Sfabrykowani następcy sfabrykowanego Zbawiciela
Źródła;
Dobra Biblia – we wszystkich swych dobrych wersjach
Thomas Sheehan, The First Coming (Crucible, 1986)
David Farmer, Oxford Dictionary of Saints (OUP,1997)
Bruce Metzger, Michael Coogan (Eds) The Oxford Companion to the Bible (OUP, 1993)
Edward Gibbon, The Decline & Fall of the Roman Empire (1799)
Michael Walsh, Roots of Christianity (Grafton, 1986)
Robin Lane Fox, The Unauthorized Version (Penguin, 1991)
Helen Ellerbe, The Dark Side of Christian History (Morningstar & Lark, 1995)
email Autora –
Kenneth Humphre
Czas opowieści
“W czasach Tertuliana i Klemensa z Aleksandrii [ późny II wiek i początki III wieku] chwała męczeństwa została przyznana św. Piotrowi, św. Pawłowi i św. Jakubowi.
Była ona stopniowo przyznawana reszcie apostołów przez późniejszych Greków, którzy ostrożnie wybierali za teatr ich nauczania i męczeństwa jakieś odległe kraje, poza granicami imperium rzymskiego.”
- Gibbon ( Zmierzch i upadek, 15)
“Hieronim, w swej legendzie o Pawle Pustelniku, opowiada dziwną historię młodego człowieka, który był przykuty łańcuchami na łożu z kwiatów i atakowany przez piękną i rozwiązłą kurtyzanę. Uciszył on narastająca pokusę odgryzając swój własny język.”
- Gibbon (Zmierzch i upadek. 15)
Umysł fanatyka
Św. Ignacy?
Jedynie ciut ZA bardzo zatroskany mechaniką swej własnej śmierci?
„Niech ogień, szubienica, dzikie bestie, łamanie kości, rozciąganie członków, katowanie całego mego ciała i tortury diabła oraz samego piekła spadną na mnie, abym mógł zdobyć Jezusa Chrystusa.”
- Foxe „Księga męczenników”, 1968
Ignacy rzekomo napisał ten szokujący nonsens do Polikarpa, będąc w drodze na miejsce swej kaźni w Rzymie w 115 r.
JAK wysoki?
“ Wydaje się powszechnie sądzić, że ‘Homilie Klementa’ oparte są na doktrynach ‘Księgi Elchasai’ lub Helgi, która była w znacznym stopniu używana przez Ebionitów.
Powiadano, że jej zawartość miała zostać objawiona przez anioła o wysokości 96 mil - świętemu człowiekowi Elchasai w roku 100...”
- Encyklopedia Katolicka, IV.
Żywność dla lwów?
Żadnych roszczeń co do tego, że chrześcijanie byli „rzucani dzikim bestiom na pożarcie w Koloseum” nie było aż do XVII wieku – kiedy to amfiteatr rzymski został wyszabrowany na materiały budowlane dla odbudowy katedry św. Piotra.
Jak i dlaczego apostołowie byli fabrykowani
Autor - Frank Zindler
Zdeprawowane tabloidy sadystycznej różnorodności byłyby w ponury sposób nawet rozweselające, gdyby nie fakt, iż przekonawszy samych siebie o tym, że ich pionierzy cierpieli w taki sposób, chrześcijanie rzeczywiście narzucili takie okrutne barbaryzmy na swych oponentów. .
Chrześcijański domek z kart
Głupia historia o mieszkańcach raju i wężu, bajki o grupie fikcyjnych hebrajskich patriarchów, nonsensy nie do potwierdzenia o niewoli w Egipcie – i to tylko dla początkujących! Proroctwa powyciągane z przerysowanych opowieści o dawno zmarłych wróżbitach, urywki i fragmenty splagiaryzowane z popularnych legend, różne przeróbki i alternatywne scenariusze plagiaryzowane tam i z powrotem – i oto patrzajcie! – kapłańscy skrybowie konstruują niebiańskiego, uniwersalnego zbawiciela. Wokół tego nieistniejacego boga-człowieka, twórcze umysły fabrykują gang równie nieistniejących uczniów. Tym szlachetnym postaciom dodaje się kolorową różnorodność fikcyjnych śmierci i ich fantazyjne czyny bohaterskie mają rzekomo inspirować generacje kochających chrześcijan, którzy cierpią okrutne prześladowania z rąk odrażających rzymskich cesarzy.
Ale dobro tryumfuje nad złem. Konstantyn przejmuje władzę i jego bezlitosna ambicja jest ozdobiona sztucznym znakiem boskiej aprobaty. Brutalna eliminacja oponentów, transformowana zostaje w heroiczną walkę z diabolicznymi mocami a papieski despotyzm zostaje przebrany, jako Miłujący Kościół Chrystusa.
Na dłuższą metę, pobożne umysły meczą się sfabrykowanymi świętymi i sprzedajnością Kościoła. W rozczłonkowanym imperium Chrystusa, kapłańscy skrybowie powracają do czystości bajki i swego małego kawałka biznesu świętości.
Męczennicy dla sprawy”: Ci “cierpiący uczniowie”
”Czy uczniowie cierpieli by i umierali za sfabrykowanego zbawiciela?”
Jedną ze słabych ścian podtrzymujących wątłą konstrukcję chrześcijaństwa jest rzekome cierpienie i okrutny los jego oryginalnych apostołów, dwunastu uczniów wybranych przez samego Pana. Swym heroicznym, nadstawiającym drugi policzek poświęceniem, owi cnotliwcy zarobili swe korony męczeństwa i dołączyli do Pana w niebiesiech. Czyniąc to, zainspirowali oni generacje szlachetnych chrześcijan, którzy ostatecznie nauczyli spragnionych krwi Rzymian, wartości współczucia i braterskiej miłości. Cóż, tak głosi mit.
Chociaż okrucieństwo i ludzkie cierpienie było integralną częścią historii Kościoła, fanatycy Chrystusa rzadko bywali wiktymizowanymi niewiniątkami. To raczej chrześcijanie pławili swą wiarę w krwi innych.
Nie istnieje ŻADNA potwierdzająca ewidencja co do egzystencji dwunastu apostołów i absolutnie ŻADNEJ ewidencji co do kolorystycznej różnorodności męczeńskich śmierci, których rzekomo mieli oni doświadczyć. Sama Biblia faktycznie wspomina śmierć jedynie dwu apostołów: Jakuba, który został skazany na śmierć przez Heroda Agrypę (zobacz Jakuba w dyskusji nad jego dziwnym charakterem) oraz wrednego Judasza Iskariotę ( zobacz poniżej), który umiera kilkoma śmierciami, jak przystoi złemu facetowi.
Sama legenda i tradycja, wyśnione przez wczesne kościoły w ich dążeniu do autentyczności i autorytetu, zapewniły podniosłe bajki o heroiźmie i męczeństwie. Cała pletora sprzecznych roszczeń i alternatywnych śmierci, jest elokwentnym świadectwem tej totalnej fabrykacji nieistniejących towarzyszy nieistniejącego boga-człowieka.
Sfabrykowane zgony apostolskie
1. Piotr (vel Szymon, Cefas).
“ Skrócony o głowę przez Nerona?” Nie, nie sądzimy. Ta legenda została wyśniona przez papieża z połowy II wieku, Anicetusa (156-166) kiedy wdał się w konflikt z wielebnym Polikarpem ze Smyrny. Polikarp próbował wygrać spór (nad datowaniem świąt Wielkanocnych), upierając się, że przemawia on na podstawie autorytetu apostoła Jana. W odpowiedzi na to, Anicetus wystawił roszczenie do Piotra i Piotr, ”Książę Apostołów” przebija w grze Jana.
Teksty z II wieku, znane jako „Klementyny”(Homilie Klementa) uczyniły Piotra „pierwszym biskupem Rzymu” i wynalazek z III wieku dał mu 25-letni pontyfikat, co sprawiło, że trochę dziwnie byłoby mu zginąc z rąk Nerona, ale, hej, taka jest „tradycja”.
Ojciec Kościoła, Orygenes z III wieku, wymarzył sobie kolorystyczny rozkwit tej opowieści: Piotr, czując się niegodnym, aby być ukrzyżowany w ten sam sposób, w jaki był jego Pan, wybrał opcję ‘B’ – ukrzyżowanie do góry nogami!
2. Jakub syn Zebedeusza
Akty 12.1,2 mowią po prostu:
„ Około tego czasu król Herod wyciągnął swe ręce, aby rozgniewać niektórych członków kościola i zabił on Jakuba, brata Jana mieczem.”
Późniejsza legenda dodaje prawdziwie nadzwyczajny nonsens, że rzymski oficer strzegący Jakuba został nawrócony na miejscu i wybrał śmierć przez odcięcie głowy razem z nim! A nawet późniejsze fabrykacje każą Jakubowi udać się na wędrowkę po północnej Hiszpanii, zanim powrocił on do Judei na swe męczeństwo.
3. Jan, syn Zebedeusza
Ten gość musiał być utrzymywany żywcem wystarczająco długo, aby opiekować się Maryją, prowadzić kościół w Efezie, napisać Księgę Objawienia i napisać własną ewangelię. Przeżył on nawet gotowanie w oleju i dano mu umrzeć naturalną śmiercią!
4. Andrzej, brat Piotra
Pobożna inwencja daje Andrzejowi cudowną karierę, pokrywającą wszystko od Scytii do Grecji i od Azji Mniejszej do Tracji. Ten gość, jak się wydaje, wybrał opcje’C’ z menu ukrzyżowań: na krzyżu w kształcie litery X. W sposób oczywisty pozwoliło mu to na kontynuowanie nauczania przez 2 dni
5. Filip
Bajka umieszcza tego pana we Frygii, Kartaginie i Azji Mniejszej. Bajkowa opowieść każe prokonsulowi ukrzyżować go za nawrócenie jego żony. Być może ta uczta miłości (agape) przekroczyła nieco swe granice.
6. Bartłomiej (Nataniel)
Co za podróżnik – Indie, Persja, Armenia, Etiopia i południowa Arabia! Jakimś cudem zdołał on zostać ukrzyżowany ( obdarty żywcem ze skóry i skrócony o głowę!) zarówno w Indiach, jak i w Armenii. Całkiem impresywne. Nawet kiedy już zmarł, jego kawałki podróżują; kościół w Rzymie rościł sobie prawo do większości jego korpusu, ale Canterbury z XI w. dokonało głośnej transakcji z jego ramieniem! Jego emblematem jest nóż do zdejmowania skóry. Fantastyczne.
7. Mateusz (Levi)
Ten gość musi być utrzymywany żywcem wystarcząjaco długo, aby napisać swoją ewangelię – przynajmniej 20 lat po śmierci Chrystusa. Daje mu się kredyt na 15 lat w Jerozolimie, następnie zaś misje do Persji i Etiopii oraz, oczywiście, męczeństwo w obydwu tych miejscach. Według średniowiecznej ikonografii nosił on okulary, aby lepiej móc liczyć swoje pieniądze z podatków.
8. Tomasz Didymus (Bliźniak)
Inny wielki podróżnik, widywany wszędzie od Partii do Kerali w południowych Indiach. Wynalazek z IV wieku, odpowiednio daje temu ‘bliźniakowi’ dwa męczeństwa, jedno w Persji i jedno w Indiach. A na domiar wszystkiego dostaje jeszcze pogrzeb w Syrii! Jednakże inne miejsce spoczynku, Mylapore – zostało ogłoszone przez Portugalczyków w XVI wieku. Rozsławiony swymi „wątpliwościami” Tomasz inspirował całą gamę pobożnych nonsensów: Akty Tomasza ( zbudował on pałac dla indyjskiego króla, czy uwierzycie?), Apokalipsa Tomasza, Ewangelia Tomasza i Dziecięca Ewangelia Tomasza.
Cóż, macie jeszcze jakieś wątpliwości?
9. Jakub, syn Alfeusza
Twórcy mitów faktycznie wysilają się dla tego faceta. Zrzucany w dół ponad 100 stóp ze szczytu Świątyni przez „skrybów i faryzeuszy”, przeżył jakoś swój wypadek po to tylko, aby zostać ukamienowany, jego mózg miał być rozbity pałką folusznika i jego ciało przerznięte piłą – i to wszystko, gdy miał on 90 lat!
10. Juda/Tadeusz/Lebbausz/Daddeusz
Albo poważne bicie pałką, albo też ukrzyżowanie dla tego pomieszanego gościa w mieście Edessa lub w Persji. W sposób oczywisty, klub jego kibiców ucierpiał z powodu tego, że jego imię było za bardzo zbliżone w brzmieniu do Judasza.
11. Szymon z Kanaanu / Zelota
Wynalazek przybył późno dla tego człeka. Ale kiedy przybył, było to coś pięknego – ukrzyżowanie w Persji i również ukrzyżowanie o tysiące mil dalej, w Brytanii. Również jakoś udało mu się nauczać w Afryce. Niezły wyczyn do naśladowania.
12. Matiasz
Fantazja wysyła tego gościa do Syrii, Kapadocji, na wybrzeże Morza Kaspijskiego i do “miasta kanibali” ( Akty Andrzeja i Matiasza). Śmierc przez spalenie. A również śmierć w Jerozolimie przez ukamienowanie – i obcięcie głowy. Faktycznie, wypełnia tylko liczbę, czasami stapiając się z Mateuszem i czasami wymieniany, aby pozwolić Pawłowi na wejście do „dwunastki”.
13. Judasz, syn Jakuba
Jeszcze nic. Czujecie jakąś inspirację?
14. Levi, syn Alfeusza
Nic jeszcze.
Marek (Jan Marek)
Choć ani Klement z Aleksandrii (?153-215), ani Orygenes z Aleksandrii (182-251) wydają się nie zauważać, Euzebiusz z Cezarei (c.263-339) przekazuje wieści, że apostoł Marek był „pierwszym biskupem” Aleksandrii i cierpiał męczeństwo w „ósmym roku panowania Nerona.” To byłoby ok. 61 AD – czyniąc apostoła martwym przed śmiercią Piotra, którego pamietniki Marek rzekomo spisywał, jako Ewangelię wg Marka. „Wleczony na śmierć”, albo może nie. Jego kości – no, czyjeś tam kości – znalazły się w Wenecji z IX wieku.
Łukasz.
“Powieszony na oliwnym drzewie.” Albo też, “żył do wieku lat 84 i umarł kawalerem.” Do części ciała roszczą sobie prawo zarówno Padwa, jak i Konstantynopol.
Paweł.
“Skazany na scięcie przez Nerona.” Nie, nie było tak faktycznie, ale legenda powiada nam, że podzielił los Piotra, nawet umierając tego samego dnia. Pobożne romanse spisywane pomiędzy II i IV wiekiem – Akty Pawła, Apokalipsa Pawła, Męczeństwo Pawła oraz Akty Pawła i Tekli – zapewniają cały bajeczny nonsens, jakiego ktoś mógłby sobie życzyć.
Wielokrotne śmierci – biblijny motyw dla upewnienia się, że złych ludzi spotyka NAPRAWDĘ zły los
Cztery różne śmierci dla Króla Saula.
1 Ks. Samuela (31.4) powiada, że Saul „wziął miecz i upadł na niego”.
2 Ks. Samuela (1:2-10) mówi, że Saul, na swą własną prośbę, został zabity przez Amalekitę.
Później w 2 Ks. Samuela (21.12) czytamy, że Saul został zabity przez Filistynów w Gilboa.
Ale jeszcze potem w 1 Ks. Kronik (10:13-14) dowiadujemy się, że Saul został zabity przez Boga!
Judasz Iskariota.
Ach, ten paskudnie wyglądąjący charakter pasuje do Judasza
Wielokrotne śmierci Judasza Iskarioty –
Jeśli żydowskie władze, ze swymi własnymi agentami, faktycznie miały zamiar aresztować Jezusa, rzekomego guru przyciągającego rozległe tłumy, to oczywiście nie musieliby oni wynajmować wewnętrznego informatora, aby zidentyfikować charyzmatycznego przywódcę. Nie jest również wiarygodnym, że ‘wielkie pieniądze’ byłyby wypłacone za ( z wszystkich rzeczy) pocałunek skazanego Mesjasza (Marek 14.44). Teologiczny symbolizm jest tak oczywisty, jak sam fałsz tej historii.
Mityczny „Judasz” był kreacją gentili/hellenistów z wczesnego II wieku, eponimowy punkt skupienia dla anty-judaizmu i anty-semityzmu wczesnego Kościoła. „Iskariota” wydaje się być zapożyczonym od nazwy grupy buntowników, nazywanych Sicarii, żydowskich asasynów, którzy używali sicae ( małych sztyletów) i którzy zostali w większości wyeliminowani na krótko przed pierwszą wojną żydowską.
Ignacy, piszący swoje epistoły około 115 r. nie wspomina o Judaszu Iskariocie, ale też nie wspomina on żadnych innych ‘uczniów’ ( Paweł i Piotr są nazywani ‘apostołami’ tzn. misjonarzami – jak on sam).
Ale wraz z teologiczną koniecznością zdrady przez ‘Żyda/Żydów’ – boski zbawiciel przechodzi ciałem i duszą w posiadanie gentili.
W metodach pozbywania się Judasza, nieszczęsnego zdrajcy Pana – jak mógł on uczynić inaczej, będąc pod wpływem Szatana?! (Łukasz 22.3) – chrześcijańscy pismacy dawali się nieźle ponosić. Papiasz w 130 r. rozpoczął akcję
Wczesny II wiek:
“Judasz chodził po tej ziemi jako smutny przykład grzesznika; gdyż jego ciało napuchło do takich rozmiarów, że nie mógł się on zmieścić tam, gdzie karoca mogła łatwo przejechać, tak więc został zmiażdżony przez karocę, aż jego wnętrzności wypłynęły na wierzch.”
Papiasz, „Ekspozycja Przepowiedni Pana” Ksieg
Mateusz 27:5
„ I rzucił on srebrniki w świątyni, odszedł i poszedł się powiesić.”
Akty 1:18
„Obecnie ten człowiek zakupił pole za nagrodę swego występku; I padając głową naprzód, rozpękł się on pośrodku pola i wszystkie jego wnętrzności wyszły na wierzch
Ozdóbka z IV wieku:
“Judasz był okropnym, chodzącym przykładem niepobożności w tym świecie
Gdyż jego powieki, jak powiadają, były tak napuchnięte, że w ogóle nie mógł widzieć światła i nie można było zobaczyć jego oczu
kiedy się wypróżniał, wychodziła z niego zgnilizna i robactwo z każdej części jego ciała, ku jego wielkiemu zawstydzeniu.
Po wycierpieniu wielkiej agonii i kary, powiadają, umarł on ostatecznie w swoim domu i z powodu smrodu, ten teren jest opuszczony i niezdatny do zamieszkania nawet dzisiaj; Faktycznie, do tego dnia nikt nie może przejść koło tego miejsca, chyba że zatyka nos, tak ogromna była wydzielina z jego ciała i tak dalece rozlała się po ziemi.”
„Ekspozycja przepowiedni Pana” autorstwa Papiasza jest cytowana u Apolinarisa z Laodycei, chrześcijańskiego kapłana i gawędziarza.
http://www.jesusneverexisted.com/apostles-polish.html
to może pozdrawiam
:
tz swiadomoscia pustki swiata materialnego i swiadomoscia istnienia innego swiata 
