomolekularnego: http://orthomolecular.org/resources/omns/v06n09.shtml


Recenzowany serwis informacyjny medycyny ortomolekularnej jest niekomercyjnym źródłem informacji o charakterze non-profit.


Redakcja Recenzyjna:
Ilyès Baghli, MD (Algieria)
Ian Brighthope, MD (Australia)
Prof. Gilbert Henri Crussol (Hiszpania)
Carolyn Dean, MD, ND (USA)
Damien Downing, MD (Wielka Brytania)
Michael Ellis, MD (Australia)
Martin P. Gallagher , MD, DC (USA)
Michael J. Gonzalez, NMD, D.Sc., Ph.D. (Portoryko)
William B. Grant, Ph.D. (USA)
Lek. Tonya S. Heyman (USA) Lek
. Suzanne Humphries (USA) Lek.
Ron Hunninghake (USA) Lek.
Michael Janson (USA) Lek.
Robert E. Jenkins (USA) Lek.
Bo H. Jonsson .D. (Szwecja)
Jeffrey J. Kotulski, DO (USA)
Peter H. Lauda, ​​MD (Austria)
Thomas Levy, MD, JD (USA)
Homer Lim, MD (Filipiny)
Stuart Lindsey, Pharm.D. (USA)
Victor A. Marcial-Vega, MD (Puerto Rico)
Charles C. Mary, Jr., MD (USA)
Mignonne Mary, MD (USA)
Jun Matsuyama, MD, Ph.D. (Japonia)
Dave McCarthy, MD (USA)
Joseph Mercola, DO (USA)
Jorge R. Miranda-Massari, Pharm.D. (Puerto Rico)
Lek. Karin Munsterhjelm-Ahumada (Finlandia) Lek.
Tahar Naili (Algieria)
Doktor W. Todd Penberthy (USA)
Dr Dag Viljen Poleszyński (Norwegia)
Jeffrey A. Ruterbusch, DO (USA)
Gert E. Schuitemaker, Ph.D. (Holandia)
Lek. Thomas L. Taxman (USA)
Lek. Jagan Nathan Vamanan (Indie) Lek.
Garry Vickar (USA)
Ken Walker, lekarz medycyny (Kanada)
Anne Zauderer, DC (USA)

dr Andrew W. Saul (USA), redaktor naczelny
, wydanie japońskie: Atsuo Yanagisawa, MD, Ph.D. (Japonia)
Robert G. Smith, Ph.D. (USA), redaktor naczelny
Helen Saul Case, MS (USA), zastępca redaktora
Ralph K. Campbell, lekarz medycyny (USA), redaktor współpracujący
Michael S. Stewart, B.Sc.CS (USA), redaktor ds. technologii
Jason M. Saul, JD (USA), konsultant prawny

Komentarze i kontakt z mediami: drsaul@doctoryourself.com OMNS wita, ale nie jest w stanie odpowiadać na e-maile poszczególnych czytelników. Komentarze czytelników stają się własnością OMNS i mogą, ale nie muszą, zostać wykorzystane do publikacji.


Aby subskrybować bezpłatnie: http://www.orthomolecular.org/subscribe.html

Aby wypisać się z tej listy: http://www.orthomolecular.org/unsubscribe.html

60-letni maraton edukacji społeczeństwa na temat medycyny ortomolekularnej

ten bieg nie zakończył się sukcesem, jak widać po populacji

[songo70]

warto spróbować na pewno nie zaszkodzi:
Ashwagandha

[Kiszka]

z aschawagandą trzeba uważać bo może podnosić ciśnienie śródczaszkowe !
nikt nie pisze o skutkach ubocznych a takowe również występują i to są objawy bardzo nieprzyjemne !!