W końcu przetłumaczyłem część dotyczącą kalendarza. Tłumaczenie nie jest ekstra, bo piszą trudnym językiem, z którym tłumacz Google sobie zupełnie nie radzi. Mam nadzieję, że będzie w miarę zrozumiałe.
Świt „Ery Horusa" czy Czas jest Teraz...
... Bo jest Później niż myślisz"
Część III
[Uwaga: Niektóre informacje zawarte w części III zostały zaczerpnięte z artykułu " kalendarze Juliański i gregoriański" Petera Meyera.]
INFORMACJE KONTAKTOWE:
MICHAEL BARA
Richard C. Hoagland
Enterprise Mission
P. O. Box 1180
Tijeras, NM 87059
FAX (505) 286-6130
© 2000 THE ENTERPRISE MISSION
Nasz nowoczesny kalendarz , "Kalendarz gregoriański" powstał w 1582 roku gdy Grzegorz 13 wydał bullę (zlecenie) zreformowania kalendarza. Poprzedni kalendarz , "Juliański", stworzony przez Juliusza Cezara w Rzymie (kalendarz juliański został przyjęty przez chrześcijański Kościół na Soborze w Nicei w roku 325, pierwsze ogólne obrady Kościoła), który stawał się coraz bardziej niedokładny i w1582 wiele ważnych uroczystości religijnych, jak Wielkanoc, już odpłynęło daleko od dat, gdy były pierwotnie obchodzone.
Powody tego były astronomiczne. Kalendarze są pomiarami czasu, który ostatecznie jest mierzony za pomocą ruchów ziemi, księżyca i gwiazd. W kalendarzu juliańskim, średni rok (jedna orbita Ziemi wokół Słońca) mierzono jako 365.25 dni. W praktyce, długość roku jest znacząco różna. Chociaż astronomowie zgadzają się co do prawidłowej długości roku [albo 365,2422 dni ( " dni słonecznych" w "znaczeniu, tropikalnego roku") lub 365.2424 dni " roku wiosennej równonocy"], różnica długości kalendarza juliańskiego roku do długości rzeczywistego roku słonecznego jest zatem 0,0078 dni (11.23 min) w pierwszym przypadku i 0,0076 dni (10,94 min), w tym ostatnim przypadku.
Błąd ten kumulował się tak, że po około 131 lat kalendarz był rozsynchronizowany z równonocą i przesileniem o jeden cały dzień. W ten sposób z biegiem wieków, kalendarz juliański stawał się coraz bardziej niedokładny w odniesieniu do astronomicznych pór roku. Ponieważ przesuwana data Wielkanocy jest ustalana w odniesieniu do stałej wiosennej równonocy (dzień, w którym ilość światła i ciemności jest bardzo blisko lub są równe), mierzone w stosunku do ruchomych faz Księżyca, było krytyczne dla Kościoła, aby były wolne od błędów, ustalono punkt odniesienia kalendarza (równonoc wiosenna) - dla obliczania Najświętszego wydarzenia: śmierci i zmartwychwstanie Chrystusa.
W celu rozwiązania tej sytuacji, poprzednik Grzegorza 13-tego, Paweł 3., powołał komisję astronomów w celu określenia niezbędnych zmian w kalendarzu. On zwerbował kilku wybitnych astronomów, przede wszystkim jezuitę Christoph’a Clavius’a (1537-1612), aby wymyślić rozwiązanie. Oni zbudowali na propozycji reformy kalendarza przez astronoma i lekarza Luigi Lilio (zm. 1576) i Pitatus’a. Kiedy Grzegorz XIII został wybrany miał różne propozycje reformy kalendarza i postanowił wybrać na korzyść tego Clavius’a.
Reforma Gregoriańska składała się z następujących pozycji:
Dziesięć dni zostało pominięte w kalendarzu, i to zostało ogłoszone, że dzień po (czwartku) 4 października 1582 (którym był 05 października 1582, w starym kalendarzu) będzie odtąd znany jako (piątek) 15 października 1582 roku.
Reguła lat przestępnych została zmieniona. W kalendarzem juliańskim rok jest rokiem przestępnym, jeśli jest podzielna przez 4. W kalendarzu gregoriańskim rok jest rokiem przestępnym, jeśli jest podzielny przez 4, ale nie przez 100 lub przez 400 . innymi słowy, rok, który jest podzielny przez 4, jest rokiem przestępnym, o ile jest podzielny przez 100, ale nie przez 400 (w którym to przypadku nie jest rokiem przestępnym). Tak więc rok 1600 i 2000 to lata przestępne, ale 1700, 1800, 1900 i 2100 nie są.
Nowe zasady ustalania daty Wielkanocy zostały przyjęte.
Pierwszy dzień roku (Nowy Rok) został ustalony na 1 stycznia.
Miejsce dodatkowego dnia w roku przestępnym zostało przeniesione z dnia poprzedzającego 25 lutego na dzień następny po 28 lutego.
Pozornym Celem tych zmian było stworzenie spójnej daty Wielkanocy i doprowadzenie z powrotem kalendarza do tej samej relacji z ruchami na niebie, jakie były w czasie słynnego Soboru Nicejskiego za Konstantyna w AD 325.
W rzeczywistości, zgodnie z kulminacją trzech lat w/g badań Enterprise, reforma wydaje się mieć zupełnie inny cel ... widocznie ma niewiele wspólnego z "Chrystusem" lub "Wielkanocą" (mimo postawy publicznej Kościoła) - i wszystko zrobiła dla wstępnego jednorazowego ustawienia precyzyjnie umieszczenie skomplikowanych ruchów przestrzennych Ziemia / Syriusz jak teraz widzimy ...
Zarówno zachodni kalendarz, juliański, jak i gregoriański, wypłynęły w dużym stopniu z egipskich wierzeń i adwokatów. Juliański kalendarz został przyjęty w (gregoriańskim) roku 46 r pne, gdy Cezar spędził sporo czasu na konsultacji z egipskimi wykształconymi astronomami i księdzem Sosigenes’sem. Cezar przybył do Egiptu w 48 r pne w pogoni za swoim przyjacielem i rywalem Pompejuszem po pokonaniu go w bitwie pod Farsalos, kończącej rzymską wojnę domową. Chociaż Cezar został wykształcony w sposobach egipskiej astronomii i religii. wiedział, że starożytni Egipcjanie przewidywali roczne powodzie Nilu na podstawie pojawiania się Syriusza. Okres pomiędzy nimi to było 365.25 dnia - mniej niż godzinę błędu w ciągu pięciu lat. To musiało wydawać się wysokim stopniem dokładności dla tego dnia. Więc, porzucając rzymski kalendarz księżycowy, Cezar ustawił naprzemiennie miesiące 31 i 30 dni w lutym mając tylko 29 dni, co czwarty rok, kiedy 23 lutego był powtarzany.
W rezultacie ten system , rok 365 dni, z rokiem przestępnym co cztery lata, był lepszy od poprzedniego systemu rzymskiego i na pierwszy rzut oka wydaje się być praktycznym i racjonalnie dokładnym kalendarzem. Ale to, co jest mniej jasne jest motyw Cezara dla stworzenia systemu kalendarza w pierwszej kolejności. Ponieważ był niedokładny, rzymski kalendarz było mało logiczny, i był problemem dla wojownika jak Cezar. Miał obsesję na tym etapie w swoim życiu chcąc stać się największym cesarzem rzymskiego imperium, a stworzenie nowego kalendarza było rodzajem działalności, która na powierzchni mogła w każdym razie, posunąć takie ambicje.
Co zapominamy w naszym nowoczesnym spojrzeniu na takie rzeczy jest to, że ludzie w tamtym okresie nie byli jedynie politykamii, żołnierzami, a nawet obydwoma na raz, ale często również księżmi, mistykami i magami,. Większość z nich miała przekonanie, że ich ścieżki zostały ukształtowane przez boskie i tajemnicze siły, i spędzali wiele czasu starając się opanować i zrozumieć te siły. Cezar nie różnił się, i jest prawdopodobne, że egipska królowa Kleopatra wprowadziła go w tajniki egipskiego rytuału i magii jako zapłatę za jego dar umieszczenia jej wyłącznie na egipskim tronie. Jej ambicje pokonały jego, i pokazała cesarzowi moce ukryte w obrzędach i nauki najstarszych cywilizacji na świecie były ogromnym spoiwem między nimi.
Ale Cezar przyszedł do stołu w Egipcie z już ugruntowanym zrozumieniem gwiazd i starożytnych tajemnic. Był dokooptowany do rzymskiego kolegium kapłanów w 73 pne i został konsulem w Galii (Francja), w 59 roku pne po złożeniu obszernego raportu na temat Druidzkiej religii do Imperium. Spędził kilka lat studiując je i ucząc się ich religii i nauk astronomicznych, które ostatecznie doprowadziły do jego autorstwa książki o astronomii podczas stacjonowania w Galii.
Druidzi byli strażnikami większość megalitycznych stron w tym, co jest obecnie w Anglii i Szkocji, w tym Stonehenge, New Grange i Avebury i Silbury Hill. Niedawna książka Christopher Knight i Robert Lomas, "Maszyna Uriela " (zgodnie z pionierskimi pracami w 1960 roku z Thom i Hawkins), sprawia, że przekonujące temat, że te tereny były astronomiczne i kalendaryczne z natury i że wiedza o tym, jak korzystać z nich została przekazana przez Obserwatorów, grupę "pół-boskich" istot, które mają odpowiedniki w wielu innych starożytnych religiach - w tym Egiptu. Celem tych masywnych instrumentów było dać użytkownikom poczucie, gdzie stoją w ogólnym schemacie czasowym w stosunku do precesji, (w przybliżeniu) 26.000 lat cyklu "kołysania" Ziemi na swojej osi obrotu. Nieodłącznym elementem tego pozornego starożytnego zrozumienia precesji jest równie niewiarygodne połączenie z prehistoryczną koncepcją "hiperwymiarowej fizyki" (dla "prymitywnych" ludów) - nauka, która mogłaby nadawać swoje inicjacje, co musiało wydawać się "magiczną" mocą obydwu "natur" i innych istot ludzkich.
Widocznie jak rozkaz Cezara, rzymskiego imperium, rozpoczął 100 letnią długą kampanię, aby zetrzeć druidów z Ziemi. Sam cezar lądował na wybrzeżu angielskim w r. 55 pne, ale został napiętnowany. Wreszcie, czwartemu cesarzowi rzymskiemu Klaudiuszowi udało się podbić Brytanię i dziesiątkując Druidzką ludność.
Jest to tym bardziej dziwne, jeśli wziąć pod uwagę, że Druidzka kultura czasów była zasadniczo bandą analfabetów (bo całą ich wiedzę pamiętali i nie przechowywali przez zapisywanie niczego), dzikusów, którzy dosłownie biegają odziani w skórki, którzy nie stanowili potencjalne zagrożenia militarnego dla Rzymu w ogóle. Brytania nie posiadała wielkiego bogactwa minerałów, a w rzeczywistości było zimno, mokro i ogólnie niegościnnym miejscem dla życia. Więc dlaczego Rzym szedł tak daleką drogę poświęcając znaczne siły robocze i skarbowe - poprzez ponad stu letnią administrację - ostatecznie podporządkowując sobie całą populację kolekcji rozproszonych północnych wysp .. . i wymazując jego panujące kapłaństwo?
Jedyna logiczna odpowiedź jest taka, że druidzi posiadali "coś" o ogromnej wartości ... lub groźnego ... dla Rzymu. Jeśli Cezar dowiedział się jakiegoś cennego sekretu w swoich badaniach z druidów, tajnego, który obiecywał niewyobrażalną władzę lub wiedzę o przyszłości, to on w sposób naturalny chciał uchronić tę zaletę dla dobra Rzymu. Jego kampania przeciwko Druidom wydawała się być obliczona na wyeliminowanie magicznej wiedzy druidów i zachowanie tajemnicy dla Rzymu (wkrótce "Imperium", pod jego komendą). Rzeczywiście, z przyczyn nie całkowicie jasnych, sam kalendarz juliański jest ostatecznie zakotwiczony na czasie Greenwich, z siedzibą w Anglii. W tym przypadku, bo w przeciwnym razie byłaby bezsensowna kampania Rzymu przeciwko Wyspom Brytyjskim, a tak w końcu zaczyna mieć jakiś sens.
Sześć lat po jego kampanii w Galii udał się do Egiptu. Jak widzieliśmy wcześniej, Egipcjanie posiadali wysoką wiedzę o ruchach gwiazd i planet, a Sosigenes był wielkim mistrzem tej sztuki. Patrząc na wyniki jego działań, kalendarz juliański, staje się oczywiste, to, co objawił Cezarowi.
Jak już wspomniano powyżej, starożytny egipski kalendarz nie skupia się na corocznym wylania Nilu i okresowości tzw "heliakalnego wschodu" gwiazdy Syriusza. Ponieważ w czasie rocznej orbity Ziemi wokół Słońca, Syriusz "znika" z nocnego nieba w Gizie przez około 70 dni rocznie, a czynił tak przez setki tysięcy lat ... Jego ponowne pojawienie się, tuż przed wschodem słońca na wschodzie, jest nazywane "heliakalnym wschodem Syriusza" ( "heliakalny", od greckiego "Helios" – wschodzące słońce - "! Horus", który jest po prostu inną formą egipskiego wyrażenia dla tego samego zjawiska ...).
Ze względu na stale obecne skutki precesji (26000 letnie "kołysanie" Ziemi), to roczne zniknięcie systematycznie przesuwało sie w różne pory roku w całej historii Egiptu; w dzisiejszych czasach to wydarzenie odbywa się teraz 5 sierpnia. W czasach Jezusa, heliakalny wschód był 20 lipca, odtwarzana przez NASA "data rytuału." W dawnych czasach, około 3300 r pne, to "heliakalny ponowne pojawienie się" Syriusza odbyło się w dniu przesilenia letniego (21 czerwca z kalendarza gregoriańskiego). Mniej więcej w tym samym czasie, śniegi topnieją górach w Afryce Środkowej zalewają Nil i zapewniają bardzo potrzebną irygację dla upraw tej inaczej jałowej ziemi. Ta koniunkcja zdarzeń doprowadził do oznakowania nowego roku zbieżnie do tego "magicznego odrodzenia" Syriusza, Nilu i Izydy. Nowy rok uznano, że nie rozpoczyna się o północy, ale kiedy Syriusz faktycznie pojawia się na niebie o świcie ... ... z Horusem (słońcem).
W swojej książce "echa starożytnego Nieba ", archaeo astronom dr Ed Krupp pisze o tych wydarzeniach,
"Po zniknięciu z nocnego nieba (do 70 dni) Syriusz w końcu pojawia się o świcie, zanim wzejdzie słońce. Kiedy oo raz pierwszy pojawia się każdego roku nazywa się to heliakalny wschód gwiazdy i tego dnia Sirius pozostaje widoczny tylko przez krótki okres czasu, potem niebo jest zbyt jasne, by go zobaczyć. W starożytnym Egipcie to coroczne ponowne pojawienie się Syriusza przypadało blisko przesilenia letniego i zbiegało się z czasem zalewaniu. Nilu, Isis jak Syriusz była "Mistrzynią początku roku " dla Egipcjan nowy rok został rozpoczęty przez to wydarzenie. Teksty ceremonii noworocznej w Denderze mówią, że Isis nakłaniała Nil i powodowała jego pęcznienie. metafora jest astronomiczna, hydrauliczna i seksualna i to pokazuje funkcję Izydy w micie. Syriusz ożywia Nil jak Isis przywraca Ozyrysa. Jej czas w ukryciu przed Sethem jest kiedy Syriusz znika (na 70 dni) z nocnego nieba. Ona (Isis) rodzi syna Horusa, a Syriusz rodzi się z nowym rokiem a w tekstach Horus i nowy rok są utożsamiane. Ona jest pojazdem odnowy życia i porządku. Świecąc przez chwilę, jednego poranka w lecie, ona pobudza Nil i rozpoczyna cały rok. "
Tak więc okres wylewu Nilu był czymś więcej niż tylko markerem odnowionego życia, to zaznaczało rzeczywisty początek nowego roku kalendarzowego. Cezar z pewnością miał wpajane te dawne przekonania, a także wielu innych tajemnic "Syriusza" znanych Sosigenes’owi. Wpływ Syriusza w końcu trafił do kalendarza dzisiaj nazywanego Juliańskim. Od pierwszej chwili tego Juliańskiego systemu datowania, wpływ Egipu i Syriusza czuło się ...
Jeśli cofniesz zegar z powrotem w Gizie do Juliańskiej daty 0000.0000 (01/01/4713 pne południe GMT) możez zauważyć, że Syriusz ton najważniejszy z niebieskich znaczników dla starożytnych Egipcjan, jest w bardzo znaczącym miejscu w 33 ° poniżej Wschodniego horyzontu. Teraz szanse cofania kalendarza, każdego kalendarza powrotem dokładnie do jego punktu pochodzenia (ponad 6700 lata temu!), dokładnie w tym miejscu spodziewalibyśmy się mieć najbardziej znaczącą wysokość i znalezienie dokładnie astronomicznego ciała, które spodziewalibyśmy się znaleźć na jednej z tych kilku istotnych wysokości, gdzie spodziewamy się go znaleźć, jest dobrze, astronomicznie! Mając na uwadze, że kalendarz juliański jest dokładnym czasem do minut, a Cezar pewnością rozumiał znaczenie Syriusza, nie możemy pojąć żadnego innego wniosku niż ten, który jest produktem celowego projektu! Mamy więc kolejne niezaprzeczalne potwierdzenie naszego egipskiego wyrównania astronomicznego modelu - ten wspaniały przykład, w dosłownym sercu systemu kalendarza jest nadal w użyciu szerokiego świata - nie tylko przez NASA ... ale w całej społeczności astronomicznej.
Umieszczenie tej gwiazdy na wysokości 33 ° jest to wyraźny sygnał, że Sosigenes rozumiał zakodowane podstawy i symboliczne znaczenie fizyki czworościanu. Teraz przychodzi to z wielkim zaskoczeniem dla nas, że punktem wyjścia do tego kalendarza będzie naznaczone świętą wiedzą znaczenia Syriusza. Każdy kalendarz na bazie egipskich tajemnic astronomicznych miał swoje początki w odniesieniu do tej najświętszej gwiazdy. Co drąży nas, to jest następne pytanie: dlaczego Cezar i Sosigenes przeszli całą drogę wstecz do ery Predynastycznego "startu" ich kalendarza? Romański kalendarz cywilny wcześniej używany był od dnia założenia miasta przez Romulusa i Remusa w 753 rpne (gregoriańskim). Dlaczego nie zakotwiczyli Nowego Romańskiego kalendarza w tym samym dniu? Dlaczego przeszli całą drogę z powrotem do 4713 pne?
Argumentem "głównego nurtu" historii jest to, że tego nie zrobili ...
Joseph Scaliger
Chociaż ten system datowania, zwany Juliańskim systemem numeracji dnia, przypisuje się zazwyczaj Joseph’owi Scaligerowi (ur 1540-08-05 J w Agen, Francji, zmarł 21.01.1609 J w Leiden, Holandia), istnieje wiele dowodów na to, że on w rzeczywistości go nie wymyślił. Scaliger był jednym z doradców Clavius’a i jest powszechnie uważany za jednego z twórców nauki chronologii. Scaliger połączy trzy tradycyjnie uznane cykle czasowe po 28, 19 i 15 lat, aby uzyskać wielki cykl, cykl Scaligera lub okresu juliańskiego, 7980 lat (7980 jest najmniejszą wspólną wielokrotnością liczby 28, 19 i 15). Według Encyklopedii Britannica:
"Układ chronologiczny obecnie używany głównie przez astronomów jest w oparciu o numerację kolejnych dni od 1 stycznia 4713 roku pne. Nie mylić z kalendarzem juliańskim, okres Juliański został zaproponowany przez uczonego Joseph’a Scaliger’a w 1583 i nazwany przez niego dla ojca, Juliusza Cezara Scaligera. Joseph Scaliger proponował okres 7,980 lat numerowanych dni do określenia czasu, który upłynął pomiędzy różnymi wydarzeniami historycznymi inaczej zapisanych tylko w różnych chronologiach, epokach, czy kalendarzach. Długość 7,980 lat została wybrana jako iloczyn 28 razy 19 razy 15, to, odpowiednio, liczba lat w tak zwanym cyklu słonecznym kalendarza juliańskiego, w którym daty powtarzają się w tych samych dniach tygodnia; cykl księżycowy lub Metoniczny, w którym fazy Księżyca powtarzają się w danym dniu w roku słonecznego, lub pór roku;. i cykl indykcji, pierwotnie harmonogram podatków okresowych lub zapotrzebowań rządowych w starożytnym Rzymie. Epoka lub punkt wyjścia, od 4713 pne był wybrany na najbliższy rok, w którym rozpoczęły się te trzy cykle razem.
Wbrew powyższemu oświadczeniu, "okres Juliański" nie został nazwany od ojca Scaligera Juliusza Cezara Scaligera. W jego „De Emandatione temporum” (1583; "Studium nad poprawą Czasu") Scaliger pisze: "Julianam vocauimus, quia ad annum Julianum accommodata ..." (tłumaczone przez RL Reese i wsp (3) jako "Mamy nazwać go. Juliańskim, ponieważ pasuje do roku Juliańskiego ... ").
I zgodnie z US Naval Observatory:
"W 16 wieku Joseph Scaliger próbował rozwiązać mozaikę epok historycznych, umieszczając wszystko w jednym systemie. Nie był gotowy do poradzenia sobie z liczbą ujemnych lat i szukał wstępnej epoki z jakimkolwiek historycznym zapisem. Jego podejście było numerologiczne i wykorzystał trzy kalendarzowe cykle. Z 28-letnim cyklem słonecznym, cyklem 19-letnim złotych liczb i cyklem indykcji 15-letnim cyklem. Słoneczny cykl jest okresem, po którym dzień tygodnia i daty w kalendarzu Juliańskim powtarzają się. Cykl złotych liczb to okres, po którym powtarzają się fazy księżyca (w przybliżeniu) w tych samych datach kalendarzowych. Cykl indykcji był Romańskim cyklem podatku nieznanego pochodzenia. Dlatego Scaliger mógł charakteryzować lata przez kombinację liczb (S, G, i), gdzie S trwa od 1 do 28, G od 1 do 19, a ja od 1 do 15. Scaliger pierwszy stwierdził, że dana kombinacja będzie powtarzać po 7980 (= 28 x 19 x 15) latacht. Nazwał to Juliańskim cyklem ponieważ opiera się na kalendarzu Juliańskim. Scaliger wiedział, że rok urodzenia Chrystusa (jak określił Dionizjusz Mały) charakteryzował się liczbą 9 cyklu słonecznego, złotą liczbą 1, oraz liczbą 3 cyklu indykcji lub (9,1,3). Następnie Scaliger wybrał tej początkowej epoce rok (1,1,1) i ustalił, że (9,1,3) to był rok 4713 jego chronologicznej epoki. Początkowa epoka Scaligera była później przyjęta jako początkowa epoka dla Juliańskiego numeru dnia ".
Innymi słowy, jest powszechne przekonanie, że 4713 pne, "punkt zerowy" kalendarza juliańskiego nie pochodzi od Cezara i Sosigenes, ale od 16-wiecznego astronoma katolickiego. To nie jest ten przypadek, jednak. Roger, biskup Hereford, omawia trzy cykle używane przez Scaligera w jego „Compotus” (napisany w 1176 CE) i stwierdza, że "te trzy ... nie spotykają się w jednym punkcie przez 7980 lat", choć nie identyfikuje roku (4713 pne) jako wspólny ich początek czy koniec. Ponadto, zgodnie z R. L. Reese i in. ( "Nowe dowody dotyczące pochodzenia okresu Juliaśkiego" American Journal of Physics, tom 59 (1991), 1043.).:
"Ten 12-wieczny rękopis wskazuje, że okres 7980 lat został wykorzystany do celów wyraźnie kalendarzowych przez wcześniejszego biskupa Hereford, Roberta de Losinga w roku AD 1086, niemal wiek wcześniej niż biskup Hereford imieniem Roger. ... Robert de Losinga połączył cykle słoneczne, księżycowe i indykcji do "wielkiego cyklu [magnum ciclum]" 7980 lat ... Tak więc rękopis Roberta de Losinga pokazuje najwcześniejsze znane wykorzystanie okresu Juliańskiego w roku AD 1086. "
Tak więc stosowanie okresu Juliańskiego, zakotwiczenie kalendarza juliańskiego w 4713 pne, sięga prawie tysiąc lat. Biorąc pod uwagę, że Cezar i Sosigenes obaj mieli wiedzę na temat i cykli księżycowych i słonecznych i oczywiście Romańskich cykl indykcji, wydaje się prawdopodobne, że doszli do tego samego wniosku. W obecnej formie, nie są znane żadne rzetelne informacje dotyczące pierwotnej daty rozpoczęcia kalendarza Cezara.
Jeśli założymy na chwilę, że Cezar i Sosigenes rozumieli znaczenie zakotwiczenia Syriusza w ich systemie kalendarzowym i byli świadomi zbiegu trzech cykli w 4713 roku pne, jaki jest sens tego punktu kontrolnego, tak dawno temu, inny niż prosty hołd bogini Isis?
Możemy myśleć o dwóch możliwościach, zarówno jednakowo obronić i jak ewentualnie poprawić.
Pierwszą jest to, że jest to w jakiś sposób związane z fizyką hiperwymiarową. Jak będziemy wykazywać później ten okres czasu 6700 lat temu, okazuje się być bardzo istotnym w cyklu precesji, w jakim jesteśmy już blisko wypełnienia. I, który ostatecznie ma poważne konsekwencje tego, co wydarzyło się w 4713 roku pne, a może się zdarzyć ponownie.
Inną możliwością jest to, że był zamierzony do "zgrania" z innym poważnym astronomicznym połączeniu daleko w przyszłości. Być może "przekroczenia południka " przez tą samą gwiazdę, Syriusz, w Gizie, o północy 01 stycznia 2000 AD (w/g kalendarza gregoriańskiego)?
Teraz, ten ostatni wniosek może działać tylko gdy nowy rok rozpocznie się o północy, 1 Styczeń 2000r. Dlaczego Cezar zgodził się na ten dzień, gdy kalendarz był egipski? Dlaczego nie zrobił tego jak Egipcjanie zrobili - z heliakalnym wschodem Syriusza - jeśli on był oparty o egipski kalendarz Syriusza?
Bo chciał zachować to w tajemnicy.
46 pne był znany w Rzymie jako "rok zamieszania", ponieważ po wszystkich zmianach wprowadzonych do kalendarza. "01 stycznia" była to tradycyjna data posiedzenia Senatu rzymskiego i początku kalendarza cywilnego (a nie, że początki takiej daty rozpoczęcia rzymskiego nowego roku nie są znane ...). Cezar, który już miałł dużo mocy z Senatu, teraz chciał również zmienić kalendarz, gdyż jak twierdził publicznie, nowy rok powinien się rozpocząć na wiosennej równonocy i przesileniu zimowym. Uważamy, że to jest jasne, że tak naprawdę nigdy nie chciał, aby odnieść sukces w tym pragnieniu. W końcu przez zgodę na "kompromis" z Senatem na dzień 1 stycznia (dzień miał mieć, dużo wspólnego z kalendarzem ostatecznie pokrywającym się z Syriuszem w Gizie, o północy roku 2000), Cezar mógł uniknąć dalszej konfrontacji z rzymskim senatem przez pozory poszanowania ich malejącej władzy. W rzeczywistości, było to dokładnie tym, czego chciał przez cały czas.
W każdym razie, końcowy wynik, że Syriusz teraz nieubłaganie przechodzi " południk" w Gizie o północy, w tradycyjnie przyjętym terminem nowego roku ... jakieś 2046 lat po czasie Cezara.
Kolejny dowód, że Cezar jakoś nie tylko rozumiał znaczenie Syriusza, ale także podstawowe założenia hiperwymiarowej Fizyki znajduje się w jego późniejszych działaniach; Wkrótce po przybyciu do Egiptu, zaczął ciekawe prześladowania Żydów.
Prześladowania zastanawiające (znowu: kolejni " bezsilni ludzie ", żadne możliwe zagrożenie dla Rzymu) ma sens tylko w kontekście twórczości Stana Tenen, matematyka i naukowca, który spędził większą część 30 lat starając się zrozumieć matematyczne korzenie alfabetu hebrajskiego. Zaskakujące wnioski Tenen’a - że podstawą całego hebrajskiego języka pisanego jest dwuwymiarowa reprezentacja trzecio- (i wyżej) wymiarowych odbić wirujących symetrii czworościanu - niewytłumaczalnie (ale bezbłędnie) łączy bardzo język żydowskich ludzi z hiperwymiarową fizyką. Jako takie, samo istnienie narodu hebrajskiego - inna kultura fanatycznie zdecydowana przejść wzdłuż swojej "świętej" historii jako zupełnie niezmieniona – niewykluczone, że reprezentowała kolejne "zagrożenie" dla Rzymu i może wyjaśniać, dlaczego Cezar tak nagle pragnął ją wytrzeć jak druidów rok wcześniej.
Nic z tego nie pomogło Cezarowi. Został zamordowany w Idy (15) marca następnego roku. Gdyby sprawy potoczyły się inaczej, jego system kalendarzowy może zaginąłby w mrokach czasu. Gdy się rozwinął, Oktawian (później Augustus), jego adoptowany syn i ewentualne następca, wykonali również drogę do Egiptu (w dążeniu do Antoniego i Kleopatry). Oktawian nie miał żadnego oczywistego powodu, aby kontynuować reformy kalendarza Cezara ... ale kontynuował ... i nawet modyfikował sam ten kalendarz.
Rzeczy nie bardzo się zmieniły do Soboru Nicejskiego w 325 AD. W tym czasie pogański cesarz Konstantyn ogłosił Kościół rzymskokatolicki oficjalną religią państwową Cesarstwa Rzymskiego i przeniósł tytuł "Pontifex Maximus", organ pogański , do Kościoła. Gdy cesarstwo osłabło, Kościół się rozszerzył i wydaje się, że ze względu na tajemnice, jakie Cezar odkrył, były one mocno trzymane przez najwyższe władze w Watykanie. Najważniejszym ustaleniem dokonanym przez sobór było to, że równonoc wiosenna przypada w dniu 21 marca, ustanawiając tym samym Wielkanoc w stosunku do tej daty.
To pozostawało niemal tak samo, aż do 527 rne, kiedy Dionizjusz Mały ustanowił tzw "erę chrześcijańską." On przewrócił praktykę Juliańską sięgającą datowania wstecz do 4713 pne, i ustanowił system pne i AD. W ten sposób ustanowił datę zarówno wcielenia i narodzenia Chrystusa (25 marca i 25 grudnia, 26 grudnia jest dniem narodzin Ozyrysa). Od tego czasu wszystkie terminy będą oznaczone od roku urodzenia Chrystusa i kolej 3-cie Millennium zostaje ustalone na dzień 1 stycznia 2000 AD.
Większość uczonych chrześcijańskich uważa, że rok urodzenia Chrystusa był faktycznie rokiem, jak teraz wiemy, 7 BC, i że Dionysius był świadomy tego. Jeśli tak jest, to dlaczego on ustanowił rok obecnie znany jako 1 rok nowej ery - jako początek "ery chrześcijańskiej" zamiast prawdziwego roku urodzenia Chrystusa?
Bo on nie był zainteresowany w "erze chrześcijańskiej" w ogóle.
Dionizy ściśle współpracował z i był pod silnym wpływem "aleksandryjskich Greków," wykształconych badaczy z Grecji, którzy studiowali egipskich mistrzów w Aleksandrii. Ci Starożytni Grecy rozpoznali Cykle Feniksa, pochodzące ze starożytnych egipskich legend ptaka Bennu który powstawał z własnych popiołów co 500 lat. (Egipski rok liczył dwanaście 30-dniowych miesięcy - każdy miesiąc, który był podzielony na trzy 10-dniowe dekady zapowiadane przez heliakalny wschód pewnej gwiazdy - Syriusza - oraz dodatkowych 5 dni") Wcześni egipscy chrześcijańscy mistycy ze św. Markiem połączyli siły z Aleksandryjskimi Grekami, aby opracować system kalendarza, który był skoordynowany z egipskim cyklem rytmu Feniksa, przeszłości i przyszłości. To właśnie ten system, został włączony, gdy Dionizy zrobił jego zmiany "ery chrześcijaństwa".
Ale jasne jest, że Dinoysius faktycznie nie ustawił "ery chrześcijańskiej" jako to, co uważał za rok narodzin Chrystusa. Zamiast pracować z tymi egipskimi wykształconymi astronomami, spojrzał do przodu w czas czwartego cyklu Feniksa do chwili najbliżej do narodzin Chrystusa, i w 2000 AD, na pewno Syriusz "raz na zawsze" przekracza południk w Gizie , zaglądając w cykle Feniksa z powrotem do roku 1 AD, założył, ten rok jako rok narodzin Chrystusa i zignorował rzeczywistość jego urodzin, w tym to, co stało się w 7 BC. W celu ukrycia tego rażąco egipskiego (a więc "pogańskiego") wpływu, wymyślił terminy AD i BC, by zasłonićć ten pogański system w powietrzu chrześcijańskiej przyzwoitości. Innymi słowy, "Era chrześcijańska" nie pochodzi od "narodzin Chrystusa" do przodu, lecz od bardzo ważnego roku 2000 AD, gdy Syriusz przekracza południk w Gizie - w tył!
Trochę więcej z tej lekcji historii jest tu konieczne. W wiekach następujących po zaraniu datowania tej zwodniczej "ery chrześcijańskiej", mocy Kościoła przybywa i ubywa, a świecka władza niegdyś niezwyciężonego Imperium Rzymskiego ostatecznie upada. Siły islamskie powstały, aż w końcu przejęły kontrolę znacznej części "świętej ziemi"; jednocześnie, było wiele argumentów wewnętrznych i zewnętrznych ponad "dogmatem Kościoła i władzy." Ostatecznie Kościół rzymskokatolicki - jako następca teologiczny niegdyś potężnego Cesarstwa Rzymskiego - założył ostoje w Hiszpanii, Francji i Anglii (i między innymi we wzrastających krajach europejskich).
W 1095 roku papież Urban II ogłosił "świętą wojnę" przeciwko muzułmańskim najeźdźcom Ziemi Świętej, i rozpoczął starania, aby odzyskać "świętą" Jerozolimę; niesławne "Krucjaty" zostały w ten sposób rozpoczęte ... uruchomione w postaci wariantu "19,5 roku!" - Jest " dziesiętna podharmoniczna " roku 1095, w tym, co mamy teraz jednoznacznie ustalone jest w rzeczywistości tajnym hiperwymiarowym Kalendarzem!
Do 1099, zostało to osiągnięte. Następnie, około 1113 roku, nowy porządek powstał w Kościele katolickim, ktry stał się znany jako "Templariusze" (Kawalerowie Wzgórza Świątyni w Jerozolimie). Jednym z pierwszych dziewięciu założycieli fundatorów był Bernard z Clairvaux, stworzył także klasztor w Seborga w północnych Włoszech. Dokumenty znalezione w tym starożytnym klasztorze, który został zbudowany w celu ochrony w 1113 r, "wielkiej tajemnicy".
Tych oryginalnych dziewięciu Kawalerów, wszyscy powiązani poprzez szereg skomplikowanych relacji rodzinnych, stawili się u króla Baudoin I Jerozolimie w 1118 i mieli obowiązek utrzymywania chrześcijańskich pielgrzymów w bezpieczeństwie na drogach i ścieżkach prowadzących do miasta świętego z portu w Jaffie , Oczywiście, takie zadanie było daleko poza możliwościami zaledwie dziewięciu mężczyzn, i to był podstęp do użycia publicznego w każdym przypadku. Po przybyciu do Jerozolimy, Rycerze pod patronatem tego przez Watykan mianowanego Monarchy Jerozolimy udali się bezpośrednio do Wzgórza Świątynnego, starożytnego miejscu świątyni Salomona, i natychmiast zaczęli wykopaliska w starożytnych (nawet wtedy) ruinach. To od tej pracy, także otrzymali swoją nazwę, "Rycerze Świątyni".
Według innej książki Knighta i Lomas, "The Hiram Key," Świątynia Salomona była konstrukcją zaprojektowaną zgodnie z przykazaniami "świętej" geometrii przez najwcześniejszych przodków masonerii i została zaprojektowana w taki sposób, aby przywołać istotę egipskich mitów Izydy i Ozyrysa. Według królewskich (Wielka Brytania), inżynierów, którzy zbadali wyrobiska templariuszy w 1867 roku, Rycerze znaleźli tajne pomieszczenie pod Wzgórzem Świątynnym i najwyraźniej dokładnie wiedzieli, czego szukali i gdzie to znaleźć.
"Na zewnątrz katedry w Chartres, przed północnymi drzwiami, znajduje się rzeźba na filarze, co daje nam wskazówkę obiektu poszukiwanego przez kopiących templariuszy, reprezentujący Arkę Przymierza, ale w dość dziwnej sytuacji. Arka jest przedstawiana jako przewożona na pojeździe kołowym. Legenda opowiada, że Arka Przymierza była schowana głęboko pod świątynią w Jerozolimie wieki przed upadkiem miasta wobec Rzymian. Ona była ukryta tam, aby chronić ja przed kolejnymi armiami, które zmieniły miasto w zgliszcza. Hugh de Payen, jeden z pierwotnych dziewięciu templariuszy, został wybrany dla poprowadzenia ekspedycji dla zlokalizowania arki i przywiezienia jej z powrotem do Europy. Trwałe legendy opowiadają, że Arka została następnie ukryte przez dłuższy czas głęboko w krypcie katedry w Chartres. Te same legendy twierdzą również, że templariusze znaleźli wiele innych świętych artefaktów ze starej świątyni żydowskiej w trakcie ich wykopalisk oraz, że znaczna ilość dokumentów została również znaleziona w trakcie wykopalisk. Choć było wiele spekulacji co do dokładnego charakteru tych dokumentów, rozsądny konsensus zaistniał, że były tam zwoje biblijne, traktaty na temat świętej geometrii oraz szczegóły pewnej wiedzy, sztuki i nauki - ukryta mądrość starożytnych wtajemniczonych w egipską tradycję judaistyczną. Do niedawna te legendy otrzymywały krótką odpowiedź historyków akademickich, ale sytuacja ulega znacznym zmianom. Jedno nowoczesne archeologiczne odkrycie ma tendencję do wspierania spekulacyjnego scenariusza, że templariusze wiedzieli gdzie szukać i czego konkretnie szukali .. Miedziane zwoje, jeden z nad Morza Martwego odkryto w Quamran, zdają się potwierdzać nie tylko cel wykopalisk templariuszy ale także, choć pośrednio, dają pewną wiarę dziwacznej koncepcji przekazywania wiedzy z pokolenia na pokolenie, które doprowadziło do oryginalnego odkrycia templariuszy pod spodem Wzgórza Świątynnego w Jerozolimie.
Miedziany zwój, który został rozwinięty i odczytany w Manchester University pod kierunkiem Johna Allegro, była lista wszystkich miejsc pochówku wykorzystywanych do ukrywania różnych elementów zarówno sacrum i profanum opisanych jako skarby świątyni jerozolimskiej. Wiele z tych miejsc zostało ponownie przekopane od czasu odkrycia Zwoju miedzianego i kilka z nich zostało ujawnionych, ale nie świątynne skarby, lecz dowody wykopalisk wykonanych w XII wieku. "
Gdy ich wykopaliska zostały zakończone na Wzgórzu Świątynnym, Rycerze wrócili do swoich rodzinnych stron. Dwóch z nich przybyło do Roslin, w Szkocji, gdzie założyli swoją siedzibę. Wkrótce potem Rycerze mieli pieczęć Kościoła rzymskokatolickiego, a ich liczba nabrzmiała, gdy bogaci ziemianie i arystokraci dołączyli do ich szeregów. Templariusze poszli w „szał” przy budowie świątyni i przynieśli wiele z dziedzin nauki, takich jak astronomia, ze świętej ziemi. Ich wielkość wzrosła posturą, bogactwem i władzą szybko i wygrywali bitwę po bitwie przeciwko muzułmanom podczas różnych wypraw krzyżowych. Ich moc była podobno tajemnicą, że byli w posiadaniu kawałka prawdziwego krzyża z ukrzyżowania Chrystusa (prawdopodobnie znalezionego w wykopaliskach na Wzgórzu Świątynnym). To dało im władzę nad ich wrogami w walce i mówiło się, że nigdy nie przegrali bitwy, gdy byli w posiadaniu krzyża.
W końcu stracili Krzyż w bitwie pod Hattin w 1187 na korzyść muzułmańskiego Saladyna. Po marszu w dniu 2 lipca, templariusze zostali otoczeni i odcięci od dostaw wody. W dniu 4 lipca, złamali szeregi z pragnienia i paniki, opuszczali obozowisko i krzyż, i zostali wymazani przez siły muzułmańskie. (Te dwa terminy później staną się kluczowe - nie tylko w Templariusz inspirowali powstawanie Stanów Zjednoczonych Ameryki (jak zobaczymy), ale również w kontynuacji "ukrytej rytualnej historii " NASA.)
Ostatecznie, mimo utraty krzyża templariusze najwyraźniej stali się zagrożeniem dla samego Kościoła. Papież i prawie złamany król Francji, Filip le Bel (1268-1314), spiskowali żeby obalić Zakon i zając ich znaczące skarby we Francji. W piątek, 13 października 1307, żołnierze króla ruszyli na Rycerzy i aresztowano wielu z nich. (Jest to również fakt, dlaczego "piątek 13-tego" jest obecnie uważany za "pechowy").
Chociaż Papieskiemu spiskowi z królem Filipem udało się uzyskać różne "spowiedzi" torturami i znaczna suma bogactwa Templariuszy, nie została znaleziona przez spiskowców, największy skarb "Templariuszy" - do tej pory został wyekspediowany daleko do Szkocji. Mimo tego, że większość z Zakonu została zniszczona w nalocie "10/13" (lider, Jacques de Molay, został spalony na stosie), a jego członkowie rozproszeni w całej Europie ... i poza nią. W dniu 22 marca 1312 Kościół oficjalnie rozwiązał Zakon przez bullę (data ta stała się następnie również istotna, nie tylko w ruchu nazistowskim w Niemczech, ale także były inne powtarzające się " rytuały daty " w NASA). Niemieccy członkowie, którzy przeżyli tworzą Krzyżaków, a szkoccy członkowie zeszli do podziemia ... tylko ostatecznie pojawiają się ponownie jako "masoni".
Niezależnie od tego starożytne zabytki i skarby templariuszy jakie mieli z Jerozolimy (i z innych Świętych miejsc) wykopalisk, były od tej chwili schowane głęboko pod Rosslyn Chapel w Szkocji, w taki sam sposób, jak te same artefakty kiedyś były zakopane pod Górą Świątynna w Jerozolimie. "Kaplica" w niczym nie przypomina struktury chrześcijańskiej, jak wielu ekspertów, którzy badali to zweryfikowało; Co ciekawe, jest rozplanowana na takich samych zasadach architektonicznych wymiarów jak biblijne podane dla oryginalnej "Świątyni Salomona".
Kluczem tutaj jest, że Kościół, tak jak miało to miejsce w czasach starożytnych, próbował zniszczyć konkurencję, która miała wiedzę na tematy "tajne", która mieli oni co najmniej od czasów Cezara. Ostatecznie dało to odwrotny skutek, ponieważ ci różni byli członkowie templariuszy stali się głównymi graczami w reformacji i ustanowieniu Kościoła protestanckiego.
Pomimo problemów stwarzanych przez reformację, wszystko wydawało się być ustawione w tym miejscu. 3-cie Millennium nastąpiło, gdy święta gwiazda Syriusz / Isis przeszła przez południk w Giza i Kościół miał w dużej mierze udział w utrzymaniu się tej kluczowej dla siebie "tajemnicy".
Ale wtedy, nieprzewidziane okoliczności, wkradł się w obraz. Dryf Juliańskiego Kalendarza od czasu reformy Cezara zmusił Kościół, aby w końcu rozwiązać ten problem przez narastający problem pod koniec 16 wieku. Jak widzieliśmy, papież Grzegorz wybrał rozwiązanie zaproponowane przez astronoma Claviusa. Jednak rozwiązanie wybrane było dalekie od doskonałości, a w rzeczywistości o wiele lepsze, dokładniejsze i bardziej "chrześcijańskie" rozwiązanie zostało w niewytłumaczalny sposób zignorowane przez Watykan w jego "reformie".
Istotą naszego założenia jest to, że ten jeden ukryty wybór zaklepał pogląd, że zostaliśmy wmanipulowani w "zmianę Millennium" w konkretnej dacie i czasie, co w końcu zrobił. Dalej: że alternatywne "lepsze rozwiązanie" problemu kalendarzowego 1582 zostało celowo zignorowane, w celu kontynuowania na dużą skalę "tłumienia świętej wiedzy" - tym razem samych fundamentów zachodniego kalendarza! - zapoczątkowanych przez samego Cezara.
To nie jest tak daleko idące, jak może się wydawać. Przynajmniej dwóch szanowanych naukowców i badaczy zainteresowanych "problemem kalendarza" Duncan Steele i Simon Cassidy, doszli do wniosku, że to lepsze rozwiązanie nie było po prostu "ignorowane" czy "przeoczone" przez Kościół w 1582 roku - ale celowo tłumione w tak zwanej "reformie gregoriańskiej". Choć niechętnie (jak prawie każdy!) postrzegali "teorie spiskowe", nie mogą jeszcze wymyślić wiarygodnego (sami przyznali) alternatywnego wyjaśnienia, dlaczego Kościół miałby specjalnie odstawić na boczny tor na znacznie lepszy układ kalendarza. I choć poczynić pewne słabe wysiłki, aby wyjaśnić ten niewytłumaczalny wybór w kategoriach "rywalizacji między katolickich i protestanckich kościołów," oni swobodnie przyznają, że oni pewne informacje stłumili, ale ostatecznie nie mogą naprawdę wyjaśnić "dlaczego".
My możemy.
Jeśli zdecydujesz się na standardowe "nie-konspiracyjne" stanowisko, to znaczy, że nie było wpływów "egipskich" czy "Syriusza" w tym postępowaniu, to reforma z 1582 była szczególnie związana z prawidłowym datowaniem Wielkanocy, korekta błędu soboru w Nicei. W tej sytuacji, umieszczenie przez Radę równonocy wiosennej w dniu 21 marca powinno być - musiało być - przeważającym priorytetem w pracach komisji.
Gdy Gregoriańsy reformatorzy zmagali się z problemem dryfu w kalendarzu juliańskim, mieli kilka propozycji przed sobą. Jak już wspomniano powyżej, Clavius proponował system nie zbyt różny od Juliańskiego. Kolejna propozycja konkurencyjna była od babilońskiego wykształconego syryjskiego astronoma, o nazwisku Na'amat Allah. Propozycja Allach proponował stosować cykl 33-letni dni przestępnych letnich (w przeciwieństwie do skomplikowanego 400-letniego cyklu lat przestępnym Clavius 'każdych czterech lat, tak długo jak rok przestępny jest podzielny przez cztery).
W systemie Allaha, cykl 33-lat będzie stale powtarzać pierwszych 8 przestępnych lat, w latach 1 do 33 AD (nominalnie latach: 4, 8, 12, 16, 20, 24, 28 i 32 rne, w oparciu o definicję Dionizego "ery chrześcijańskiej"). Długie podziały byłyby zbędne w celu określenia, czy dany rok był przestępnym rokiem, ponieważ jest dostępny skrót za pomocą dodawania; wystarczy dodać numer wieku do liczby lat przeszłego wieku. Na przykład: dla roku 2012 naszej ery, dodajemy 20 do 12, a otrzymasz 32 A. D. System ten jest łatwy do zrozumienia i ma dodatkowy bonus, że on elegancko stawia cały kalendarz w tradycyjnym 33-letnim życiu Jezusa. Może on również utrzymywać równonoc wiosenną – podstawowy cel zmiany kalendarza soboru w Nicei - naprawdę ograniczając się do 21 marca.
Powodem tego jest to, że układ Allaha stosował znacznie dokładniejsze interpretacje długości w tak zwanym "tropikalnym roku". (A tropikalny rok to czas potrzebny Słońcu, aby podróżując po niebie z danego punktu tropikalnym zodiaku pojawiała się z powrotem w tym samym punkcie w tropikalnym zodiaku. To jest średnio, trochę mniej czasu niż okres jaki zajmuje Ziemi zakończenie jednego dynamicznego układu jej ekliptyki wokół Słońca) pomiar ten jest często błędny, nawet w tekstach astronomicznych ponieważ długość tropikalnego roku jest zależna od tego, gdzie w zodiaku rozpoczęto pomiar. Z powodu precesji, zmiany prędkości i eliptycznej orbity Ziemi, pomiar czasu nie może być wykonana z punktu początkowego wzdłuż elipsy. Zamiast tego dość skomplikowany wzór należy stosować do określania, kiedy jeden kompletny cykl słoneczny został zakończony. Jak oficjalnie zdefiniowany, "tropikalny rok " jest spełniony, gdy oś Ziemi zakończy pełen cykl kątami pod względem linii łączącej środek Ziemi do Słońca
W rezultacie, długość tropikalnego roku musi być wyrażona w średniej wzdłuż wszystkich punktów tej orbitalnej elipsy, a nie jako "średnia" w przedziale pomiędzy dowolnymi dwiema datami, jak wiosenna równonoc. Przy obliczaniu tej średniej roku, Clavius wymyślił 365.2425 dni. Allah, powołując się na swoje starożytne źródła babilońskie / sumeryjskie, przyjął średnią długość 365 i osiem trzydzieści trzecich dnia lub 365.2424 dni.
Allah miał rację. Nowoczesne astronomiczne obliczenia potwierdzają, że średnia długość roku zwrotnikowego, mierząc od równonocy wiosennej, to 365.2424 dni kalendarzowych (do najbliższej dziesięciotysięcznej dnia). To rozwiązanie jest takie samo od wieków, w tym 16 wieku, a będzie najprawdopodobniej przez tysiąclecia, które przyjdą.
Wynikiem tego wszystkiego jest to, że w ramach rozwiązania Clavius’a ', data równonocy wiosennej może się wahać od 19 marca do 22, a nawet od czasu do czasu rozciągając się na 23. Stosując tę samą 10-dniową korektę kalendarza jako wniosek Clavius ‘a 'system Alalha utrzymywałby równonoc 20 marca. Przy korekcie 11-dniowej, Równonoc mogłaby być przymocowana do "właściwej" soborowej daty 21 marca.
Co więcej, propozycja Clavius’a 'pozwoliła równonocy dryfować w dowolne miejsce w ciągu 53-godzin, z roku na rok, w zależności od globalnej lokalizacji. W rzeczywistości, w rozwiązaniu gregoriańskim (Claviusa) przyjętym przez Kościół, edykt Nicejski nie może być spełniony w dowolnym miejscu na Ziemi, w żadnej chwili!
Należy zauważyć, że nie było konieczne dla "dziesięciu dni", a nie, powiedzmy, "dwunastu dni" zostały pominiętych z kalendarza w roku 1582. W rzeczywistości, kalendarz mógł zostać zreformowany, bez pomijania żadnych dni w ogóle - - ponieważ tylko nowe reguły dla lat przestępnych były wymagane, aby zachować kalendarz zsynchronizowany z równonocą wiosenną. Liczba dni pominiętych tylko określa datę równonocy wiosennej, z zaniechania dziesięciu dni wynikającą w terminie zwykle od 20 marca. Więc dlaczego tylko Clavius pominął dziesięć dni, zamiast " idealnych dla Nicei" 11-tu dni - gdyż korekta 11 dni, w cyklu 33-letnim, była znacznie bardziej precyzyjne, i o wiele bardziej "chrześcijańska" w każdym calu. .?
Odpowiedź jest dość prosta, choć nieco niewiarygodna.
Jeśli Kościół raczyłby dokonać takiej korekty 11-dniowej poprawnie ustawiają równonoc wiosenną 21 marca - która pamiętana, była publicznie określonym cel za Reformą 1582, i jedynym "nie-egipskim" oficjalnym powodem kiedykolwiek oferowanym - to spokojnie zniszczyłoby precyzyjne ustawienie przejście "Syriusza" w Gizie w 2000 roku; na dzień później - na to, co byłoby obecnie 2-m stycznia, 2000 - Syriusz przeszedłby południk pełne sześć minut za wcześnie. Clavius i Gregory oczywiście zignorowali to lepsze rozwiązanie 11-dniowego pominięcia dla jednego powodu i tylko z jednego powodu: aby średnia " krzywa Syriusza " ostatecznie spadła na południk Giza, dokładnie o północy ... 1 stycznia AD 2000! W ten sposób - to musiało być podstawową (ale całkowicie tajną) intencją Kościoła w 1582 przez cały czas!
Implikacje katolickiego Prałata ostrożnie, ukradkiem manewrowały całym rzymskokatolickim kalendarzem - które ostatecznie stał się świeckim kalendarzem całego świata! - aby potajemnie obchodzić starożytny egipski kult płodności w Gizie, co jest zadziwiające, ponieważ jest znacząca ... ale jest jeszcze więcej.
To co wykażemy dalej jest, że nie tylko reforma Gregoriańska dyktuje bardzo szczególne wydarzenie, symboliczne "Syriańskie" w Egipcie, prawie pół tysiąclecia później, ale też było głównym - jeśli nie jedynym - rozważaniem za obchodzoną formacją młodego narodu 224 lat temu ..., który George W. Bush i Albert Gore teraz zwalczają ...
Wiedza ochrania, ignorancja zagraża.
i co to ma wspólnego z wymyśloną śmiercią Jezusa w wieku 33 lat.... i jak wyznaczono "Boską Długość"..... 
: